Başkalarının günahları ile uğraşmaktan kendi günahımıza sıra gelmiyor. Başkalarının minik mekruhları uğraşmak da buna dahildir.

Birilerinden bahseden ne kadar ayet ve hadis varsa hepsini biliyoruz. Bize hitap eden ise sadece "Sen en güzel ahlak üzerinesin" ayeti (!).

Dini birikimimiz, başkasının dindar olması, ahlaklı olması, haramdan, gıybetten, yalandan kaçınması üzerine kurulu. Biz zaten en iyisiyiz.

Öyle ki, gücümüzün yettiği (işimize gelen) sünnet ibadetini sünnet görüyor, diğerlerine sesimiz çıkmıyor. İbadetimizi yapan iyi, yapmayan kötü...

Halbuki ibadetlerin türlü türlü olması; insanların da türlü türlü ve farklı mizaçlarda olmasından dolayıdır. Bir insan için nafile oruç tutmak kolay iken, başkası için zor olabilir. Bir insan için nafile bir namaz hafif iken, başkası için ağır olabilir. Bir insan Kur'an okumayı, başka biri fıkıh okumayı sevebilir. Birisi dünya nimetlerine karşı zahit iken, diğeri hem dünya nimetlerini sever hem de infak ve zekat verir...

Kimse farz olan ibadetler dışında bir ibadeti, başkası yapmıyor diye dayatamaz. Teşvik edebilir, tavsiye edebilir ama iman meselesi haline getiremez.

Ataullah Sekenderî hazretleri Hikem adlı eserinde şöyle söylemiştir:

Bazen olur ki, Allah teâlâ sana ibadetlerin kapısını açar; ama kabul kapısını açmaz. Bazen de olur ki, sana bir günah işlemeyi takdir eder de bu günah, vuslata ermene vesile olur.
Arkasından acizliği ve muhtaçlığı getiren bir masiyet; gurur ve kibre götüren ibadetten daha hayırlıdır.

Hikem 98-99

Yani bazen günah hayra vesile olur. Bazen de ibadet şerre sebebiyet verir. ibadetinle mağrur olma! Başkasının günahı, belki de hidayetine vesile olur.