İstanbul boğazına bakan lüks ofisten denizi seyreden şişman adam keyifli görünüyordu.
-Bu işte zahmet az, kar çok, diyerek gülümsedi.
Kısa bir telefon çalma sesinin ardından, sekreterinin sesi odaya yayıldı;
-Altan bey geldi efendim.
-Tamam, bekletme al içeri.
Altan, ahizeden yayılan sesi duyunca sekretere gülümseyip göz kırptıktan sonra içeri girdi. İçerde bekleyen şişman iş adamına kollarını açarak;
-Vay İdris’im naber.
İdris, kollarını açarak, gelen arkadaşına sarıldı;
-Hoş geldin Altan Bey. Ama böyle dostluk gösterileriyle fiyat düşüremezsin ha.
-Yahu ne olacak, her organizasyonda sana uğramıyor muyuz?
-Eee dostluk başka, ticaret başka. Ben komisyonuma bakarım.
-Ne uyanık adamsın sen yahu.
-Ne demişler uyanığı severim, benden uyanık olmazsa. Sen onu bunu bırak da, ne zaman geldin İstanbul’a? Kalacak mısın biraz?
-Bu gün geldik.
-‘Geldik’ mi? Kimlerle?
-Bu sefer bizim hanımla çocukları da getirdim. Yedikule konser mi ne varmış, şimdi ordalar.
-İyi iyi, İstanbul’u gezsinler bakalım.
-Benim iş görüşmem var, siz gezin dedim. Eeee... Hani nerede adamın?
-Gelir gelir şimdi. Biliyorsun bu adamlar ortalıkta dolanmayı filan pek sevmiyorlar.
-Yav.. pek sır vermiyorsun ama bu adamlar ortalıkta dolanmıyorsa, sen nasıl buluyorsun onları.
-Onlar bizi buluyor hemşerim. Onlar piyasayı bizden iyi biliyorlar.
-Bize, Ankara’ya niye gelmiyorlar. Gerçi bize de başkaları geliyor ama bunlar gibi uzmanlaşmışlar gelmiyor.
-İşte söylüyorsun ya, bunlar uzman. Yakalanmamak için gizli kalmaya çok önem veriyorlar.
O esnada sekreterin sesi tekrar duyuldu; “Haluk bey gelmiş efendim.”
İdris düğmeye basarak; “Gelsin gelsin!” Diye seslendikten sonra arkadaşına döndü;
-İşte geliyor, soracağını ona sor ama pek bilgi alabileceğini sanmıyorum.
Haluk içeri girince kısa bir tanışma faslından sonra İdris sordu;
-Resimlerini getirdin mi kızların?
Haluk çantasını açtı, genç kız resimlerini çıkardı;
-Getirdim getirdim. Yalnız gördüğün gibi kızlar güzel, fiyatlar da ona göre.
İdris pişkin pişkin ; “Fiyat artarsa benim de komisyon artar.”
Altan somurttu;
-Ya bizim Bentderesi’nde pahalı kızın işi ne. Karaköy’de de öyle, İzmir Basmane’de de öyle. Bize ucuzu lazım.
İdris; “Öyle deme Altan bey, biz de az çok biliyoruz, iyisini öyle yerlerin dışında çalıştırıyorsunuz. Ama merak etme ben bu gün senden yanayım. Haluk bey, fiyatlarda ne gerekiyorsa yapınız, Altan bey devamlı müşterimizdir.”
-Merak etmeyin, anlaşırız. Biz de bir an önce kızları teslim edip gitmek istiyoruz. Ama kusura bakmayın, ben de biliyorum ki bu güzelleri Bentderesi’nde değil, en azından gazinolarda filan çalıştırırsınız. Ona göre fiyatı fazla düşürmeyin.
Altan yerinde kıpırdadı;
-Yahu iş bilenle pazarlık da zor olacak. Bizim de tehlikelerimiz var. Gazinolara baskın yaparlar diye korkuyoruz. Sonra kızlar bizi suçlarsa.
-Kızlar buna cesaret edemezler ki, bir tanesinin ayağına bir kurşun sıkınca hepsi sesini keser.
-Aman o duruma gerek kalmasın. Bu kızların kimi kimsesi yok ya?
-Biz bunları star yarışmalarından bulmuyoruz hemşerim, yok tabi kimi kimsesi.
