Taksisi ile cadde ışıkları altında yol alıyordu. “İki-üç müşteri daha bulursam eve dönüp uyuyacağım." diye düşündü, yorgundu. Taksisine bir an sevgiyle baktı, mırıldandı:
-Ekmek teknem.
Gözü, önce yolda sızmış bir sarhoşa, sonra da çöpleri karıştıran birine takıldı. Kendisiyle kıyasladı, sevindi:
-İyisin, iyisin!
Saatine baktı, bir of çekti.
-Bir müşteri çıksa artık, boşa dolanıp duruyorum.
Ertesi gün abisine gidecekti; erken kalkacağı için, evine vakitlice dönmek istiyordu. Fakat her şey insanın istediği gibi gitmiyordu ki. İçinde hafif bir öfke ile abisini düşündü:
"Ah abi, bırakmadın şu kumarı. Borçlanırsan tabiî yakana yapışır tefeciler!"
Bir daha derinden of çekti.
"Gerçi, parayı bugün bul, diyordun ama olmadı. Sabah, borç harç parayı bulup seni tefecilerden kurtaracağım ama böyle devam edersen beni de yakacaksın, aileni de!"
Tam böyle düşüncelere dalmışken, tali yoldan çıkan bir adamın el salladığını gördü, sevindi. Hemen adamın önünde durdu. Adam taksiye bindi ve telaşla anlatmaya başladı:
-Lütfen acele edin, şu ara sokakta...
Taksici rahatsızlanan birini alacaklarını zannetti ama adam konuşmaya devam ettikçe canı sıkıldı.
-Aman Allah’ım, korkunç bir şey... Zavallıyı dört yerinden bıçaklamışlar. Neredeyse kan kaybından ölecek. Kimse yardım etmiyor, herkes toplanmış seyrediyor. Ne kadar duygusuz, umursamaz bir toplum olduk... Seyrediyorlar!"
Taksici; “Arabam kan içinde kalacak," diye düşündü. Diğeri anlatmaya devam ediyordu;
-Hele iki araba yaralıyı almayınca şok oldum, hâlâ inanamıyorum. Düşünebiliyor musunuz? Bir adam kan kaybından ölmek üzere ve iki araba gaza basıp gidiyor. Düşündükçe deli oluyorum. Hah geldik, yaralı olan, şu kalabalığın içinde.
Taksici yumuşak bir sesle, "Haydi siz yaralıyı getirin, ben de arabanın yönünü çevireyim de vakit kaybı olmasın," diye konuştu.
Adam, "Tamam," diyerek inip kalabalığın arasına koştu, bağırdı: "Açılın, açılın taksi geldi!"
Ama daha yaralının yanına varmadan, uzaklaşan araba sesiyle irkildi, hızla döndü; plakası görünmesin diye ışıklarını söndürmüş halde taksinin hızla uzaklaştığını gördü. İçinde bir şeylerin koptuğunu hissetti, ağlar gibi bir sesle inledi:
-Ya Rabbim! Ya Rabbim! Ne oldu bize, ne oldu?
Ve ardından, olduğu yere ümitsizce çömeldi.
Taksici dikiz aynasından geriye son bir kez baktı; bağrışmalara, küfürlere aldırmadan tekrar gaza bastı.
-Bana ne yahu! İşin yoksa yaralıyı al, arabayı kirlet... Başka taksi mi yok? Nasıl olsa şimdi bir tane bulurlar.
Vicdanını da susturduktan sonra cebinden çıkardığı yabancı sigaradan bir tane yaktı. Sonra kendince bir espri yaptı:
-Hem, işin ne ta buralarda? Rica etseydin katillerden, seni hastane önünde filan bıçaklasalardı.
Gözü elindeki sigaraya takıldı.
-Ulan, biz hakikaten geri kalmış ülkeyiz be! Adamlar kendi ülkelerinde çoğu mekanda yasaklıyorlar bu mereti, bizim yasaklamamıza müsaade etmiyorlar. Eee, onlar da haklı, kendi insanları gözünü açmış, biz de akıllanırsak nereye satacaklar? Ulan, sigaralar bu kadar pahalıyken, tarlada domatesini bin liraya satamayanlar varmış.
Sonra keyifle bir nefes daha çekti.
"İç aslanım iç, zehir satanlara senin de katkın olsun."
El sallayan bir müşteri görünce düşüncelerinden sıyrıldı.
"Hah, müşteri dediğin böyle kılığı düzgün olacak... Bahşiş bile bırakır."
Taksici o gece bir süre daha çalıştıktan sonra evinin yolunu tuttu. Evine doğru giderken içi huzurla doluyordu.
Evine yaklaşmıştı ki, evinin önünde bekleşenler olduğunu gördü, meraklandı. Arabasını garaja çekip daha sonra ne olduğunu öğrenmek istedi ama bir komşusu onu durdurdu; “İstersen arabayı yerleştirme, lazım olabilir."
Şaşırmış bir halde indi, kapının önünde ağlaşan hanımı ve çocuklarına yaklaştı:
-Ne oluyor?
Hanımı ağlayarak boynuna sarıldı:
-Abin öldü.
Baştan aşağı titredi:
-Abim mi? Nasıl?
-Bıçaklamışlar, kan kaybından ölmüş.
Taksicinin içi korkuyla sarsıldı:
-Nerede, ne zaman?
Karısının cevabıyla yıkıldı. Gözünde, farlarını kapatarak kaçtığı sokak ve kalabalık canlandı; kalabalığın içinden, kanlar içinde, tanıdık bir yüzün kendisine baktığını görür gibi oldu. Baygın yere yığıldı...




















Yazar . Ahmet Ünal ÇAM