The soul in itself alone is not other than consciousness, which is all pervading. But when the same consciousness is caught in a limitation through being surrounded by elements, in that state of captivity, it is called soul.

The Chinese use the simile of a bee when describing the soul. It is symbolical, and really denotes the eye, the pupil of which is like a bee. In other words, the nature of the soul may be studied in the nature of the eye. All things exposed to the eye are reflected in it for the moment. When the eye is turned away, the reflection is in it no more. It had received it for the moment only.,

Such is the nature of the soul. Youth, age, beauty, ugliness, sin, or virtue, all these are before the soul when they are exposed to it during the physical or mental existence. The soul, interested in the reflection, may be for the time, attracted and bound by the object reflected. But as soon as the soul turns away it is free from it. Amir Minai, the Hindustani poet, says, 'However fast I am bound by earthly ties, it will not take a moment to break them. I shall break them by changing sides.'

Every experience on the physical or astral plane is just a dream before the soul. It is ignorance when it takes this experience to be real. It does so because it cannot see itself; as the eye sees all things, but not itself. Therefore, the soul identifies itself with all things that it sees, and changes its own identity with the change of its constantly changing vision.

The soul has no birth, no death, no beginning, and no end. Sin cannot touch it, nor can virtue exalt it. Wisdom cannot open it up, nor can ignorance darken it. It has been always and always it will be. This is the very being of man, and all else is its cover, like a globe on the light. The soul's unfoldment comes from its own power, which ends in its breaking through the ties of the lower planes. It is free by nature, and looks for freedom during its captivity. All the holy beings of the world have become so by freeing the soul, its freedom being the only object there is in life.

Sadece kendi içinde ruh, tamamen sapkın olan bilinçten başka bir şey değildir. Fakat aynı bilinç, unsurlarla çevrili olarak bir sınırlamaya yakalandığında, bu esaret durumunda buna ruh denir.

Çinliler ruhu tarif ederken bir arı benzetmesini kullanırlar. Semboliktir ve öğrencisi arı gibi olan gözü gerçekten gösterir. Başka bir deyişle, ruhun doğası gözün doğasında incelenebilir. Göze maruz kalan her şey bir an için ona yansır. Göz döndüğünde, yansıma artık içinde değildir. Sadece bir an için almıştı.,

Ruhun doğası böyledir. Gençlik, yaş, güzellik, çirkinlik, günah veya erdem, tüm bunlar fiziksel veya zihinsel varoluş sırasında kendisine maruz kaldıklarında ruhun önündedir. Yansımayla ilgilenen ruh, yansıyan nesnenin çektiği ve ona bağlı olduğu bir zaman olabilir. Fakat ruh geri döner dönmez ondan da kurtulur. Hindustani şair Amir Minai, 'Ne kadar hızlı dünyevi bağlarla bağlıysam, onları kırmak biraz zaman almayacak. Tarafları değiştirerek onları kıracağım. '

Fiziksel veya astral düzlemdeki her deneyim ruhtan önceki bir rüyadır. Bu tecrübenin gerçek olması cehalettir. Bunu yapar çünkü kendisini göremez; göz herşeyi görürken, kendisi değil. Bu nedenle, ruh kendisini gördüğü her şeyle özdeşleştirir ve sürekli değişen vizyonunun değişmesiyle kendi kimliğini değiştirir.

Ruhun doğumu, ölümü, başlangıcı ve sonu yoktur. Günah ona dokunamaz, erdem de onu yüceltemez. Bilgelik açamaz ve cehalet onu koyulaştıramaz. Her zaman ve her zaman olacak. Bu insanın varlığıdır ve diğer her şey onun ışığıdır. Ruhun açılımı, alt uçakların bağlarından koparak sona eren kendi gücünden gelir. Doğa tarafından özgürdür ve esaret altında özgürlük arar. Dünyanın tüm kutsal varlıkları ruhu özgürleştirerek öyle olmuştur ki, özgürlüğü hayatta var olan tek nesne olmuştur.