Sır; yoğun kıvamlı, ambalajı abartılı, içinde sanki Zümrüt var gibidir. Kişinin özeli, mahremidir.

Yaşanmış ve bitmiş tövbesini yapmışızdır yada niyetiniz o yöndedir.
İçinizi kemiren, vicdanınızı yaralayan “şey” yürek şehrinde kaos ve bozulmalara neden olabilir.
Neticede içeride baskılanan, susturulan herkese anlatmanın doğru olmayacağı bir yaşanmışlık vardır.

Bir başkasına anlatsamda rahatlasam, yüküme onuz versinler diyerek konuşmak ihtiyacı hisseder.
Dayanak ararız, Hasbihal ederek sıkan - daraltan neyse hafiflemek isteriz. Tam bu noktada muhatap varlıksal olarak ağır ve haz edilmesi güç olan bu sırrımızı alıp yüreğine “kor” yükümüzü hafifletir, buhar olup gök yüzüne çekebilirse ne ala..
Yok ! Sırrın, yoğun duygu ve düşüncelerin altında kalıp, sarsılır ve bunu omuzlayamazsa eyvah !
Bir çuval incir berbat olup sırtı dostuna ifşa eder, söyleme dostuna, söyler dostuna sözünü bizatihi yaşar..
Yükünüzün biçimini dahada bozup ağırlaşırsınız, sonrasında keşke söylemez olaydım der yürek yakarsınız.
Sırrınızı ancak onu taşıyabilecek olanlara; kuvvetli, yürekli olanlara verin. Emin olmadan mümin olduğuna kanaat getirmeden iç alemi açmak, ontolojik anlamda intihar etmek, travmatik bir hadiseye dönüşebilir.

Sır, taşınması kolay bir şey değildir.
İçin, için ızdırap ve keşmekeş doludur.
Taşıyabilene aşk olsun.
Delip geçmeyen sır sineye yük olur.

Söz ağzından çıkana kadar senin ağzından çıktığında sen onun esiri olursun..

Sırra göre değişir tabi. Bir de sır tutma vasfı fıtrata göre değişir.

Her insan kaldıramaz sırra göre değişir bu durum Allah taşıyamayacağı İzgi bir yük vermesin bizlere