Seçtikleri kızların resimlerini ayırıp uzatırken, Altan merakla fısıldadı;
-Eee… bu kızları nereden buluyorsunuz o zaman?
Haluk; “Bir saniye!” deyip telefonla birine kız isimleri sayıp, talimat verdi; “Bu saydığım kızları arabadan indirip, binaya getir. Ben de hemen parayı alıp geliyorum.”
Altan’a döndü;
-Altan bey, benim de çalıştığım adamlar var. Kimisi kızları evlenme vaadiyle kandırıp, ailesiyle bağını koparıp sonra bize satıyor, kimisi star yarışmalarında dansözlüğe filan meraklı kızları kandırıp getiriyor. Fakat bu oldukça riskli bir yol. Ailesi sıkı arayıp başımıza bela olanlar çıkıyor.
Kapı açıldı, içeri birbirinden güzel kızlar girdi. İdris kalkıp onlarla ilgilenirken, Haluk aldığı paraları sayıp, çantasına koyup ayağa kalktı;
-Bizim en çok işimize gelen kaçırılan çocuklar. Bunlar yaşına göre birkaç yıl sağda-solda dolaştırılıyor. Bunlar ailesini, ailesi bunları unutsun diye epey bir zaman ortalıktan gizleniyor.
-Nerde gizleniyorlar?
-Bu iş çok tehlikeli, cezası çok olduğu için gizli tutuyorlar. Benim sizi bulduğum gibi, bu adamlar bir kez bağlantı sağlandıktan sonra artık her sene beni veya benim gibi bu işle ilgilenenleri buluyor. Olmazsa gazinolarda veya çeşitli illerdeki randevu evlerinde patronlarla görüşüyor.
Altan güldü;
-Desene ki hepimiz uzmanlarla çalışıyoruz.
-Öyle olmasa yanarız. Bir yakayı versek, hapisle de kurtulamayız, linç ederler.
-Sen bilirsin söyle yahu, o çocukları nasıl ele geçiriyorlar, nasıl kaçırıyorlar?
Altan’ın ısrarı üzerine, Haluk bir an kuşkuyla baktı;
-Ne o gizli kamera filan mı var? Niye ısrarla soruyorsun?
-Yok yahu, biz de bu işlerin içindeyiz. Sadece merak ediyorum.
Haluk kapıda bir an kararsız durdu;
-En çok küçük kız çocuklarını kaçırıp yıllarca başka şehirlerde, dilendirerek filan saklıyorlar. Bazen okul çıkışlarında çocukları kaçırsalar da en çok Pazar yeri, konser yeri gibi kalabalıklarda ailesinden uzaklaşan çocukları bir şekilde, tatlı dille, “Kayboldun mu, gel seni annene götüreyim” veya “Annen, baban beni seni almaya gönderdi” filan diyerek kaçırıyorlar. Neyse ben kaçtım.
Haluk odadan hızla çıkıp uzaklaşırken, Altan’ın yüzünün kıpkırmızı olduğunu fark etmemişti. Altan telaşla, cep telefonunu ararken idris sordu;
-Ne oldu, bu ne telaş?
-Duymadın mı? Küçük kızları kalabalık yerlerde, konser yerlerinde filan kaçırıyorlarmış.
-Eee…?
-Benim küçük kızım Ebru da, annesi ve abisiyle konsere gitti.
Hemen eşinin numarasını aradı;
-Alo, alo Banu.
-Evet, ne oldu Altan, bu ne telaş.
Eşinin böyle konuşmasına rağmen sesinde bir farklılık, bir şey gizleme olduğunu fark eden Altan hemen sordu;
-Ebru yanında mı?
-Ebru mu, şey.. 10-15 dakikadır bulamıyoruz ama şimdi buluruz merak etme. Büfeye gitmişti gelmedi. Görenler olmuş, birisi "Ben annenin yanına götüreyim" diye elinden tutmuş, herhalde görevlilerden biridir, bizi arıyordur. Sen merak etme.
Altan, kalbini tutarak yere doğru yığıldı. Elinden telefon düşmüştü, idris yanındaki güzel kızlarla Altan’ı tutarak duvara yasladı. Altan genç kızlara bakarak ağlıyordu;
-Kızım, kızım..

Yani ilahi adalet tam yerinde tecelli etmiş..