ZAMAN ÇUKURUNA DÜŞEN iNSANLAR

Çetin BAL: Bu zamanda kayma olayı dünya literatürlerine geçmiş bir olaydır.Burda ben tanıkların yani olayı müşahade edenlerin doğru söyledikleri kanaatindeyim.Fakat bu olay hakkında bir çok bilimsel denebilecek yorumlar yapılsada ben bununun gerçekten zamanda geriye doğru fiziksel bir kayma olmadığını düşünüyorum.Bu olayda ki hadiseyi şöyle tanımlayabiliriz; moleküler bütünlük düzeyinde maddeler ve eşyalar çevresindeki tüm görüntülerin hologramik bir kaydını yaparlar.Geleceğe doğru değil ama geçmişe doğru olan tüm çevresel görüntüler dış elektromanyetik tesirlerinde etkisiyle insan beyni tarafından okunmaya başlanmış olabilir.Yani kişiler farkında olmadan maddedeki bu hologramik hafızaya girmiş olabilirler.İnsan beynine ait dalgalar da bir anlık frekans ve dalga boyu değişimi beynin kendini bu hologramik hafızayla rezonansa sokmasını sağlayabilir.Keza bazı medyumatik yeteneklerden sayılan psikometri yeteneğinide bu yoldan açıklayabiliriz.

Paris'e gitmek sıradan bir olay değildir, zira karşınızda çağın simgesi betometalik bir megapol yoktur, yüzlerce yıllık bir uygarlığın ta kendisini içindeymiş gibi yaşarsınız, sanki loş bir sokak arasından Kraliçe'nin silahşörlerinden birisi birden önünüze çıkıverecektir veya gizemli bir kalenin buram buram anı kokan kuytu bir köşesinde insanlığı biçimlendirecek düşüncelere dalmış bir siluet hala oturmaktadır. Ya da, Galya güzelliğini simgeleyen bir kadın Romalılar'dan Naziler'e kadar uzanan bir direnişin isyankar bakışlarını gizleyerek, sarap kadehinin ardından arkanızda duran bir hayaleti süzmektedir. Kısacası Paris, aynen Delhi, İstanbul, Bagdat, Dublin veya Roma gibi bir gizem ve nostalji demetidir, işte gizem denen sözcük de, konumuzun ta kendisi. Paris'e gidince hele ilk gidiyorsanız ve zamanınız varsa Versaîlles Sarayı'nı görmeniz gereklidir, inanılmaz bir ihtişamla, varakların aralarıında hala saklı olan entrika kokularının asaletle buluştuğu yerdir orası. Gezerken ister istemez, kılığınızın degiştiğini ve davranışlanızın etkilendiğini hissedersiniz.

Bir saray gezisinin başlangıcı
Günümüzden 95 yıl evvel, 1901 yılının Agustos ayında sıcak bir öğle sonrasında iki orta yaşlı ingiliz Ögretmeni tatillerini geçirmek için geldikleri Paris'te Versailles'a gitmeye hazırlanıyorlardı.Miss Anne Moberley ve Miss Eleanor Jourdain tarihe meraklıydılar, kente geldikleri andan beri Fransa'nın simgesi olan Saray'a gitmeye can atıyorlardı. Ne Moberley, ne de Jourdain daha sonra Saray'ı gezip, Aynalar Şatonu'na geçerlerken birazdan yaşayacakları olay yüzünden tarihe geçeceklerini akıllarından bile geçirmiyorlardı. Salonun açık pencerelerinden çiçekli bahçeler içindeki Petît Trianon Sarayı uzaktan gözüküyordu.
Bu küçük saray, XV. Louis tarafından yazlık olarak yaptırılmış ve sonra da XVI. Louis tarafından da Kraliçesi IVlarie Antoinette'e verilmişti.iki öğretmen Küçük Trianon'u görmeye karar verdiler ve çiçeklerle dolu yemyeşil yola düştüler, yanlarında bir rehber veya şimdiki gibi yolları gösteren işaretler o zamanlarda henüz yoklu. Yolu bilmiyorlardı ve pencereden uzakta gözüken saraya doğru tahmini olarak gidiyorlardı. Agaçların gölgeleri arasında ilerlerken yapayalnızdılar, bir kez yol değiştirdiler, Miss Jourdain bir ara agaçların içinde duran beyaz giysili bir kadın gördü, yolu sormayı düşünürken arkadaşının aldırmadan yürüdüğünü görünce sesini çıkarmadı. Jourdain sonralarda, arkadaşının böyle bir kadını görmediğini ögrenecekti. Yürürlerken arada bir ingiltere'den ve dostlarından söz ediyorlardı. Saga döndüler, bazı küçük yapıları geçtiler, birden bunlardan birinin kapısı açılarak iki adam dışarı çıktı. Giysileri bir tuhaftı, iki kadın da adamların bahçıvan olduklarını tahmin ettiler ve yollarına devam ettiler, adamlar onlarla hiç ilgilenmeden aralarında konuşarak önlerinden geçip gittiler, işte tam o anda Moberley garip bir şey olduğunun farkına vardı;
adamların sesleri duyulmuyordu.

