Bir gün Emîr-ül mü’minîn Hz.Ömer (r.a) dervişlere bahşîş verdi, mal ihsân etdi. Bir kişi bir oğlan çocuğu ile geldi. Ömer (r.a) buyurdu;

– Sübhânallah!Bu çocuğun sana benzediği kadar, birbirine benzeyen kimse görmedim. Muhakkak ki bu oğlan sana benzer. O kişi dedi ki:

– Yâ emîr-elmü’minîn! Bu oğlanın acâib ahvâlinden sana haber vereyim. Ben sefere gitmek murâd ettim. Bunun anası hâmile idi. Bana dedi,

– Beni bu halde koyup, gider misin. Ben dedim ki,

– Karnında olan nesneyi Allahü Teâlâ hazretlerine emanet ettim. Sonra seferden geri geldim. Annesi ölmüş. Bir gece söyleşirken, karşımızda ki mezarlıktan bir ateş gördüm. Süâl etdim ki,


– Bu ateş nedir? Dediler,

– Bu ateş senin hanımının kabrin dendir. Biz bunu her gece böyle görürüz. Dedim,

– Sübhânallah!O hâtun namaz kılıcı ve oruç tutucu idi. Bu ateş ne haldir, diyerek vardım. Kabri açıp, gördüm, bir çıra yanar. Bu oğlan onun ışığında oynar. Bir ses işittim ki, bana,

– Bunu bize ısmarladın, geri biz sana verdik, diyordu. Ben dedim,

– Ne olaydı, anası da diri olaydı. Hâtıfdaki ses dedi ki,

– Eğer anasını da bize ısmarlamış olaydın, bu şekilde onu da geri verirdik.

ısmarlamış olmak demek, emanet etmek anlamında değil mi?

Karnında olan nesneyi Allahü Teâlâ hazretlerine emanet ettim.

Orda çocuğu Allah'a ısrmarlamış yada emanet etmiş diyelim ama çocuğunun annesini unutmuş anlaşılan sonuçta bu şekilde meydana gelmiş.

doğru anlamışım, teşekkür ederim.

Allah Razı Olsun

Evet.. Çok anlamlı.. İnce nüans

Allah'a emanet etmek...
Çok güzel