Bu bölümde korkulara değinmek istiyorum.

İnsan doğası gereği korkuyu kendinin bir parçası olarak kabullenmiştir. Korku onun vazgeçilmez bir parçası olmuş ve yaşamının her evresinde onunla gelişmiş, varlığını sürdürmüştür. Örneğin küçük çocuklar canavarlardan korkarken ileriki yaşlarda bu korku aşılır ancak ötesinde daha büyük korkular getirir.

Peki, neden korkarız? Aslında bunun basit bir nedeni vardır oda insanın kendini küçük ve güçsüz hissetmesidir. İnsan kendinden daha büyük şeyler olunca korkmaya başlar çünkü onu aşamayacağını düşünür. Buda etki-tepki gibi onu aşamamasına neden olur. Ne düşünürsek o olur ve korkuyu düşünmek onu güçlendirir, hatta gerçekleşmesine bile neden olur.

Korkunun birçok çeşidi vardır ancak iz burada sadece bizi ilgilendiren kısmını inceleyeceğiz.



Ruhsal Korku

Psişik güçlerin özellikle astral seyahatin en büyük sorunu ruhsal varlık korkusudur. Çeşitli varlıkların görüldüğü hatta irtibata geçildiği doğrudur ve insanlar buna karşı bir korku duyarlar.



Korkuyu Aşmak

Ruhsal varlıklar farklı boyutta ama paralel bir dünyada yaşarlar (hepsi değil dünyada görülenler). Bu varlıklar insan gibi yaşamlarını sürdürürler. Zararları olmaz desek de insan gibi iyi ve kötüleri mevcuttur. İyilerle irtibata geçmek iyi bile olabilirken kötülerle geçmek çeşitli sorunlara neden olabilir.

Öncelikle şunu bilmelisiniz siz en güçlü varlıksınız ve siz istemedikçe kimse size zarar veremez. Korkarak aslında siz onların üstünlüğünü kabullenmiş olursunuz böylece kendilerini daha çok size kabullendirmek için üstünüze gelebilirler oysa kendinin farkında olan insanlardan çekinirler. Çünkü o insanlar gücünü bilirler ve onları gerektiğinde alt edebilirler.

Bunun dışında o varlıklar sizlere istemediğiniz müddetçe zarar veremezler. Ama yinede bir garanti isterseniz ileriki bölümlerde koruma kalkanını anlattığımda uygulayabilirsiniz.

Bu yolda birçok engel var bunların en başında korku gelir korkuyu yenmekse bu engellerin genelini bitirir.



Ranzanın ikinci katına çıktım uyumak için. Kardeşim evde değildi odada yalnızdım.

Geceyi geçmişti saat. Gözlerimi kapadım ye uzandım. Aşağıdan ses geliyordu. Ufak çıtırtılar. Her şey olabilirdi -böcek, bir poşet vb.- o yüzden aldırış etmedim. Vakit geçtikçe sesler daha da artmaya başladı. Rahatsız edecek düzeye geldiğinde farklı bir şeyler olduğunu anladım. Ama yinede fazla kurcalamadım korkuyordum. O şeyden değil irtibata geçmekten korkuyordum. Biraz daha zaman geçtiğinde ses kesildi uyku beni esir almaya başladı. Tam o sırada alt kattan bir ses daha geldi. Aşağıdaki yorganın sesi geliyordu. Bir müddet bu sesi dinledim sonra cesaretimi topladım ve aşağıya baktım hiçbir şey yoktu ses bile. Yeniden yatağa uzandım bu sefer ses farklıydı nefes alıp verme sesi gibiydi. Hızlı hızlı soluyordu sanki. Tekrar aşağıya baktım yine bir şey yoktu. Uzandım ve seslere aldırmadan uyudum.

Devam eden günler boyunca farklı şeyler oldu sesler dışında bana, başıma dokunmaya başladı. Ufak dokunuşlardı bunlar. Onu hissetmeye başladım odada. Ama korkmamayı öğrendim. Ona alıştım. Şimdi onun ne olduğunu biliyorum. Artık irtibattayız korkmadan.



‘Korkan siz değil onlardır siz sadece onların korkularını yaşayanlarsınız’









(Sevgimle kalın)

(Alıntıdır)

Allah razı olsun bu güzel paylaşım için.

Bende korkularımı defalarca üzerine gitmeme rağmen yenemiyorum. Galiba benimkisi biraz psikolojik