Üç boyuttan, iki boyuta düşüş...
Daha da garibi, adamların uzun at kuyruğu saçları, yeşil giysileri ve üç köşeli sapkaları vardı, iki öğretmen giden adamların ardından bakarak, bunların turistler için özel giydirilmiş figüran oldukları sonucuna vardılar. Şimdi tam karşılarında küçücük bir kulübe vardı ve önündeki tahta bankın üzerinde bir adam oturuyordu. Yüzü karanlık ve çirkindi, kafasında geniş sombrero tipi bir şapka, üzerinde özenti giysiler vardı. Önünden geçtiler, adam hiç bakmadı, uyuklar gibiydi. Tam o anda arkalarından gelen ayak sesleri üzerine dönüp baktılar, yol boştu ama hayır Miss Jourdain için boştu çünkü Moberley orada duran bir adamı görüyordu. Sonraları "Tam bir centilmen havası vardı, uzun boylu, iri ve koyu gözlü, parlak dalgalı siyah saçları vardı. Geniş üç köşeli soylu bir şapka giymişti...Ve garip bir şekilde gülümsüyordu...Sonra eve doğru ilerlemeye başladı..." diye anlatacaktı.

Adam dönerek onlara doğru baktı ve sanki kıyafetten çok garipmiş gibi yukardan aşagıya süzerek tekrar gülümsedi ve hafifçe eğilerek selamladı. Moberley ve Jourdain ilerledikten sonra tekrar baktıklarında hiç kimse yoktu. Arkalanndan gelen ayak seslerini her ikisi de duyuyordu. Artık paniğe kapılmışlar ve bir an önce oradan uzaklaşma çabasına girmişlerdi. Aynı yoldan geri dönmemeye karar verdiler, yola devam edip, Küçük Trianon'u ziyarete gelen başkalarına ulaşmayı düşünüyorlardı. Çevrede garip bir atmosfer vardı, sanki derinlik yok olmuş ve iki boyutlu bir resme bakar gibiydiler. Tam bir paniğe düşmüşler ve koşmaya başlamışlardı, o korkunç yüzlü adamın arkalanndan geleceginden korkarak, nefes nefese koşuyorlardı.

Korku sona eriyor;
Ne olmuştu?
Derken yol küçük açıklıga ve minik bir dereyi asan köprüye ulaştı. Hemen karşılarında küçük bir kir evi ve evin yanındaki yeşil alanda bulunan küçük çardakta oturan bir kadın vardı, bir diğeri de onun önüne yere oturmuş, bakıyordu. Oturan kadın bir gergefte iş işliyordu, yerdeki ise adeta tapınır gibiydi. iş işleyen kadın çok genç değildi, saçları başının üstünde beyaz bir kurdele ile toplanmıştı. Yüzü belirgin bir anlam taşıyordu ve etkindi. Moberley ve Jourdain biraz ötede durup baktılar, yerde oturan kadın hıçkırıyordu ve her ikisi de açıkça duydular. Miss Jourdain ne olduğunu ve eve girip giremeyeceklerini sormak istedi. Ama birdenbire önlerinde hiç kimsenin olmadığını fark ettiler, daha büyük bir korkuyla evin arkasına doğru gittiklerinde karşıdan genç bir adamın oradaki daha küçük bir kulübeden çıkarak onlara doğru geldiğini gördüler ama artık duracak halleri yoktu. yalnız adamın sanki bir eğlenceye gider gibi neşeli ve giyimli olduğu izlenimine kapıldılar. Ve birden karşılarındaki patikanın altında ana yolu gördüklerinde artık koşmaktan boğulmak üzereydiler. Yola vardıklarında çevrenin sanki daha aydınlandığını ve yolda Saray'a gelip giden kendilerine benzer insanların bulunduklarını gördüler. Gariplikler bitmişti ama her ikisi de tükenmişlerdi, hiç konuşmadan kendilerini otellerine attılar.

