Kısa ve öz konuşmaları, çok kıymetli buluyorum. Uzun uzadıya, sündüre sündüre yapılan konuşmalar, enerjiyi yorup; olumlu ihtimalleri sönümlüyor. İnsan, sadece kelimelere tutunarak konuşmaz, alıp verdiği nefes konuşur, postür konuşur, ifadeler konuşur. Sesin tonu konuşur, metafor ve mecaz konuşur. Alt metin, üst metin konuşur. Bir çok kanaldan akan bilginin üstüne ekstra bir irdelemeye, uzunnnn uzun konuşup “SÖZÜ” yormaya gerek var mı? Bilmiyorum...

LEB dedik—HİTİTLİLER YA HÛ Çorum’u, leblebiyi biliyoruz inşaallah...

Örneğin; kafasında sarı, lacivert bir şapka olan, boynunda FB amblemli kaşkol olan, üzerinde sarı, lacivert forma olan bir kimseyi; sarı,kırmızı renklere sahip bir takımla bağdaştırıp ; ona hangi takımı tuttuğunu sorar mısınız? Adam tepeden tırnağa “FENERBAHÇELİ” böyle bir soru karşıdaki kimsede dalga geçiliyor algısı oluşturur. Bu açıklamayı alt metin mesajı olarak görebiliriz. Sadece konuşarak anlaşamaz, tam olarak anlatamayız.

Akıllı kimseye uzun uzun bir şey açıklamaya gerek olmaz.

"Ruhlar hazırlanmış ordular halinde idi...
Orada tanışanlar burada uyuşurlar...
Orada tanışmamış olanlar da burada bozuşurlar.

"Lafin tamami deliye soylenir" diye de bir deyisimiz var literaturde.

Kısa ve öz olmalı.bos tenekeden çok ses çıkar demişler.

Ne güzel dediniz "Akıllı kimseye uzun uzun bir şey anlatmaya gerek kalmaz"..
Birde işin şu açısı var.. Bir şeyi uzuuun uzun anlatmak zorunda kalmak 😴 🤦*♂️

Aynı zamanda yoruyor da karşıdakini. Ayıp olmasın diye dinledikçe de ömründen ömür gidiyor insanın.