Zeynep nişanlanır, boy boy nişanlısı ile resim paylaşır...

mehmet evlenir ,eşinin resmini profil yapar...
Eminenin çocuğu olur günlerce resim paylaşır MaşaAllah diyin der..

Bahar eşine hazırladığı
ikramları özenle hazırlar ki yüz üstünden yüz beğeni alsın diye..
Elif lokantaya gider yemeğini paylaşacağım diye o yemeği bin bir hale sokar ..

Böylece mahremiyet paramparça olur..
Elalemin için de eşinin koluna dahi girmeye utanan dedelerimizin yatak odasını paylaşan torunları nasıl olduk .?

Yemeğin kokusu başka birine gitmesin diye özen gösteren nenelerimizin yediklerini içtiklerini paylaşan torunları nasıl olduk?

Eşlerinin isimlerini söylemekte dahi ar eden
büyüklerimizin çocukları nasıl oldu da bu kadar rahat oldu?

Aman nahmarem görmesin diyerek..
Beni gece gömün diyen hz.Fatma ve fatma yürekli kızlardan ,nasıl oldu da boy boy resim paylaşan kızlar oldu..

Dar giyinmekten kaçınan kendisinin iffetini muhafaza eden erkekler,
nasıl oldu da dar paça pantolon giyen vücudunu ortaya çıkaran kıyafetleri tercih eder oldu ?

Hamileliklerini bile saklamaya çalışan günlerce evden çıkmayan anne babaların evlatlarıydık biz.
Biz özümüzü nasıl böyle kaybettik...

"...Rabene heb lena min ezvacina ve zurriyyatinâ kurrate a'yunina vec 'alna lil muttakine imama(imamen)

anlamı:
..."Rabbimiz! bize gözümüzü aydınlatacak eşler ve zürriyetler bağışla ve bizi takva sahiplerine önder kıl !

Öyle bir nesil yetişiyor ki, Alanan her şeylerini Teşhir edip, ve etmekle neyi muraat ettiklerini anlamak mümkün değil.

Çoğu kendimizin suçu ekmek parası kazanacaz diye bir kisinin parası yetmiyor diye ailece çalışınca çocuklarımıza fat annemizi ayşe annemizi anlatamadık yani dinimizi asilayamadik. Sohbetlere goturemedik camilere goturemedik sonu böyle rabbim bizleri cocuklRimizi affeylesin salih kullarindan eylesin lütfen çocuklarımıza sahip cikalim

Maalesef çok yazık oldu bu nesil çok harab oldu ve sonrası daha kötü olacak sosyal medya olmasa insanlar aclıktan ölecek sanki Müslümanlık böylemi daha doğrusu insanlık ne hale geldi çok üzücü...

BİZ NE ZAMAN MI KAYBETTİK ?

"Bandıra bandıra ye beni hiç doyamazsın tadıma" adlı rezil şarkıyı normal görünce başladık kaybetmeye...

"Karabiberim vur kadehlere, hadi içelim, içelim her gece" rezaletiyle neşelenince,

"Hani o muallayı sandala atıp..." diye o ahlaksız nakaratları mırıldanınca,

"tanrı unutmuş olsa da" diye haykıran, kafirlik nedeni şarkılar ile hüzünlenince ve gözümüzün içine baka baka bu şarkıları seslendirenleri normal görünce başladık tükenmeye.

Biraz eskiden başladık bilerek.
Daha eskiye gidip yeşilçam filmelerine uzansak, sadece 'recep, şaban ve ramazan' desek, galiba anlaşılır bilinçaltımızın ne halde olduğu.

Hâlâ büyük bir keyifle izliyor oluşumuzu,
Hâlâ gülüyor oluşumuzu nereye koyalım ?..

Bugüne gelsek peki, normalleşen, rahatsız etmeyen, nostaljileşen, vazgeçilmezleşen o kadar çok bulaşık var ki;

Diziler, şarkılar, programlar, sosyal medya hesapları, reelsler...

Hepsi kutsal saydıklarımızı umursamadan çiğneyip geçiyor bir şekilde.

Takip ederek, izleyerek, onlarla gülüp onlarla hüzünlenerek aslında biz çiğniyoruz kendi kutsallarımızı.

Bize ait ne kadar kavram varsa, ne kadar kıymet varsa içi boşaltılırken çekirdek çitlemiş, patlamış mısır yemiş, keyiflenmişiz üstüne...

Biraz dikkatle, biraz yakından, biraz hakikat penceresinden baksak, göreceğiz gönlümüze sızan, bağıra bağıra ya da mırıldanarak eşlik ettiğimiz şarkıların, şarkıcıların ve diğer şeylerin bize nasıl kastettiğini!..

Oturup kendi dizlerimizi dövelim önce !

Çünkü, hepsi bizim eserimiz !

Hepsini büyüten biziz !..

Bugün Gazze'ye yeterince üzülemeyen,
Doğu Türkistan'la yeterince dertlenemeyen,
Mekke'yi Medine'yi olması gerektiği gibi umursamayan,
Kendi dertsizliğiyle keyiflenen kalplerimizin, akıllarımızın, ruhlarımızın katili biziz.

Bizi vuran yine biziz !

Çünkü bu nesil git gide Avrupa özentiliğine japılıyor dinde ne yasak ne değil araştırmıyorlar bir iki tane şarlatan var diye dinden çıkıyorlar Allah sonumuzu hayır etsin ne diyim

Allah dünyayı ve içindeki varlıkları yaratmadan evvel, öncelikle gelmiş ve gelecek bütün insanların ruhlarını yaratmıştır. Bunları ruhlar âlemi denilen bir âlemde bir araya getirmiştir. Daha sonra hepsini birden huzurunda toplayarak kendilerine hitâben: اَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ

- Ben sizin Rabbiniz değil miyim? diye sormuştur. Ruhlar da: قَلُوا بَلى Evet, sen bizim Rabbimizsin, diye cevab vermişlerdir. "Ancak sana ibâdet eder, senden yardım dileriz" demişlerdir.

İşte bu konuşmanın vuku` bulduğu zamana, Kâlû Belâ denir.

Allah daha sonra insan ruhunun bu sözünde ne derece samimî ve doğru olduğunu ortaya çıkarmak için, şu dünyayı bir imtihan yeri olarak yaratmıştır. Ve her bir ruhu ayrı bir bedene yerleştirerek, onları belli zaman aralıklarıyla şu imtihan meydanına göndermiştir.

Böylece insanın önüne iki yol açılmıştır: Ya akıl ve iradesini iyiye kullanarak Kâlû Belâ`daki gibi Allah`ı Rab tanımakta devam edecektir. Yahut da iradesini ve aklını kötüye kullanarak Rabbini ve Allah`ını inkâr edecek, O`na kulluktan kaçacak, şeytan`ın yoluna sapacaktır.

Allah`a sonsuz şükürler olsun ki, biz Müslümanlar, Kâlû Belâ zamanında Rabbimize verdiğimiz sözde durmaya çalışıyoruz. İnşâallah son nefesimize kadar da bu sözümüzde durmaya devam edeceğiz.

RABBİM HERŞEYİ HAKKIYLA BİLENDİR

Allah razı olsun yazınız çok güzel