"Arefe" bilmek demektir.

İnsan; bildiği, anladığı konuda "arif" olur. Peki bunun sağlaması nedir? O konuda gönlüne "anlamış olmanın huzuru" yansır ve "neyi anlamışsa" onun gereğini yaparak yaşamaya başlar.

Eğer ilişkiler konusunda arif ise, ev yaşamında huzurlu olur.

İş alanında arif ise, stresin fazlasını hanesine almaz.

Sosyal konularda arif ise, insanlarla ilişkisi güzel olur.

Din konusunda arif ise, çelişkileri az ve huzuru çok olur.

İnsan sayısız alanda arif olabilir. Ancak Tasavvuf Geleneği'nde "arif" derken kast edilen mana, bir insanın varoluş ve onun işleyişi konusunda irfaniyete sahip olmasıdır. Bunun etkisi, tüm yaşama yayılan bir denge, huzur ve lezzet halidir.

İşte bu "bilme"nin adıdır "arefe". Ve bu "bilme"den sonra gelen irfaniyetin lezzetidir "bayram". O bayram ki, irfaniyet diri tutulduğu müddetçe devam eder.

Basiret gözü açılana dek, arefe ve bayramı kimi günlere yüklenmiş anlamlar zanneder insan. Ancak "arif" olduğunda, bunların sadece esas olanın sembolleri olduğunu anlar.

Zamanla; elinde gerçek mücevheri tutanın mücevherin kağıda basılı resmini unuttuğu gibi unutur, tarih ve merasimleri. Ancak bunun hikmetini anlamaya da irfaniyet gerekir. Mühürlü gözlere ve ham akıllara açık değildir, Hakikat ehlinin daimi ibadeti...