Yahudiler ve Hıristiyanlar, Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem’e, “Bizimle Senin Aranda Bir Antlaşma Yap, Ondan Sonra Sana Tâbi Olalım.” Dediler. Oysaki Asıl Niyetleri, Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem, Dinlerine Tâbi Olmadıkça Kendisine Uymamaktı. Allahû Teâlâ Hazretleri Onların Asıl Niyetlerini Açıklayıp Kendilerini Rezil Ederek Buyurdu ki:

(120) Rasülum Sen Onların Milletine (Dinine) Uymadıkça Yahudiler ve Hıristiyanlar Asla Senden Râzı Olmazlar. De ki; Doğru Yol, Ancak Allah’ın Yoludur! Sana Gelen Bunca İlimden Sonra Onların Arzularına Uyacak Olursan, Senin İçin Allah’a Karşı Hiçbir Dost ve Yardımcı Bulunmaz.

Âyette Geçen Millet, Din ve Şeriat Manâsındadır. Şeriat, Allah’ın Peygamberleri Diliyle Ortaya Koyduğu Kanunlarıdır.

Hevâ ise Şehvete (Nefsin Kötü Arzularına) Tâbi Olan Görüştür.

Tefsîr

Cenâb-ı Hakk, Rasülullah Aleyhisselâm’a Şöyle Buyurmaktadır; Rasülum, Olmaz Yâ! Farz-ı Muhal, Sen Onların Dinine Tâbi Olmadıkça, Yahudi ve Hıristiyanlar Asla Senden Râzı Olup Dinine Tâbi Olmazlar.

Bundan Maksat, Onların Kendi İstekleriyle İslâm’a Girmelerinden, Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem’in Beklentisini Tamamen Kesmektir. Çünkü Onların Dinine Tâbi Olması İmkânsızdır. Dolayısıyla Onların (Topluca) İslâm’a Girmesi de İmkânsızdır. Bu Durum, Hepsi İçin Değil, Onlardan Özel Bir Grup İçin de Olabilir.

Allahû Teâlâ Hazretleri Sonra, Rasülunu Onlara Tâbi Olmaktan Daha Fazla Nefret Ettirmek ve Uzaklaştırmak İçin Şöyle Buyurdu; Farz-ı Muhal, Hiç Olmaz Yâ! Eğer Sen Onların Dinine Tâbi Olursan, Seni Azâbımızdan Koruyacak Hiçbir Yardımcı ve Bizden Başka Sana Yardım Edecek Hiçbir Kimse Bulamazsın. Yani, Senin Bizden Başka Dostun ve Yardımcın Bulunmaz. Çünkü Sen Sadece Bizi Dost Edindin ve Bizi Sevdin, Bizim Şeriatımızı Yaydın. Sevdiğin ve Râzı Olduğun Bu İşte Biz Seni Desteklemekteyiz.

[120.] Âyetin Tasavvufî İşâretleri

İnsanların Rızâsını Aramak, Mânen İflâs Alâmetidir. Sen İnsanların Hevâsına (Boş Arzularına) Uymadıkça, Onlar Asla Senden Râzı Olmazlar. Ey Hakîkâte Ermiş Mü’min! Eğer Sen Sahip Olduğun Bu Hâlden Sonra Onların Keyfine Uyacak Olursan, Sen Gerçekten Zâlimlerden Olursun. Kim, Her İşte Allah’ı Bırakıp İnsanların Rızâsını Ararsa, Allah’ın Gazâbına Uğrar. Kim, Her İşinde Allah Rızâsını Ararsa, İnsanlardan Ümit ve Beklentisini Keser.

Bunun İçin Âriflerden Birisi Şöyle Demiştir; Halkın Gözünden Düşen Her Şey, Hakk’ın Nazarında Büyür. Halkın Gözünde Büyüyen Her Şey de Hakk’ın Nazarında Değersiz Olur.

Bir Ârif de Şöyle Demiştir; İnsanların Benden Hoşlanmadığı Şeyleri Kalbim Sevip İstiyor.

Sâlihlerden Birisi Şöyle Anlatmıştır; Ebdâllardan (Ricâlü’l-Gaybdan Yani Seçkin Velîlerden) Birisiyle Buluştum. Ona, “Bana Hakk’a Giden Selâmet Yolunu Göster?” Dedim. O, “Halka Karışma, Onlara Karışmak Zulmettir!” Dedi. Ben, “Onlara Karışmak Zorundayım Ben Onların Arasında Bulunuyorum?” Dedim. O, “Onlarla (Bir Zaruret Yoksa) Hiçbir Muameleye Girme, Onlarla İş Yapmak Pişmânlıktır!” Dedi. Ben, “Onlarla Birtakım İşler Yapmak Zorundayım?” Dedim. O, “Sakın Onlara Güvenip Dayanma, İnsanlara Güvenmek Kişiyi Helâk Eder!” Dedi. Ben, “Bu Durum da Zaman-Zaman Olabilir.” Dedim. O Zaman Ârif-i Billâh Şöyle Söyledi, “Be Adam! Hak Yolunda Tembel İnsanlara Karışıyorsun, Câhillerle İşler Yapıyorsun, Seni Helâke Götüren Şeye Güveniyorsun, Bir de Kalbinin Allah’la Olmasını İstiyorsun? Heyhat... Bu Olacak İş Değil!” Ârif Bunları Söyledi ve Uzaklaşıp Gitti, Nereye Gittiğini Göremedim.