Kabalistler Üst Dünya hakkındaki bilgilerini sözlü ve yazılı ilettiler. Başlangıçta,
Mezopotamya’da İ.Ö. 18. yüzyılda ortaya çıktı. Biriken bilgi, Hz. İbrahim’e atfedilerek,
Yaratılışın Kitabı’nda (Sefer Yetzira) açıklandı. Bu kitap halen kitapçılarda mevcuttur.
Her nesilde, Kabalistler kitaplarını o neslin ruhları için yazdılar. Kabala’da yüzyıllar
boyunca birkaç dil kullanılmıştır. Bunun sebebi insan ruhunun gelişiminin yavaş yavaş
olmasındandır. Nesilden nesle, artarak bayağılaşan ruhlar geçmiş yaşamların
tecrübeleriyle bu dünyaya geri geliyorlar. İlave edilen ıstırabın yükünü getiriyorlar ama
aynı zamanda manevi “bagajlarına” katkıda bulunuyorlar. Bu bilgi bireyden gizlenmiş
olsa da, kişinin kalp noktasında mevcuttur.
Dolayısıyla, Kabala’yı anlamak için, her neslin aşağı inen ruhlara uygun kendi diline
ihtiyacı vardır. İnsanlığın gelişimi, ruhların bu dünyaya inişidir. Onlar dünyamıza indikçe
ve her nesilde yeni bedenlerde göründükçe, aynı ruhlar gelişir, manevi ilerleme için
ihtiyacı anlar ve ilahi bilgiyi, ebediyeti ve mükemmelliliği edinirler.

Mahsom denen manevi bariyeri aşmadan, bütün sırlar önünüze anadilinizde yazılıp konulsa da anlayamazsınız. Mahsom aşıldığında ise aşmayı başarmış diğer insanların tüm bildiklerini ortak bir veritabanını kullanır gibi siz de öğrenirsiniz. Sanıldığı gibi Kabala ile uğraşan her insana Kabalist denmez, yalnızca Mahsom'u aşabilmiş kişilere denir. 400.000 (Ben okuduğum yıllarda) öğrencisi olan Michael Laitman, Mahsom'u geçebilmiş öğrenci sayısının 3 olduğunu söylemişti.