Bu gün bir törende, hayatımın hiç bir zamanında olmadığı kadar içten, canlı ve haykırırcasına İSTİKLAL MARŞI okudum. İçimden geldi öylece... Bağırmak haykırmak istedim adeta... Neden mi?
Suriyeli bir çocuk vardı törende, bayram provası yapan diğer çocuklarla birlikte. Elinde, ilkokuldaki çocukların törende sallamak için aldıkları Türk bayrağı... Ürkekçe ve anlamını bilmeden sallıyordu bayrağımızı. Belli ki neden sallandığını da bilmiyordu. O Suriyelinin yerinde benim çocuğum da olabilir ve bilmediği bir ülkenin bayrağını sallayabilir dedim kendi kendime... Rabbim başkasının bayrağını ne semalarımızda ne de çocuklarımızın ellerinde sallandırmasın. İçteki ve dıştaki hainlere fırsat vermesin.Bizim bizden başka kimsemiz yok. Herkes bunun farkına varmalı... Rabbim bu ülkeye zeval vermesin.

Kıymetini bilelim inşallah.

Amin kardesim

İstiklal Marşı’nı her okuyuşumda, iç ve dış hainlere rağmen, ülkemin ilahi bir koruma altında olduğuna inanıyorum.
Tüyü bitmemiş gencecik çocukların, anaların, babaların, ataların, bu vatan uğruna şehit olmalarının bize verdiği eşsiz bir lütuf bu kutsallık. Ruhları şad olsun. Sonsuz minnetle dolduruyorlar yüreğimi .

“Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal.
Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal:
Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hakk'a tapan, milletimin istiklal.”
Mehmet Akif Ersoy