“Ölüm: Yeni bir âlemin başlangıcı”

Fusus ül-Hikem, insanoğlunun en korkulu düşmanı olan ölümü, bir geçiş, bir köprü olarak tanımlar.

Arabi’ye göre ölüm, düşünüldüğü gibi değildir:

“İnsanı, Allah’ın ölümle yok etmesi, yıkması, O’nun koruduğu şeyi yok etmesi, ortadan kaldırması demek değildir. Ölüm bir çözülmedir. Ölüm, insanın manevi benliğinin, Hak tarafından kendisine çekilmesidir. Çünkü, her şey O’na döner. O, insanı kendi âlemine aldığı zaman ona, terk ettiği madde dünyasındaki oluşumundan ayrı bir oluşum ve düzen verir. O âleme ait olan ve o âlemin madde cinsinden olan bu yeni oluşum, bulunduğu âleme uygunluk göstereceği için ebediyen dağılmaz ve çözülmek bilmez. Eğer, ölü veya ölen kişi, öldüğü veya öldürüldüğü anda yeni bir yaşama kavuşmasaydı, Allah, kimsenin ölümüne karar vermez ve ölümünü mümkün kılmazdı. Bunların tümü, O’nun elindedir. Öyleyse, ölen kişi için kaybolmak asla yoktur’.’

كُلُّ نَفْسٍ ذَآئِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ وَما الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ

Kullu nefsin zâikatul mevt(mevti), ve innemâ tuveffevne ucûrekum yevmel kıyâmeh(kıyâmeti), fe men zuhziha anin nâri ve udhılel cennete fe kad fâz(fâze), ve mâl hâyâtud dunyâ illâ metâul gurûri.


Gazali, ‘‘İnsan lazım gelen hazırlığı yapmadığı veya günahkár olduğu için ölümden korkar, ilahi aşk artınca ölüm korkusu yok olur’’ demiştir. Ölüm toprak şeklini kılınca onu Allah'a daha çok yaklaştırır.

Dünya gurbetindeyiz!

Sevmeye en layık olanlar da, en güzel sevenler de göçüp gitmişler ve hâlâ da gidiyorlar. Geride öksüz ve yetim kalan, şaşkın bakışların kısır döngüsünde bekleşen güçsüzleriz...

Ölüm yokluk değil biliriz!

Aşa ekmeği nasıl banıyorsa nefis, ölümün de tadına öyle bakar bir gün, biliriz. Yine de başımıza bela bir zikrin halkasında cezbe halindeyiz;

Dünya, dünya, dünya...

Allah deme vakti ne zaman gelir, üflenecek kaçıncı sûra ertelenir bilmem...

Kaçıncı maskede yorulur, kaçıncı aynada usanır, kaçıncı lokmada durur bu Âdiyât?..

Bilmem!

"Ârifler, ölümü dost, rahatlığı da düşman görür. Allahü teâlâyı devamlı hatırlamayı en büyük saâdet bilir. Başının üstünde dolaşan ölümü düşünerek son yolculuğu için hazırlığını tam yapar."

Ölüm insanin manevi benliginin, Hak tarafindan kendisine çekilmesidir...

Rahman razi olsun..

Rabbim hüsn-ü hatimeye mazhar eylesin bizleri(amin)

Ayeti Kerime’de iki ölüm olduğu ve ölü ilke dirilrildiğimiz bildirilmiştir. Yoktuk(ölü idik) diriltildik. Kıyamette sur borusuna üflenince öleceğiz. Tekrar üflendiğinde dirileceğiz. Bilinen ölüm, ölüm kabul edilirse sayı 3 olur. Bilinen ölüm, ruhun nefsi alıp berzah alemine geçmesidir. Bu sırada diri olmasa idik kabir azabından veya kabir Sefa’sından da söz edilemezdi. Resulullah Bedr’de Öldürülen müşrikler toplu olarak kazılan çukura konulunca; Ben rabbimin vaadine kavuştum, sizde kavuştunuzmu şeklinde veya buna yakın şekilde öldürülen müşriklere hitap etmiş, sahabenin leşlerle mi konuşuyorsun ya Resulullah hitabı üzerine , sizler onlardan daha iyi işitici değilsiniz demiştir. Bu hadis de aynı hususu göstermektedir.

