Bir Rivâyette Zeliha Günâhını İkrâr Edip Aziz-i Mısır Onu Boşamıştı. Çok Kişiler Zeliha’yı İstediler, Varmadı. Hazreti Yusuf’un Aşkından Mest Olmuştu. Tam On Sekiz Yıl Ağladı. Kim ki, Hazreti Yusuf’tan Haber Verirse, Ona Çok Mal Verirdi ve Yusuf Aleyhisselâm’ın Resmini, Divara Tasvir Ettirmişti. Dâima Ona Bakıp, “Yâ Yusuf...” Diye Ağlardı. Öyle Oldu ki, Gözleri Görmez Oldu ve Beli de Büküldü. Malı Dahi Kalmayıp Fakir Oldu. Bütün Dostları Ondan Yüz Çevirdiler. Bir Gün Hazreti Yusuf Seyrâna Çıkmıştı. Dönüşünde Zeliha’ya, “İşte Yusuf Geliyor!” Dediler. Zeliha, “Beni Onun Yoluna İletin...” Dedi. Onlar da Zeliha’yı Alıp Hazreti Yusuf Aleyhisselâm’ın Yolu Üzerine İlettiler. Yusuf Aleyhisselâm Yaklaşınca Zeliha, “Nefsine Sabreden Kişi Sultân Olurmuş...” Dedi. Hazreti Yusuf Bunu İşitip, “Şu Söyleyene Sorun, Kimdir?” Dedi, “Zeliha’dır.” Dediler. Yusuf Aleyhisselâm Hemen Atının Başını Çekip, “Yâ Zeliha! İyi misin, Hoş musun?” Dedi. Zeliha İşitip Bayılıp Düştü. Biraz Sonra Aklı Başına Gelince, Yusuf Aleyhisselâm, “Sana Ne Oldu ki, Bu Hâle Düştün?” Dedi. Zeliha, “Senin Aşkın Yüzünden İşte Böyle Yoksul Oldum...” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm, “Yâ Gözlerine Ne Oldu?” Dedi. Zeliha, “Senin İçin Ağlamaktan Kör Oldum...” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm, “Belin Neden Büküldü?” Deyince, “Senin Derdinden...” Dedi, “Yâ Malını Neyledin?” Dedi, “Senin Aşkına Dağıttım...” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm, “Benim Üzerimde Senin Hakkın Çoktur. Dile Benden Ne Dilersen?” Deyince Zeliha, “Gözlerimi Dilerim. Tâ ki, Senin Cemâline Bakayım...” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm, “Bunca Zahmet İçerisinde Dahi, Aşkını Unutmadın mı?” Dedi. Zeliha, “Kamçını Bana Ver.” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm Kamçısını Zeliha’ya Verdi. Zeliha Bir Kerre, “Ah...” Eyledi. Kamçı Ateş Gibi Oldu. Hazreti Yusuf’a Verdi. Yusuf Aleyhisselâm Eli Yanmasın Diye Kamçıyı Elinden Bıraktı. Zeliha, “Yâ Yusuf... Bunca Yıldan Beri Ben Avretliğim ile Bu Ateşi Yüreğimde Sakladım, Sen Erliğinle Bir Ân Niçin Tutamadın?” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm Bu Ahvâli Görünce Yüreği Yanıp Buyurdu, Derhâl Sarayına Götürdüler. Cebrâil Aleyhisselâm Gelip, “Yâ Yusuf, Zeliha’ya Sor ki, Hakk’tan Dileği Nedir?” Yusuf Aleyhisselâm Sordu. Zeliha, “Gençliğimi ve Gözlerimi ve Güzelliğimi ve Hem Senin Helâlin Olmayı Dilerim...” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm Duâ Eyledi. Hakk Teâlâ Duâsını Kabûl Edip, Ne Dilemişse Verdi ve Hem Zeliha’yı Yusuf Aleyhisselâm O Güzellikte Görünce Cân-ı Gönülden Âşık Oldu. Geldi ki, Bir Defacık El Sunmak İstedi. Zeliha Kaçtı. Yusuf Aleyhisselâm Ardından Yetişip Gömleğinden Tuttu, Gömleği Yırtılınca Zeliha, “Yâ Yusuf, Dost Dostun Perdesini Yırtar mı?” Dedi. Yusuf Aleyhisselâm Kendisinin Bu İşinden Utandı. Zeliha, “Yâ Yusuf Utanma, Beraber Olduk...” Dedi. Sonra Zeliha’yı Nikâh Edip Aldı. Daha Önce Zeliha Müslüman Olmuştu. Yusuf Aleyhisselâm Ona Dini ve Diyânet ve Şeriatı Öğretti. Bunun Üzerine Zeliha Murâdına Erişip Çok Sevindi. İbâdete Meşgûl Oldu. Yusuf Aleyhisselâm Ne Vakit Zeliha ile Eğlenmek İstediğinde, Zeliha İbâdetle Meşgûl Olmak İçin Râzı Olmadı.

[Tarih-i Taberî]