Kabus tekrarlanıyor...
O günden başlayarak bir hafta boyunca Jourdain ve Mobertey sürekli olayı tartıştılar ve Miss Moberley oturup tüm olanları yazdı. Jourdain de arkadaşının ısrarıyla aynı şeyi yaptı ve sonra oturup karşılaştırdılar, aynı olayı küçük gözlem farklarıyla yaşamışlardı. Moberley, birden arkadaşına "Küçük Trianon'un hayaletli veya tekinsiz olduğuna inanıyor musun?" dedi, Jourdain aynı düşüncedeydi. Ve sonra ingiltere'ye geri döndüler, üç ay sonra yeniden buluştuklarında ki ayrı kentte çalışıyorlardı, tekrar olayı karşılaştırıp tartıştılar. Bir hayali kollektif olarak yaşadıklarını açıklama haline getirmeye çalışıyorlardı. Ve sonuçta, araştırma yapmaya karar verdiler, ilk olarak ingiltere'de yaşayan Parisli bir arkadaşları Jourdain'in aklına geldi, çünkü adam Versailles'liydi. Arkadaşları daha sözün başında, bir kez kendisi de dahil olmak üzere Versailles bahçelerinde Kraliçe Marie Antoinette'nin pembe bir elbise ve başında beyaz bir kurdele ile birçok defa görülmüş olduğunu anlattı, iyice heyecanlanan iki kadın olayı anlattıktan sonra tekrar Versailles'a dönüp araştırma karar verdiler, iste bundan sonra olay patladı demek mümkün; Jourdain ocak ayında tekrar ama bu kez yalnız olarak Paris'e gitti ve tüm cesaretini toplayarak Versailles'a girdi ve aynı yoldan ilerlemeye başladı. Bu kadarı da fazla diyeceksiniz ama Kaptan Scott da 9 defa kutba gidip, sonunda ille de orada neden öldü dersiniz?

Top oynayan kadınlar
Evet, Jourdain aynı yerdeydi, yapılar ve yollar aynıydı ama farklıydılar. Yani aynı yerde aynı yapı vardı ama biçimi değişikti, mesela pencereleri, pancurları başkaydı. Ya da köprü çok daha değişikti, taşları ve rengiyle. Tam köprüyü aşıp, isminin Hameau olduğunu ögrendiği eve geldiğinde yine o garip duyguya kapıldı ve birden karşısında yine o kadının ama bu defa yanında birkaç kadınla beraber topa benzer bir şeyle oyun oynadığını gördü. Sonra görüntüler kayboldu, Jourdain artık korkmuyordu, merakı korkusunu aşmıştı. Biraz ötede bir arabaya uzun odunlar yükleyen tünikli ve üç köşeli şapkalı iki adam vardı, oraya doğru giderken tekrar dönüp Hameau'ya baktı ama Önüne döndüğünde araba ve adamlar yok olmuştu. Agaçlar arasında bir cep saatine bakar gibi duran adam, ipek elbiseli bir başka biri, uzaktan gelen kalabalık insan sesleri ve çalınan bir müzik Jourdain'in yaşadığı ve gördüğü diğer olaylardı. Ama ögretmen daha önceki gelişinde yaşadığı korkutucu duygulara pek kapılmamıştı. Artık çok fazla merak ediyordu, neler oluyordu? Ve niçin bu gariplikler onların başından geçmişti?

