Hazreti Muhammed Mustafa Sallallâhû Aleyhi ve Sellem, Şöyle Buyurmaktadır; Allahû Teâlâ Ölümü Yarattı ve Onu Bin Yıl Meleklerden Gizledi. Yer ve Gökten Büyük Olan Ölüm, Her Birinin Uzunluğu Bin Yıllık Yol Olan Yetmiş Bin Zincirle Bağlı idi. Melekler Ölümün Sesini İşitir Fakât Ne Olduğunu, Âdem Aleyhisselâm Yaratılana Kadar Bilmezlerdi. Allah Celle ve Âlâ Hazretleri, Âdem Aleyhisselâm’ı Yarattığında “Her Nefs Ölümü Tadacaktır” Hitâbında Bulundu. Melekler, “Biz Nefs Sahibi Değiliz, Bu Hitâb Bize Değildir.” Dediler. Bunun Üzerine Cenâb-ı Hakk, “Allah’tan Başka Her Şey Helâk Olacaktır!” Buyurdu. Melekler, Bu Hitâbı İşitince, “Ölüm Bize de Varmış...” Dediler ve Allah’a Münacatta Bulundular, “Ey Rabbimiz ve Yaratıcımız! Ölüm Nedir? Bize de Göster ki, Görelim?” Dediler. Cenâb-ı Hakk da Ölüme, Meleklere Görünmesini Emretti. Başları Üzerinde Ölümü Bütün Heybeti ile Gören Meleklerin, Akılları Başlarından Gitti, Yüzüstü Düştüler ve Bin Yıl Öylece Kaldılar. Akılları Başlarına Geldiğinde, “Ey İlâhımız! Böyle Heybet ve Azâmetle Bize Görünen Şey, Ölüm müdür?” Diye Sordular. Cenâb-ı Hakk da, “Ölüm, İşte Budur. Bütün Yaratıklarım Ölümü Tadacaktır.” Buyurduktan Sonra, Azrâil Aleyhisselâm’a Kuvvet Verdi ve Onu Ölüme Musallat Etti. Ölüm, Azrâil Aleyhisselâm’ın Emri Altında Sükûna Erdi ve Cenâb-ı Hakk’a, “Yâ Rabb! Bana İzin Ver de, Bir Kere Sesleneyim?” Dedi. İzni Alınca, Meleklerin O Zamana Kadar Duymadıkları Şimşek Gibi Bir Sesle, “Ben Öyle Bir Ölümüm ki Hiçbir Mahlûkat Benden Ölümü Tatmadıkça Kurtulamaz. Hattâ En Sonunda, Ölümü Ben de Tadacağım...” Dedi.

Rivâyete Göre, Ölmek Üzere Olan Kimsenin Önüne Ölüm Gelir ve Gözüne Görünür. Hasta, “Sen Kimsin? Şimdiye Kadar Sana Benzer Bir Şeyi Görmedim?” Der. Ölüm, “Ben Ölümüm. Seni Dünyâdan Âhirete Götürürüm. Sevgili Malını Mülkünü, Sevmediğin Vârislerine Veririm.” Der. Hasta Yüzünü Ne Tarafa Çevirirse, Ölümü Karşısında Bulur ve “Beni Kendi Hâlime Bırak!” Diye Feryâd Eder. Ölüm, “Sen Beni Niçin Bilmezsin? Henüz Sen Ölmedinse, Önünde Ölenleri Görmedin mi? Anneni Babanı Kardeşlerini Senin Gözünün Önünde Öldürmedim mi! Bu Kadar İbret Sana Yetmedi mi!” Der.

Sonra Cenâb-ı Hakk, Dünyâyı Acayip Bir Surette Hastanın Karşısına Gönderir. Hasta, “Sen de Kimsin?” Deyince Dünyâ, “Ey Âsi! Ben Dünyâyım! Bana Aldandın ve Helâl Harâm Demeyip Mal Mülk Edindin. Kazancını Lâyık Olan Yerlere Vermedin. Harâma Sarf Ettin. Dünyâ İşlerini, Âhiret İçin Hayr Kazanmaya Tercih Ettin. Ey Âsi! Bu Ne Gâflet! Sen Dünyânın Ebedî Olmadığını Biliyordun. Bak, O Çok Sevdiğin Malın ve Mülkün, Aile ve Çocukların Başkalarının Eline Düştü. İşte Bugün, Öleceksin!”

“Maldan ve Evlâddan Sana Fayda Yok” Der.

Nitekim Kur’an-ı Kerîm’de, “Bir Gün Gelir, Mal ve Mülk Değil, Ancak Selîm Kalp Fayda Verir [Şuara Sûresi, 88/89.].” Buyurulmaktadır. Biçâre Hasta, Dünyânın Bu Sözleri Üzerine, “Yâ Rabb... Bu Hastalıktan Kalkarsam, Asla Dünyâya, Mala Mülke ve Evlâda Meyletmeyeceğim. Geri Kalan Ömrümü Sâlih Amellerle Geçireceğim...” Der.

Bunun Üzerine Dünyâ, “Ey Miskin! Allahû Teâlâ, Herkes İçin Bir Ecel Yaratmıştır. Ecel Geldiğinde Bir Saniye İleri veyâ Geri Alınmaz!” Der.

Cenâb-ı Hakk ise, Şöyle Buyurur; Bu Kulum Suçunu Bildi, Rızâmı Almak İçin Böyle Bir Talepte Bulundu. Müddet Versem, Sâlih Amel İşlerdi. Şu Ânda Ömrü Bitti Lâkin Sevâptan Mahrûm Kalmasın... Ey Yazıcı Meleklerim! Bu Kulumun Defterine “Sâlih Kul” Diye Yazın! Ey Azrâil! Bu Kulumun Canını, Saâdetle Al...” Buyurur.