Hayvanlarla konuşma özelliğine sahip olan
Hz. Süleyman bir kıtlık döneminde, bir toplulukla şehrin dışına doğru, yağmur duasına çıkmaktadır.
Yolda bir karınca dikkatini çeker.
Zavallı hayvan sırtüstü yatmış, ayaklarını göğe doğru uzatmış, çırpınırken dua etmektedir.
Hz. Süleyman Karıncanın duasına kulak kabartır. Karınca şöyle dua etmektedir;
“Allah’ım bizi Sen var ettin..
Ve Senin rahmetin olmadan biz yaşayamayız..
Ya bize su verirsin, ya da bizi helak edersin.!
Emir, ferman senindir.! ”
Hz.Süleyman ‘ın gözleri yaşarır.
Ve az sonra Hz Cebrail’ın getirdiği bir haberle de coşar, taşar, ağlamaya başlar.
"Cebrail, o karıncanın duasının kabul edildiği haberini getirmiştir"
Peygamber yanındaki topluluğa döner:
“Dönüyoruz ” der.!
“Zirâ siz, başkasının duasıyla sulanacaksınız.!

EY Merhametlilerin En Merhametlisi RABBİMİZ.!!
Bizleri de karınca kulun misali,
Duası Kabul Olan,
rahmete, berekete vesile kıldığın kullarından eyle... AMİİİN