Bir gün bir taksiye atladım ve havaalanından hareket ettik.
Sağ şeritte yol alırken siyah bir araba park ettiği yerden aniden yola, önümüze çıktı. Taksi şoförü sert bir şekilde frene bastı, kaydı ve diğer arabaya çarpmaktan milim farkıyla kurtuldu.
Diğer arabanın sürücüsü camdan başını çıkartıp bağırmaya ve küfretmeye başladı.
Taksi şoförü ona gülümsedi ve içten bir şekilde el salladı. Ve gerçekten çok arkadaşçaydı.*

Sordum: 'Neden bunu yaptığınız? Adam neredeyse arabanızı mahvedip ikimizi de hastaneye gönderecekti.'
Taksi şoförü bana, şimdi 'Çöp Kamyonu Kanunu' dediğim şeyi öğretti.

Şoför pek çok insanın çöp kamyonu gibi olduğunu açıkladı. Her tarafta çöp dolu olarak dolanıyorlar; kızgınlık, öfke ve hayal kırıklığı dolular.
Çöpleri biriktikçe onu bırakacak bir yere ihtiyaç duyuyorlar ve bazen sizin üzerinize bırakabilirler.
Kişisel almayın. Sadece gülümseyin, onlar için iyi şeyler temenni edin ve yolunuza devam edin. Onların çöpünü alıp işyerinize, evinize veya sokaktaki diğer insanlara dağıtmayın.

İşin ana fikri şu ki, başarılı insanlar çöp kamyonlarının günlerini mahvetmesine ve ellerine geçirmesine izin vermezler. Hayat sabahları pişmanlıklarla uyanmak için çok kısa, dolayısıyla size iyi davranan insanları sevin, iyi davranmayanlar için dua edin.

Yüzünü güneşe dönen insan gölge görmez..


ALINTI

Bu da değişik bir falsefe.Benim gibi marazi tip(her şeyi kendine dert edinen) insanların da bu felsefeyi uygulaması lazım.Ama adam sendeci de olmamak lazım..

Biraz boşverin bakın geçmişinize ve yarının garanti olmadığına ve bence biraz boşverin. Dert edilmeyecek o kadar çok şey varki..
Size bir tavsiyede bulunayım isterseniz ya da neyse boşverin.

güncelleme

güncelleme

hadi benden tekrar güncell

Allah razı olsun

Allah razı olsun bu güzel paylaşım için.

Emeğinize saglıkk güzel bir konu olmuş

Canım hayat,

Biliyorum keyif çatmaya gelmedik şu dünyaya. Düşeceğiz, kalkacağız, üzüleceğiz, sevineceğiz, acıkacağız, doyacağız, ağlayacağız ve güleceğiz.
Hepsi kabulumuz.
Derslerden öğreneceğiz, ruhumuzu olgunlaştıracağız, tamam kabulumuz.

Ama bütün dertleri de aynı anda vermesen mi diyorum?

Ya da hadi verdin, arada bir izin versen de yükümüzü indirip bir yere oturup bir nefes alsak, dinlensek mi artık....

Pandemi, deprem, ekonomik kriz... Hangisine yetişeceğimizi şaşırdık...
Bu mutena insan yüreği bunca kaygıyı nasıl taşısın? Diyeceksin birbirinize destek olun, birbirimize de yaklaşamıyoruz ki...

Yükün ağırlığı değil, sürekliliği yıkarmış insanı.
Şu kaygı dolu küfeyi al artık sırtımızdan. Bir oh dedirt bize.

Bak, en problemli öğrencileri bile hötle pötle yola getiremiyor öğretmenler. Sırtını sıvazlayıp, sana güveniyorum, sen başarırsın dediğinde çiçek açıyor çocuklar.

Bizi yeterince dövdün be canım hayat.
Bir de sırtımızı sıvazla artık.

Şu yolun sonundaki doğan güneşi bize pırıl pırıl, sapsarı, apaydınlık göster bize...
Bırak sımsıkı kucaklaşabilelim yeniden.

Dersimizi çalışacağız söz.
Ama sınavların hepsini aynı güne koyma n'olur.

Şu güneşe doğru, el ele, omuz omuza , neşeli şarkılar söyleyerek bi yürüyelim artık.

Canım hayat , nefes aldırt bize...
Zamanıdır.

allah razı olsun.

güzel bir hikaye, allah razı olsun.