Şeytan evvela şüpheyi kalbe atar. Eğer kalp şüpheyi kabul etmezse şüpheden sövme ve küfretmeye döner. Hayale karşı sövmeye benzeyen pis hatıraları ve edebe zıt çirkin hâlleri tasvir eder. Kalbe eyvah dedirtir, kişiyi ümitsizliğe düşürür.
Vesveseli adam zanneder ki, kalbi Allah’a karşı edepsizlikte bulunuyor. Bu durumdan müthiş bir heyecan ve sıkıntı hisseder ve bundan kurtulmak için Allah’ı düşünmemek, O’nun huzurundan kaçmak ve gaflete dalmak ister. Şeytanın bu vesvesesine mağlup olan kişilerden şu gibi sözleri işitmişsinizdir: “Kalbim Allah’a ve diğer iman hakikatlerine küfrediyor. Onun bu sövmesini susturmaya çalışıyorum, ama susturamıyorum. Susturmaya çalıştıkça kalbim daha yüksek bir seda ile bağırmaya başlıyor.”
Bu vesvesenin ve yaranın merhemi şudur: Bilmeliyiz ki, kalbimizden geldiğini zannettiğimiz o çirkin sözler kalbimize ait değildir. Kalbimizin sözleri olmadığına delil ise kalbimizin o sözlerden müteessir olması ve üzüntü duymasıdır. Eğer o çirkin sözler kalbimizin sözleri olsaydı kalp asla üzülmeyecek ve titremeyecekti. Zira kişi kendi iradesiyle söylediği sözlerden dolayı üzüntü duymaz.

Hem o sözlerin kalbimizin sözleri olmadığına başka bir delil de susturmaya çalıştığımız hâlde susturamayışımızdır. Eğer o sözler bize ait olsaydı susturmak istediğimizde susardı. Zira konuşan kişi ne zaman susmak isterse o zaman susabilir.
Öyleyse acaba bu sözler kime aittir?

Bu sözler şeytandan gelir ve lümme-i şeytaniyeye aittir.

Lümme-i şeytaniye: Kalbin üzerindeki şeytanın noktası ve karargâhıdır. Kalpte iki nokta vardır. Bu noktalardan bir tanesi meleğe ait olup o noktadan insana iyi işlerin ilhamı gelir. Diğer nokta ise şeytana ait olup o noktadan da vesveseler, sövmeler ve günahların teşviki gelir. İşte şeytan bu nokta da konuşmaktadır. Bu nokta kalbe yakın olduğu için lümme-i şeytaniyenin varlığını bilmeyenler şeytanın bu çirkin sözlerini kendi kalplerine mal eder, şeytanın sözlerini kendi kalplerinin sözü zannederler.
Şeytanın bu vesvesede ki amacı, bu çirkin sözleri zararlı zannettirmekle kalben üzülmesini sağlamak ve kişiyi ümitsizliğe düşürmektir. Zaten vesvesenin zararı, kişinin zarar gördüğünü zannetmesidir. Zira bu durumda şeytanın işini kendi kalbine mal eder, şeytanın sözünü kalpten zanneder ve zarara düşer. Zaten şeytanın istediği de odur. Zira kişi ümitsizliğe düşünce bocalayacak, sıkıntılar içinde kalacak, neticede ibadet ve tefekkür vazifesini hakkıyla yapamayacaktır. Hatta bırakın hakkıyla yapmayı Allah’ın huzurundan kaçarak Allah’ı düşünmemekle rahatlamaya çalışacaktır.

O hâlde buraya kadar anlattıklarımızdan şunları öğrendik:

1- İnsanın kalbinden geldiğini zannettiği küfür ve çirkin sözler kalbe ait değildir.

2- Bu sözler lümme-i şeytaniyeden gelen, şeytana ait sözlerdir. Onun fısıldaması ve vesveseleridir.

3- Bu sözlerin kalbe ait olmadığının ve şeytana ait olduğunun delili, kalbin bu sözlerden dolayı üzülmesi ve sesi susturmaya çalıştığı hâlde susturamamasıdır. Zira sözler onun kalbine ait olsaydı bundan müteessir olmayacak ve susturabilecekti.

4- Şeytanın bu vesvesedeki amacı, kişiyi telaş, sıkıntı ve ümitsizlik içinde boğarak Allah’tan uzaklaştırmaktır.

5- Bu vesvesedeki zarar, kişinin zarar gördüğünü ve kalbinin bozulduğunu zannetmesidir. Bu zannı kim hissederse şeytan onu kandırmış demektir.

Demek bu vesvesede şeytana mağlup olmamak için yapılacak tek iş, bu sözlerin şeytanın sözü olduğunu bilmek, bu konuşmalara karşı gülüp geçmek ve onlardan kurtulmaya çalışmamaktır.

-Asla şeytanın sözlerini kalbimize mal etmeyeceğiz.
-Asla kalbimizin bozulduğunu düşünmeyeceğiz.
-Ve asla o çirkin sözleri sahiplenmeyeceğiz.
-Zaten bunu yaptığınızda artık şeytanın bu sözlerini işitmemeye başlayacaksınız.

Netten

İnsanın kalbinden geldiğini zannettiği küfür ve çirkin sözler kalbe ait değildir.
Bu kısmı ben epeyce düşündürdü. Çok da mantıklı geldi teşekkürler