Salona girersin. En mühim yeridir evin, bir zamanlar yasaktır her an girmek. Değerli eşyalar vardır, eskimesin istenir. Artık sen de misafirsin...
Girersin salona artık kapı hep açıktır sana. Bakarsın etrafına, hep aynı koku aynı endişe. ‘Benim salonum en güzeli’.Bütün evlerde aynı şekilde döşenmiştir oysa.
Bir an durursun. Gerçekten mi dersin?
Seksenlerde doksanlarda ikibinlerin başında. İnsanlar hep ev kurdular. Salon takımlarını değiştirdiler, yeni eşyalar aldılar.
Gerçekten mi dersin?
Annem, babam aynı şekilde uydular demek o zamanlar. Böyle yarışıldı aileler arasında. Salon mabedi önemliydi.
Oturur çay içersin düşüncelere dalarsın. Şaşırır annen sorar neden dalgınsın.
HİÇBİR açıklaması yoktur. Zamanı düşünürsün. Kıyamazsın kötü bir haber vermeye hayatına dair. O endişelerini telaşlarını deneyimlemişsindir, canları sıkılmasın dersin en nihayetinde hayat işte. Hoş iyi veya kötü olarak adledilecek birşey yoktur öte yandan az önce salonu görmüşsündür. ‘Benim çocuğum en güzeli en başarılısı’ düşünce hızla gelir geçer. Her şeyi bir anda içine çekip özümsemişsindir. Kıyamazsın üstüne titreyen varlıklara, güzel şeylerden bahsetmek istersin. Çocuk gibi bakarlar gözlerinin içine, umutla sevgiyle, beklentiyle.
Sonra bir an senin de onların sana yaptığı gibi onların üstüne titremeye başladığını farkedersin.
Salondan geçmişlerdir artık, onlar da birşeyleri ararlar, gözleri söyler arandığını.
Kimse bilmez neyin arandığını, kimse, hiç kimse bilmez... Bu yüzden mi yolcuyuzdur?
Konuşurlar seninle, artık her konuda konuşmaktan heyecan duyarlar. Bastırmaya çalışırlar içlerindeki müdahale etme isteğini. Bunu deneyimlerler artık hayatlarında. Kendi yavrucaklarını sadece izleme hakları olduğunu ve müdahale edemeyeceklerini bilirler.
Salondan geçilmiştir artık, herkes yıllarca derlemek için uğraşmış, yarışmış, rafa kaldırılmıştır artık. Bitmiştir..
Bir şeyler vardır yine aranan.
En ilginci de bilmezler, bilmeyiz, kimse bilmez...