Gizemi çözen çardak bulunuyor...
Bu ziyaretten sonra ikisi de defalarca Versailles'a gittiler ama bir daha hiçbir olay yasamadılar. Müzelere, uzmanlara gittiler, Saray'ın planlarını incelediler, 1790'ların giyimlerini araştırdılar. Hemen her şey uyuyordu ama küçük farklar vardı, mesela bahçıvan sandıkları adamlar kimdi? Çünkü o dönemlerde yeşil giysi giymek sadece soyluların hakkıydı. Olay artık duyulmuştu, herkes iki kadını merak ediyor ve olanları tartışıyordu. Derhal karşıt görüşler çıktı ve hayalcilikle suçlandılar, iste bu suçlama olayın düğüm noktası oldu. En önemli detay Marie Antoinette olduğundan artık kesin emin oldukları kadının oturduğu çardaktı...

Çünkü böyle bir çardak yoktu ve bulunduğu île ilgili hiçbir kayıt da yoktu. Eğer bunu kanıtlayabilirlerse doğru söyledikleri anlaşılacaktı. Mobertey çardağın Çin tarzını anımsattığını söylüyordu, bir sürü arşiv araştırdılar, derken "Revue de Paris" dergisinde Leon Rey imzalı bir yazı buldular, Trianon yolundaki Kraliçe'yi Önünde gördükleri küçük yapılara "Jeu de Bauge" dendiğini öğrendiler ve Kraliçe'nin "Jeu de Bauge"sini (1774 yılında Kraliçe'nin bahçıvanı Antoine Richard yapmıştı. Öyleyse çardağın planlarınıda o çizmiş olabilirdi. ipucu bulunmuştu ve ilgili arşivde planlar bulundu, çardağın tıpatıp anlatıldığı gibi çizimleri vardı ve Antoine Richard tarafından yapılmıştı. Ayrıca aynen anlattıkları gibi patikalar, evin önündeki teras, koruluk alan planlarda görülüyordu. iki ögretmenin yalancı olduklarıni iddia edenler, kuşkucular artık susmuşlardı. Ama Moberley ve Jourdain ölünceye kadar bıkmadan olayı araştırmaktan vazgeçmediler.

Manyak bir kontun tutkusu mu?
Eski bir tarih kitabında kendilerine bakıp selam veren adamın resmine rastladılar, adam Kraliçe'nin yakın dostlanndan olan Vaudreîl Kontu 'ydu ve bu yüzden idam edilmişti. Evin önündeki uyuklayan çirkin adam da tanımlandı, Kraliçe tutuklandıgında ona gardiyanlık yapan kötü ünlü bir ihtilalciydi. Ama bu çok sonra oldu, artık iki emekli öğretmen olan kadınlar 80 yaşlarına geldiklerinde, yani 1940'larda. Yaşadıklarını bir kitap haline getirip "Bir Macera" adıyla 1911' de yayınladılar. Ve herkes gibi onlar da birgün yaşamdan ayrıldılar. Hikaye burada bitti mi? Hayır pardon bir eksik var. 1976'da İngiliz Arkeolog ve Yazar Joan Evans kamuoyuna bir açıklamada bulunarak olayın çözümünü bulduğunu söyledi. 1900'lerde Paris sosyetesinden olan Comte Robert de Montesquieu Versailles'de oturuyordu. Kont soylu olmasına rağmen hırsız ve katil olarak ün yapmıştı. Kont'un Versailles'a ve Louis dönemi Fransası'na tutkusu büyüktü, adamlar tutuyor, onlara eski giysiler yaptırıp, giydiriyor saray bahçelerinde alemler yaptırıyor ve gelenleri korkutup bundan zevk alıyordu. Evans tanık olarak da Kontun eski sekreteri olan Gabriel Yurri'yi gösteriyor ve çekilen bir resimde aynı yerde görünen giydirilmiş iki adamın o yıllarda çekilmiş fotoğrafına dikkat çekiyordu. Evans'in açıklaması ilgi gördü ama çözüm olamadı... Çünkü bu açıklama, ne ögretmenlerin bilemeyecekleri şeyleri anlatmalarını, ne de doğru çıkan tariflerini açıklayabiliyordu. Hameu'daki çardağı kötü Kont da bilemezdi, bilse bile öyle bir yapı artık yoktu. Gizem sürüyordu.

