İLAHİYATTA HOCALIK YAPMANIN AŞILAMAZ ZORLUĞU
Uzun yıllardır ilahiyat alanında Hocalık yapıyorum. Çok iyi arkadaşlar edinmedim, çok güzel günler geçirmedim desem yanlış yapmış, nankörlük etmiş olurum. Çok iyi öğrencilerimizin sayısı da az değildir. Unutamayacağım nice güzel hatıralarım da oldu bu camia içinde.
Ancak yine de bir şeyi itiraf etmeliyim. İlahiyat alanında Hocalık yapmak, tıp, mühendislik gibi en zor alanlarda hocalık yapmaktan çok daha zor.
Şaşırdınız değil mi? Hiç şaşırmayın. Tıp alanı üzerinden birkaç soru cümlesi ile durumu açıklığa kavuşturayım isterseniz.
Tıp Fakültesine gelen bir öğrenci hocasının anlattıklarını öğrenmeye mi çalışır, yoksa kıt bilgisiyle onları sorgulamaya mı uğraşır?
Tıp Fakültelerinde şu ekole veya bu ekole ya da bir kişiye, mesela bitkiselciye histerik derecesinde bağlı gruplar var mı? Bu gruplar örgütlerinin söylemleriyle uyuşan anlatımları sorgulamaksızın delicesine benimseyip, uyuşmayanları hiç düşünmeden ısrarla ve inatla reddederler mi?
Tıp Fakültelerinde sadece belli tarihlerde yaşamış bazı tıpçıların görüşleri doğrultusunda peşin fikirler oluşturup, onların görüşleri haricindeki görüşleri kesin delillerle ispat edilse bile kabul etmeyen, hatta ilim bile saymayan bağnazlar var mı?
Tıp Fakültelerinde aklı küçümseyen, onun hiçbir işe yaramadığını körkütük savunan ve kendini has öğrenci sanan gettolar hüküm sürer mi? Böyle yapanlara karşı tıp camiasının tavrı ne olur?
Tıp Fakültelerinde hocasının anlattıklarını duymamak için kulaklarını tıkayan, telefonuyla oynayan, roman vs. başka kitaplar okuyan vb. sinir bozucu ve tahrik edici yollara başvuran öğrenciler var mı?
Tıp Fakültelerinde hocanın anlattıkları bazı kendini bilmezler tarafından ev sohbetlerinde doğru-yanlış şeklinde kategorize edilir mi? Onlara kulak veren öğrenciler olur mu?
Tıp Fakültelerinde hoca arkadaşları hakkında filanlara kulak vermeyin, falanlar sapık, şunlar zındık, bunlar kafir vb. şekillerde güya tıp bekçiliği yapan öğretim elemanları bulunur mu?
Tıp Fakültelerinde alanıyla ilgili ciddi bir çalışmaya girmediği için bol bol zamana sahip olan, bu yüzden de üst idarecilerden siyasilere kadar herkesle her ortamda tanışıp görüşebilen, sonra da bunu avantaja çevirip öğrenciler üzerinde hiç çekinmeden örgütsel faaliyet yapan, öğrenciyle bilinçli olarak profesyonel iletişim kurmayan, böylece eğitim-öğretimi perişan eden, sistemi alt-üst çeviren ve mikser gibi her şeyi karıştırmayı üzerine vazife bilen şarlatanlar görev yapabilir mi?
Tıp hocalarını sokağın cahilleri tıbbi bilgileri yönünden değerlendirir mi? O fakültelerde bu cahillerin emrine amade kişiler tetikçilik yapar mı?
Tıp çevrelerinde hocalara helal-haram sınırı gözetmeksizin ve dini bir görev bilerek Allah rızası için her türlü iftirayı atmaya hazır, ilim-irfan düşmanı, fakat sözüm ona namazlı-niyazlı kesimler revaç bulur mu?
Hiçbir Tıp hocası söylediklerinin şu veya bu çevreleri rahatsız edeceği endişesiyle en net bildiği akademik bilgileri öğrencilerine aktarmaktan korkar mı? Acaba ne olacak diye titreyerek dersini işler mi?
Bu soruları çok daha uzatmak mümkün.

Şimdi söyleyin, hocalık nerede daha zor? Tıp Fakültelerinde mi, İlahiyat Fakültelerinde mi?