Çok yorulmuştum, bir o kadar da kirlenmiştim. Terime yapışan tozlar gözlerimi bile yakıyordu. Zahireci deposunda çalışmanın en zorlu kısmı bu ayda bir tekrarlanan mal kabul geceleriydi. Zaten bunun dışında pek de zorlu bir tarafı yoktu. Fakat bu zamanlar gerçekten yıpratıcı oluyordu. Ancak keyfine düşkün biri olarak ben bunu da güzelleştirmenin yolunu bulmuştum. Gece tırlar gelir ve mal indirme, depoya dizme, sayım vs. işlerinin bitmesi sabaha kadar sürerdi. İş bittiği gibi hamamın yolunu tutardım. Hamam çoktu burada adı üzerinde Hamamyolu idi buranın adı ama ben onca hamamın içinde illa ki Hâlis hamamına giderdim. Şahane bir yer olduğundan değil, babadan kalma alışkanlık herhalde. Rahmetli beni hep buraya getirirdi. Önce bir güzel yıkanır, keselenir ardından camegâhta gazozumu içerdim. Sonra da çıkar ve börekçide alırdım soluğu. Ardından da eve gider kafayı vurur uyurdum. Yine böyle yorucu bir mesaiyi keyifle sonlandırmaktı planım ancak yaşadıklarımdan sonra bu saydığım şeyler benim için ancak dehşetin hatırlatıcısı olabilirdi.

Hamamın kapısından girdim ve Selamun aleyküm Akif abi dedim. Cüzdanımı telefonumu masaya bıraktım. Normalde neşeli ve şakacı bir insan olan Akif abi bu kez sessizdi. Halini hatrını sormaya yeltendim ancak anahtarı verdiği gibi arkasını döndü. Uzatmadan yanından ayrıldım, terlikleri aldım ve camegaha gittim. Kimsecikler yoktu. Bu saatlerde hamamın müdavimi olan dayılar ve dedeler çoktan yıkanmış ve burada muhabbete başlamış olmalılardı. Ben de onlara bakıp kaçta kalkıp geldiklerini falan düşünüp hayret etmeliydim. Fakat dediğim gibi çalışanlar bile yoktu. Terlikleri giydim, havuları aldım ve alt kata indim. Peştemalci de yerinde yoktu fakat çok da sıkıntı değildi çünkü ben sevmediğimden hamama şortla girmeyi tercih ediyordum. Bu garip sessizlikte daha fazla vakit kaybetmek istemedim ve hamamın kapısını açtım. Gördüğüm manzara karşısında hayretler içerisinde kalmıştım. Yukarısı ne kadar boşsa burası o kadar kalabalıktı. Havuz insan kaynıyordu. Kirlenmiştir bu havuza girilmez artık dedim ve boş bir yer aradım. Bu esnada bir tanesi havuzdan çıktı ve yanımdan geçti. Gözüm ayaklarına takıldı. İlk başta buhardan ne olduğunu anlayamamıştım ama dikkatlice baktım ve ayaklarının ters olduğunu fark ettim. Adam baktığımı fark edince gözlerini bana dikti. Ben korku ve şaşkınlıkla gözlerimi kaçırdım ve arkamı döndüm. Arkamı döndüğümde karşılaştığım manzara beni daha da korkuttu. Herkes havuzdan çıkmıştı ve bana bakıyordu. Hepsinin ayakları tersti. Hareket etmiyorlardı. Ben de edemiyordum. Bağırmak istiyordum ancak sanki bir el ağzımı kapatıyordu. Bir anlık hışımla kapıdan çıktım ve koşar adımlarla üst kata çıkmaya çalıştım. Çıplak ve ıslak ayaklarım mermer basamaklarda kaydı ve aşağıya yuvarlanıp başımı mermer zemine vurdum. Gözlerimi açtığımda yerde yatıyordum. Hamamın kapısı aralıktı ve içerisi gözüküyordu. Kimsecikler yoktu. Bir hışımla ayağa kalktım ve daha dikkatli ama çabuk adımlarla merdivenlerden çıktım. Camegaha girer girmez kıyafetlerimin olduğu dolaba gittim ancak dolabın kapısı açıktı ve içi boştu. Akif abi diye bağırarak hamamın giriş kısmına koştum. Akif abi özüne dönmüştü ve sabahki halinin aksine neşeliydi, bana baktı ve gülerek “Hayırdır yeğenim ne oldu? Don paça çıkmışsın.” dedi. “Akif abi, adamlar var aşağıda ayakları ters.” dedim heyecanlı bir şekilde. Akif abi güldü ve “Heee onlar benim ahbablarım yahu ne korkuyon. Ayakları nasıl ters? Böyle mi?” Diyerek bana ayaklarını gösterdi. Görür görmez dışarıya doğru koştum ve kapıdan çıkarken Akif abi beni sağ omzumdan tutup durdurmaya çalışsa da kurtulmayı başardım ve kendimi sokağa attım. Tüm dükkanlar kapalıydı ve kimsecikler yoktu. Ne kadar koştuğumu hatırlamıyorum. soluğu tramvay durağının orada aldım ve durağın arkasındaki büfenin açık olduğunu görüp oraya sığındım. Bir daha ne hamama gittim. Ne de o hamamın önünden geçtim. Yıllar önce yaşamama rağmen bu olayı asla unutamadım. Nasıl unutayım; sağ omzumdaki yanık lekesi hala duruyor ve arada bir hala alazlanıyor.


-alıntı-