Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Şu beş şey, katılaşan kalbe ilaç olur:
1- Salihlerle beraber olmak.
2- Kur’an-ı kerim okumak.
3- Helalden az yemekle yetinmek; çünkü helal yemek, kalbi aydınlatır.
4- Kâfir ve günahkârlar için hazırlanan acı azabı düşünmek.
5- Kendisini Allahü teâlâya kulluk vazifesini yapmakta aciz ve noksan görmek; bununla beraber, Allahü teâlânın lütuf ve ihsanını düşünmektir. Bu, tefekkür olup, bundan hayâ meydana gelir.

Şu üç şeyi düşünmek de, tefekkür olur:
1- Allahü teâlânın senin içini dışını bildiğini, her an seni gördüğünü düşünmek.
2- Dünya hayatını, dünya hayatının meşguliyetlerinin çokluğunu, dünya hayatının çok çabuk geçtiğini, ahiretin ve nimetlerin devamlı olduğunu hatırdan çıkarmamak. İşte tefekkür, dünyaya düşkün olmayıp, ahirete rağbet etmek gibi meyveler verir.
3- Ölümü düşünmek ve fırsatı kaçırdıktan sonra pişmanlığın fayda vermeyeceğini bilmek. Böyle tefekkürün meyvesi; uzun emel sahibi olmamak, amellerini düzeltmek, ahirete hazırlık yapmaktır.

Dille yalan söylememeli, gözle harama bakmamalı, kalble Müslüman kardeşimize haset etmemeli, kin tutmamalı ve iyi şeyler arzu etmelidir. Böyle yapmayan, sonunda bedbaht olur.

İyilik edene kötülük edilir mi hiç? Bu, bizi yaratan ve sonsuz ihsanlarda bulunan Allahü teâlâya, nankörlük etmek olur. İyilik edene kötülük eden, kötülük edene nasıl iyilik edebilir ki?

Tamahkâr, aç gözlü insan, tamah zincirine bağlanmış ölüye benzer. Kalbdeki tamah, kalbi mühürler, mühürlü kalb de ölüdür. Mümin tamahkâr olmaz; nefsinin şehvet ve arzularına uymaz.

En faydalı korku, günah işlemeye engel olan, elden kaçırdığı fırsatlar için çok üzülmeye sebep olan ve geriye kalan ömür için de, devamlı olarak düşündüren korkudur. En faydalı ümit de, amel etmeyi kolaylaştırandır.

Ümit üçe ayrılır:
1- İyi amel yapıp kabul edilmesini bekleyenin ümidi.
2- Kötü iş yaptıktan sonra tevbe ederek affedilmesini bekleyenin ümidi.
3- Devamlı günah işleyip de, kendisini Allahü teâlânın affedeceğini zannedenin ümidi. Bu ümit, makbul değildir.

Amelde ihlâs, amelin kendisinden daha zordur. Kul kendisiyle Allahü teâlâ arasındaki hususlarda, tam olarak sıdk, doğruluk üzere bulununca, Allahü teâlâ onu gayb hazinelerine vâkıf kılar.

Allahü teâlâ kalbleri kendini anmak için yarattığı halde, insanlar onları şehvet, istek ve arzuyla doldurmuştur. Kalblerden şehvetin izini silecek şey, yalnız, Allahü teâlânın korku ve sevgisidir.

Acaba ne isteriz bilirmiyiz yada nefs ne ister bilirmiyiz yaptıklarımız bizim isteklerimiz mi yoksa nefsinmi dilde Allah kalpte fani dünya sahi hangisi daha hayırlı idi bilirmiyiz bilirsek neden bul haldeyiz sorulacak binlerce sorular ne nefs anlarda nede aklı iradesi olan kul sahi tam olarak ne istiyor uz
Benim bildiğim ise kendini bilmeyen alımı hilmek ister hangisi doğru keşke bilebilsem🙂🙂🙂🙂

Bu dünyada iki şey huzur veriyor bana bir zikir çekerken tesbihimin şakır şakır sesi. İkincisi bu dünyada kalıcı olmayıp biran önce Rabbimin huzuruna kavuşmak.

Eline sağlık abim çok güzel noktalara değindin

Bazen nefs sana ibadetten öyle tat almanı saglarki abim zamani gelince tek kalemde tek celsede seni herşeyden uzaklaştırır asıl düşman nefstir ki şeytan bazen dokunmaz bile insana sen düşün bı kalpten mi gelir bunlar yoksa nefstenmi abim🙂

İnsanu ala Allahu Teala ya yöneldiğinde melekler kalbine dokunur günahların lekeleri silinir şeytan nefse dokununca insan azar azar şeytandan daha büyük bir canavara doner kalbi terbiye eden nefsini elinde tutar Allah her daim kuluna yardım eder yeterki isteyelim kalpten en içten. Nefis şeytandan da tehlikelidir

Ben sende geçmişimi görürüm görürüm ki hala nefsin ne kadar tehlikeli olduğunu anlamış değilsin suphesizki bersisa alım bir insan di belki de Allah dostuydu ama son nefesinde şeytana iman etti nefsi yüzünden abim halkı Tevbe edip rabbine teslim olsaydı kustulusa erecekti ama o nefsini dinledi ve kaybedenlerden oldu abi düşün abim defalrca düşün herdaim düşün nasıl doğru yoldan sapmadan son sürat gidebilirim diye düşün bilki düşünüyorum diyarsan emin ol ki düşünmüyor sundur düşünmüyor dur insan oğlu 🙂🙂