Aborjinler çölde giderlerken aniden dururlar. Morgan da onlara ‘mola zamanı değil. Neden durduk?’ diye sorar. Yerli reis der ki: ‘Çok hızlı ilerledik, ruhlarımız geride kaldı. Ruhlarımızı bekliyoruz ‘..

Marlo Morgan (Bir Çift Yürek kitabından)

Meksikada Inka tapınaklarına çıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog, birkaç yerli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun yolu, kısa bir sürede yarılıyorlar. Aynı hızla tempoyla biraz daha yol aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve böylece beklemeye başlıyorlar. Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam veremiyorlar.

Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar yola sonunda tepenin üstündeki görkemli Inka tapınaklarına geliyorlar.

Arkeologlardan biri, yaşlı rehbere soruyor, hiç anlayamadım, niye yolun ortasına oturup saatlerce yok yere bekledik? Yaşlı rehberin cevabı o kadar güzel ki;

Çok kısa sürede çok hızlı yol aldık, ruhlarımız bizden çok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetişmesini bekledik…

Niye içimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığımızı, niye mutlu olmayı beceremediğimizi, niye kendimiz olmayı başaramadığımızı ve niye ile başlayan daha bir dolu sorunun cevabını açıkça veriyor Inkalarin yaşlı torunu. Çünkü hayat içinde o kadar hızla yol alıyoruz ki, ruhumuz çok arkada kaldı, hatta onu nerelerde unuttuğumuzu bile hatırlayamıyoruz.

Çocuğunu kaybeden annelerin çılgınlığında bir sağa bir sola saldırıyoruz hepimiz, ama bir farkla, biz neyi aradığımızı bile bilmiyoruz…Herkes bir arayış içinde, ama hiç kimse ne aradığını bilmiyor.

Ruha dokunabilen bir yazar good

İmam Alinin (a) bir sözünü hatırlatdı bu bu bana.
Hazret der ki, ne kadar şaşırtıcı bir durum ki, İnsan bir eşyasını kayb edince her yerde ilamiye verir, arar soruşturur o şeyi düşünmeden edemez fakat İnsan kendini kayb etmiş ama onun umrunda bile değildir.

gerçekten tam jeneriklik bir söz ahengini bozmak istemem ama yorulduk biraz dinlenelim demenin başka bir yolu gibi geldi bana Yerli reis şüpelendirdi beni