BUNU OKUYUN DİYORUM BAŞKA BİRŞEY DEMİYORUM

Ya şimdi kabirde olsaydım.
Toprak üstümü az önce örtmüş olsaydı mesela…
İlk günüm, ilk gecem nasıl geçerdi?
Hiç bitmeyecek sandığım, bensiz yürümeyecek sandığım işleri kim yapar, kim yoluna koyardı?
Evim, eşyalarım, yatağım, sandığım, ayakkabılarım benden sonra kime kalır, kim sahiplenirdi?
Ya pişmanlıklarım…
“Ölen her insan pişman olacaktır” buyuruyordu Rasulümüz. (Aleyhisselâm)
“Müminlerde mi ya Rasulallah ?”
diye soran ashabına;
“Evet, onlar da dudaklarının
Allah adıyla ıslanmadığı her an için pişman olacaktır” diye cevap veriyordu...
Müslümalığım geldi sonra aklıma.
Ahhh!!!
Bu ne acı bir pişmanlıkmış meğerse...
İşlerimin arasına sıkıştırdığım, şöyle uzun uzadıya kılamadığım namazlarım.
İşler yetişmez korkusuyla hızlanan secdelerim, rükûlarım….
İşler çabuk bitiyormuş demek, bir nefeslikmiş hepsi…
Yok yok, ebedi arkadaşımın kıymetini hiç bilememişim ben.
Ona ne çok vefasızlık etmişim.
Onunla neden daha çok zaman geçirmedim?
Çok samimi olamadım.
Halbuki ne çok faydası olurdu şimdi bana. Yan yan bakıp geçmezdi ızdırabıma….
Geri dönesim geliyor!
İçime sindire sindire namaz kılasım, içermiş gibi kuran okuyasım geliyor...
Rafta hep gözümün önünde duran kur'an-ım…
Her an beni mahsunca süzen kur'an-ım…
Ne zaman okuyacak olsam, hep bir engel çıkardı, yapacak bir şeyler gelirdi aklıma...
Ara sıra okuduğum iki sayfayla tüm sorumluluğu üzerimden attım sanırdım…
Yüzümde bir sivilceden kalan lekeyi dert ederiz...
Oysa buraya girer girmez, bedende hızlı bir çürüme başlıyor...
Toprak ezelden beri beni bekliyormuş sanki...
Sıkıyor, sıkıyor…
Kemiklerimin kırıldığını, iç içe geçtiğini çıtırtıları duyar gibi oluyorum...
Allahım! çok yalnızım korkuyorum…..
Koca bir ömrü nasıl heba ettim...
Oysa yapabileceğim ne çok şey vardı…
“Onlar orada: Rabbimiz! Bizi çıkar, (önce) yaptığımızın yerine iyi işler yapalım! diye feryad ederler.
Size düşünecek kimsenin düşünebileceği kadar bir ömür vermedik mi?
Size uyarıcı da gelmedi mi?
(Niçin inanmadınız?) Şimdi tadın (azabı)! Zalimlerin yardımcısı yoktur.”(Fatır suresi 37)
Bu ayet dünyadayken beni ne çok etkilerdi.
Ama neden gereğini yapmadım?
Neden şimdi elimdekiler bu kadar az?
Küskünlüklerim...
kızgınlıklarım...
kıskançlıklarım...
sahip olamadıklarıma...
hayıflanmalarım...
Ne kadar boş, ne kadar gereksizmiş…
Aldırmam sanırdım ama,“Ne derler” sözünü beynime mıhlamıştım sanki...
Kınanmaktan çok korkarmışım meğer…
Biliyorum ardımdan iyi konuşan da olacak.
”Güleryüzlü, tatlı dilliydi” diyecekler.
Bir zaman sıkça, daha sonra arada düşeceğim akıllarına.
Ama sonra…
En yakınım bile unutacak.
Bir arefe, birde bayram günlerinde hatırlanacağım.
Yüzüm, sesim unutulacak.
Ellerim gözlerim unutulacak….
Tek “O” unutmayacak, ufak tefek yaptığım herşey amel defterimde. Kabir bana mesken, kabir bana kucak, belkide korkunç bir mahzen olacak….
Evim, yurdum, günüm gecem burası artık.
Dünyaya açılan bütün kapılar kapandı.
Yalnızlık, yapayalnızlık sardı dört bir yanımı.
Pişmanlık bana hakim olan tek duygu şimdi…
Saniyelerdir verirsem geri alamam diye tuttuğum nefesi, büyük bir telaşla verdim.
Yaşadığıma inanmak için aynaya koştum...
Gözlerim kıpkırmızı, yerinden fırlamış sanki...
Çok şükür yaşıyorum.
Hâlâ zamanım var….
Bir nefeslik bile zamanım varsa en azından bir SUBHANALLAH diyebilirim.
Eğer önümde yaşanacak daha uzun yıllar varsa, neler neler yapılmaz ki şu hayatta…
Namaz, önce namaz....
Önce namaza başla..
Sarıl Kur'an'a ...
Dikkat et..
Helal lokma...
Kul hakkına....
Öğren dinin inceliklerini..
Biat et SAHIBI ZAMANA...
Dahası...
Varmı kırdıkların....?
Gönül al,
hiç durma...
Kırdılarmı seni....?
Boşver aldırma...
Sen gayret et iyilik yapmaya...
Her işinde söyle...
Bismillah....
Düşürme dilinden..
Lâ ilâhe illâllah...

bazı insanların aşkı azraildir . azrail as ı severler .

Ölüm başımıza gelene kadar bu dunyanin dertleriyle dertleniriz.Allah ders alan kullarindan etsin bizleri