Sin Nickli Üyeden Alıntı

Gün görmüş birinden dinledim:
“— Annem bana namaz kılmamı söylediği zaman dua ederek söylerdi:
—Kalk namaz kıl, Allah sana ikram etsin mükafatlandırsın..
—Kalk namaz kıl, Allah seni namazın tadından, lezzetinden mahrum etmesin..
—Kalk namaz kıl, Allah seni muvaffak etsin..
Ve ben böylelikle namazı sevdim, hatta annemin bana dua ettiğini duymak için namazı beklerdim...
Küçüklüğümden beri annemi namaz kılarken görürdüm. Anacığım her namazın sonunda duyulur bir sesle Allah’a dua ederdi:
—Allah’ım, oğlumu severek-hoşlanarak lezzet alarak namaz kılanlardan eyle...
—Allah’ım namazı, oğlumun gözünün nuru kıl..
Yıllar geçti, ben koca adam oldum , Anacığım hala böylece dua eder
Böylece ben kendimi namazı severken buldum ve hayatımın en güzel anları, Rabbimin huzurunda durduğum anlar oldu...
Şunu önemli görüyorum:
Tek başına “Namaz kıl!” demek yeterli değil. Bunu derken, yani namazla emrederken, yanında bir de sebep belirtilmeli, tıpkı Allah azze ve celle’nin Adem ve Havva’ya (as)derken yaptığı gibi: “Bu ağaca yaklaşmayın, yoksa zalimlerden olursunuz!”
Bizler de çocuklarımıza söylerken aynı usûlü kullanmalıyız :
—Namaz kıl ki, Allah senden razı olsun!
—Namazını huşûyla kıl ki, Allah kabul etsin...
—Abdestini güzelce al ki, günahların dökülsün..
—İki rekat namaz kıl ki, Allah seni imtihanda başarılı eylesin..
Tebessümü yüzünden eksik etmeden sonra çocuğuna de ki:
—Hadi gel namaz kılalım
Babamın hep şu hali gözümün önünden gitmez:
Babam abdest almak için kollarını sıvadığında, her namaz vaktinde odamıza uğrar ve tebessüm ederek derdi ki; “Kafir ile mü’min arasındaki fark namazdır.”
Böyle böyle namaz, benim ayrılmaz bir parçam oldu. O kadar ki, namazsız bir hayat benim için yok hükmünde!..
*Her konuda her şeyde olumlu olmak* harikadır.
Rabbimiz bizleri ve neslimizi namaz kılanlardan eylesin!