Meşâyihten Birisi, Bir Gün Müritleri ile Giderken, Bir Sürü Koyuna Rastladılar. Şeyh Dedi ki; Ey Dervişler! Bu Kadar Zamandan Beri Size Ölümden Haber Veririm, Hiçbirinizi Bu Fâni, Yalancı, Aldatıcı, Gadredici Dünyâdan Vazgeçiremedim. Bir Türlü Nefislerinizin Kötü Huylarını Terk Edemediniz. Bâri Şu Koyunlara Ölüm Var Olduğunu Söyleyeyim. Bakalım Bunlar da Sizin Gibi Aldırmazlar mı, Yoksa Hâlleri Başka Türlü mü Olur?

Hazreti Şeyh Bu Sözleri Söyledikten Sonra Koyunların Üzerlerine Doğru Yürüdü ve Onlara Şu Âyet-i Kerîmeyi Okudu:

Her Nefs, Ölümü Tadıcıdır.

[Âl-i İmrân Sûresi: 185]

Bütün Koyunlar Birdenbire Bir Araya Toplandılar. Kuzuları ile Meleşir Gibi Meleştiler. Birçoğu Melemekten Helâk Oldu. Bâzıları da Bir Daha Ot Yemediler, İnleye-İnleye Öldü, Gittiler. Hâsılı O Sürüden Hiçbir Koyun Kalmadı.

İmdi Ey Aziz... Âdemoğlu Hayvandan Efdal, Hattâ Meleklerin Efdalından ve Ekreminden de Efdal ve Ekrem iken ve Makamı Âlâyı İlliyîn iken, Ne Zorun Var ki, Kendini Esfel-i Sâfiliyne Bıraktın da, Hayvandan da Aşağı Oldun? Peygamberlerle Haşr Olacak, Firdevs-i Âlâda Türlü-Türlü Nimetler Bulacak iken, Şeytânla Cehenneme Gitmeğe ve Zincirlere Vurulmağa Lâyık ve Râzı Oldun? Neden O Kötü Nefsine Uydun da, Allahû Teâlâ’ya ve Peygambere Uymadın? Sana Bunca Öğütler Verilir Kabûl Etmezsin, Nice Sözler Söylenir İşitmezsin. Acaba Nefsinin Sonunu İnkâr mı Var? Ey Biçâre! N’olur Şu Derdine Bir Çâre Arasan, Şu Kibri ve İnadı Bırakıp, Nefsini Götürsen Bir Mürşit Kapısına Teslim Etsen Olmaz mı?

[Eşrefoğlu Rûmi]