Hz. İbn Abbâs (r.a.) anlatıyor: “Hz. Alî b. Ebî Tâlib (r.a.) Resûlullâh (s.a.v.)’e gelerek: “Annem ve
babam
Sana kurban olsun, şu Kur’an göğsümde durmayıp gidiyor. Kendimi onu ezberleyecek
güçte göremiyorum” dedi. Resûlullâh (s.a.v.) ona şu cevabı verdi: “Ey Ebû’l-Hüseyin! (Bu
mes’elede) Allâh’ın sana faydalı kılacağı, öğrettiğin takdirde öğrenen kimsenin de istifâde
edeceği, öğrendiklerini de göğsünde sâbit kılacak kelimeleri öğreteyim mi?”
Hz. Alî (r.a.): “Evet, ey Allâh’ın Resûlü, öğret bana!” dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber
(s.a.v.) şu tavsiyede bulundu:
“Cuma gecesi (perşembeyi cumaya bağlayan gece) olunca, gecenin son üçte birinde
kalkabilirsen kalk.
Çünkü o an (meleklerin de hazır bulunduğu) meşhûd bir andır. O anda yapılan duâ
müstecâbdır. Kardeşim Ya‘kub da evlâdlarına şöyle söyledi: “Sizin için Rabbime istiğfâr
edeceğim, hele Cuma gecesi bir gelsin.” Eğer o vakitte kalkamazsan gecenin ortasında
kalk. Bunda da muvaffak olamazsan gecenin evvelinde kalk. Dört rek‘at namaz kıl. Birinci
rek‘atte, Fâtihâ ile Yâsin sûresini oku, ikinci rek‘atte
Fâtihâ ile Duhân sûresini oku, üçüncü rek‘atte Fâtihâ ile Secde sûresini oku, dördüncü
rek‘atte Fâtiha ile Mülk sûresini oku. Teşehhüdden sonra Allâh’a hamdet, Allâh’a senâyı
da güzel yap, bana ve diğer
peygamberlere salât oku, güzel yap. Mü’min erkekler ve mü’min kadınlar ve senden önce
gelip geçen mü’min kardeşlerin için istiğfat et. Sonra bütün bu okuduğun duâların sonunda
şu duâyı oku:

Allâhümme’rhamnî bi-terki’l me‘âsî ebeden mâ ebkaytenî ve’rhamnî
enetekellefe mâ-lâ ya‘ninî ve’rzuknî husne’n-nazari fî-mâ yurdîke
annî.
Allâhümme bedî‘a’s-semâvâti ve’l-‘ardı yâ ze’l-celâli ve’l-ikrâmi
ve’l‘ızzeti’l-lletî lâ-türâmü. Es’elüke yâ Allâhu yâ Rahmânü bicelâlike ve nûri vechike en-tülzime kalbî hıfza kitâbike kemâ
‘allemtenî ve’rzuknî enetlüvehû ‘ale’n- nahvi’llezî yurdîke ‘annî.
Allâhümme yâ bedî‘a’s-semâvâti ve’l-’ardı yâ ze’l-celâli ve’likrâmi ve’l-’ızzeti’lletî lâ-türâmü. Es’elüke yâ Allâhu yâ
Rahmânü bi-celâlike ve nûri vechike en-tünevvira bi-kitâbike
basarî ve en-tüdlika bihî lisânî ve en-tüferrice bihî ‘an kalbî ve
en-teşraha bihî sadrî ve en-tağsile bihî bedenî fe-innehû
yu‘înünî ‘ale’l-hakkı ğayruke ve yü’tînihî illâ ente ve lâ havle ve
lâ kuvvete illâ billâhi’l- ‘aliyyi’l- ‘azîm

Türkçe Anlamı:
Allâh’ım! Bana günahları, beni hayatta baki kıldığın müddetçe
ebediyyen terkettirerek merhamet eyle. Bana faydası olmayan
şeylere teşebbüsüm sebebiyle bana acı. Seni benden râzı
kılacak şeylere hüsn-i nazar etmemi bana nasîb et. Ey
semâvât ve arzın yaratıcısı olan Celâl, ikram ve dil
uzatılamayan izzetin sâhibi olan Allâh’ım. Ey Allâh! Ey
Rahmân! Celâlin hakkı için, yüzün nûru hakkı için kitâbını bana
öğrettiğin gibi hıfzına da kalbimi icbâr et. Seni benden razı
kılacak şekilde okumamı nasîb et. Ey semâvât ve arzın
Yaratıcısı, Celâlin ve yüzün nûru hakkı için kitâbınla gözlerimi
nûrlandırmanı, onunla dilimi açmanı, onunla kalbimi yarmanı,
göğsümü ferahlatmanı, bedenimi yıkamanı istiyorum. Çünkü,
hakkı bulmakta bana ancak Sen yardım edersin, onu bana
ancak Sen nasîb edersin. Her şeye ulaşmada güç ve kuvvet
ancak büyük ve yüce olan Allâh’tandır.


Ey Ebû’l-Hasan, bu söylediğimi üç veya yedi Cuma yapacaksın.
Allâh’ın izniyle duâna icâbet edilecektir. Beni hak üzere gönderen
Zât-ı Zülcelâl’e yemin olsun bu duâyı yapan hiçbir mü’min icâbetten
mahrum kalmadı.”
İbn Abbâs (r.a.) der ki: “Allâh’a yemin olsun, Alî (r.a.) beş veya yedi
Cuma geçti ki Resûlullâh (s.a.v.)’e aynı önceki mecliste tekrar
gelerek:
“Ey Allâh’ın Resûlü! dedi. Geçmişte dört beş âyet ancak
öğrenebiliyordum. Kendi kendime okuyunca onlar da (aklımda
durmayıp) gidiyorlardı. Bugün ise, artık 40 kadar âyet
öğrenebiliyorum ve onları kendi kendime okuyunca Kitâbullâh
sanki gözümün önünde duruyor gibi oluyor. Eskiden hadisi
dinliyordum da arkadan bir tekrar etmek istediğimde aklımdan
çıkıp gidiyordu. Bugün hadis dinleyip sonra onu bir başkasına
aktarmak istediğimde ondan tek bir harfi kaçırmadan
anlatabiliyorum. Resûlullâh (s.a.v.) bu söz üzerine Hz. Alî
(r.a.)’e: “Ey Ebu’l-Hasan! Kâ‘be’nin Rabbine yemin olsun sen
mü’minsin!” dedi.
kaynak : [Tirmizî, Da‘avât 125, (3565).]