"Bandıra bandıra ye beni hiç doyamazsın tadıma" şarkısını normal görünce başladık kaybetmeye, "Karabiberim vur kadehlere, hadi içelim, içelim her gece" şarkısıyla neşelenince, "Hani o muallayı sandala atıp..." diye nakaratlar mırıldanınca, "Tanrı unutmuş olsa da" ile hüzünlenince ve gözümüzün içine baka baka bu şarkıları seslendirenleri normal görünce başladık tükenmeye.

Biraz eskiden başladım bilerek, daha eskiye gidip yeşilçam filmelerine uzansam, sadece recep, şaban ve ramazan desem, galiba anlaşılır bilinçaltımızın ne halde olduğu. Hâlâ büyük bir keyifle izliyor oluşumuzu, hâlâ gülüyor oluşumuzu nereye koyalım?..

Bugüne gelsem peki, normalleşen, rahatsız etmeyen, nostaljileşen, vazgeçilmezleşen o kadar çok bulaşık var ki; diziler, şarkılar, programlar, sosyal medya hesapları... Hepsi kutsal saydıklarımızı umursamadan çiğneyip geçiyor bir şekilde. Takip ederek, izleyerek, onlarla gülüp onlarla hüzünlenerek aslında biz çiğniyoruz kendi kutsallarımızı.

Bize ait ne kadar kavram varsa, ne kadar kıymet varsa içi boşaltılırken çekirdek çitlemiş, patlamış mısır yemiş, keyiflenmişiz üstüne...

Bu güne kadar pop olsun arabesk olsun dinlediğimiz şarkılar kabul edilebilir içeriklere mi sahipti! Bu yaşımıza kadar izlediğimiz diziler, takip edip hayran olduğumuz ünlüler anlam dünyamıza çok mu saygılılardı!..

Biraz dikkatle, biraz yakından, biraz hakikat penceresinden baksak, göreceğiz gönlümüze sızan, bağıra bağıra ya da mırıldanarak eşlik ettiğimiz şarkıların, şarkıcıların, diğer şeylerin bize nasıl kastettiğini!

Oturup kendi dizlerimizi dövelim önce! Çünkü, hepsi bizim eserimiz! Hepsini büyüten biziz!..

Bizi vuran yine biziz!

Ne desek boğazımızda tıkanıyor.

Suçluyuz..

Ve bir tepki verince de, sanat düşmanı görülmek ne kadar tuhaf. Sanat dediğiniz o zaman dinsizlik mi oluyor anlamadım ki.