Şayet her birimiz bütün tasarılarına ve fiiliyatına ilham kaynağı olan en gizli arzusunu itiraf etseydi, şunu söyleyecekti: ''methedilmek istiyorum.'' Hiçbiri itirafa razı olmayacaktır, zira toplum tarafından reddedilmişlerin ve talihi yaver gidenlerin eşit bir yoğunlukta acısını çektikleri bir yalnızlık ve güvensizlikle beliriveren bu kadar acınası ve bu kadar aşağılayıcı bir zaafını ilan etmek, iğrenç bir iş yapmaktan daha yüz kızartıcıdır. Hiç kimse olduğundan da yaptığından da emin değildir. Meziyetlerimizle ne kadar dolduruşa gelirsek gelelim, endişe kemirir içimizi ve onu aşmak için aldatılmaya, nereden ve kimden gelirse gelsin onay görmeye razıyızdır. Bir işi ya da eseri bitirmiş, ya da herhangi bir faaliyete girişmiş olan birini gözlemlerseniz, bakışında yalvaran bir nüans yakalarsınız. Bu kusur evrenseldir; Tanrı bundan müstağni görünüyorsa, yaratma işini bitirdikten sonra, ortada şahit olmadığından, methedilmeyi umamasındandır. Kendi kendini methetmiştir, doğru, hem de her günün sonunda!