Petit Trianon'da yasanan olay gerçekten düşündürücü, yolunuz düşerse siz de oradan, o küçük köprüden geçin, o Çin tipi evin önünde durun, kimbilir belki siz de orada olmayan bir çardakta oturan ve kendisi için ağlayan kadının önünde iş işleyen bahtsız Kraliçe'yi görebilirsiniz. Bu asla yasalarıni anlayamadığımız zaman faktörüne özgün bir kayma ise belki de onu, feci sonu için uyarabilirsiniz, çabuk kaç diye...Fakat acaba senaryosu yazılıp, çekimi bitmiş bir yaşamın geçmişte kalan çizgisi değiştirilebilir mi? Versailles Bahçeleri Paris'te ama benim aklıma hemen yanıbaşımdakiler geliyor.

ister istemez düşünüyoruz; acaba Çankaya bahçesinde Atatürk geçmiş' te olduğu gibi inönü ve Bayar'la dolaşıp hala tartışıyor mu? Veya Topkapı Sarayı'nın biraz da ürpertici bahçelerinde Sultan ibrahim hala olmayan balıklara altın atıyor mu? Yoksa Harem'in karanlık köşelerinde Valide Sultan hala celladı Kusçu'nun perde ipiyle kendisini kovalamasından kaçmaya mı çalışıyor? Ve bir de merak etmemek elde değil, acaba Fatih Sultan Mehmet hala atını gittikçe yok olmakta olan istanbul surlarına sürüp, "Ne ettiniz de bu güzel şehri böyle perişan ettiniz, kim yaptı bunu, tez söyleyin, nerdesin bre cellat?" diye duyulmayan sesiyle haykırıyor mu? Biz bilemiyor, duyamıyor ve göremiyoruz ama hissediyoruz. Kimbilir belki de sizlerin arasında da Moberley ve Jourdain gibiler vardır, onları görüyor ve duyuyorlardır...

ZAMAN ÇEKMECELERiNDE KAYBOLABiLiRSiNiZ,
Fransız araştırmacı ve yazar Jacques Bergier'e göre, zamanda yolculuk, fizikle ruhçuluğun birleştigi bir bilim çizgisinde açıklanabilir. Ve şu ana kadar da bilim., zamanın oyunları hakkında yeterince ipucunu bize vermiştir. Üzerinde durmamız gereken en önemli konu, "Zaman çekmeceleri "dir. Bu çekmecelerde zaman parçacıkları son derece hızlı dönüşüm içindeler ve o zaman gözlemciye göre çok daha ağır ilerler. Bu sonuç, normal zamanda hemen yok olan parçacıkların, çekmecedekilerden daha farklı olduğunu kanıtlıyor. Kısacası zamanda yolculuk için çok büyük bir enerji gerekmektedir ve bu enerjinin niteliği ve kaynağı henüz belli değildir. Ama, bilimin gelecegi umut vaadetmektedir. Bergier'nin yorumu ilginçtir, zaman çekmecelerinden Hawking de söz etmekte, ama çekmecelerin nasıl ve neden oluştuktarı bilinmiyor. Bilinen tek bir şey var, iki ingiliz ögretmenin başına gelen olayın tek olmadığı. Benzeri birçok olay daha yaşanmıştır. Versailles Bahçeler'inde yaşanan olay, akan zamanın içinde kalmış resim gibi görünüyor ama üç boyutlu, gerçek bir resim bu, hatta içine girebiliyorsunuz. Hani bilgisayarınızda silinmemiş programcıkların birden karşınıza çıkması gibi... Moberley ve Jourdain, anılarında olayın başladığı anda havanın bir garip olduğunu, son derece agırlaştığını ve hatta ozona benzer garip bir kokunun var olduğunu yazıyorlar. Bütün bunlar bilinmeyen veya henüz niteliğini fark edemedigimiz bir enerjinin habercisi olabilir mi? Böyle bir ortamı, her an yaşamak mümkün, nasıl mı? işte bunu bilmiyoruz. Galiba, çok yoğun, unutulmaz ve kalıcı olayların yaşandığı yerler, Zaman Kaymaları için uygun yerler olabiliyorlar...

Emeğine sağlık teşekkürler.

teşekkürlerrrr

PayLaşım İçin TeşekküRLeR

Sayın DiLara, konu paylaşımınız için teşekkür ederiz.