Hangimizin kalbi temiz?
Bir bakalım!

Allah Teâlâ Hz. İbrahim hakkında şöyle buyurdu:

“İbrahim, Rabbine kalb-i selim (temiz bir kalp) ile geldi.” (Sâffât 37/84.)

Kalbi temiz demek, içinde dünyaya ait hiçbir şey olmaması demektir. Kalbinde Allah'a ait sevgi, kullara ait sevgi olmaması demektir. Ya da kullara ait sevginin hiçbir zaman Allah sevgisine kıyas edilemeyecek kadar az olması gerekir.

Hangimiz bir ayetin hükmü ile dünyalık bir mevzu arasında kalırsak, ayeti tercih ediyoruz. Ayeti tercih ediyoruz da peki, isteyerek mi yoksa şeriatın kestiği parmak acımaz misali sineye mi çekiyoruz?

İbrahim'i İbrahim yapan, onun kalbinde sadece Allah sevgisi, Allah korkusu, Allah endişesi, Allah rızası olması idi.

Allah onun kalbini sınadı. Eşin Hacer'i küçük oğlunla al götür su olmayan, kervan geçmeyen, ağaç olmayan bir yere götür dedi. İbrahim hani dedik ya kalbi temiz idi, dünyalık her şeyden temiz idi, Allah'ın emri ile dünyalık bir husus arasında kalırsa Allah'ın emrini tercih ederdi. İşte hiç tereddüt etmeden ailesini Allah'ın istediği yere getirip bıraktı. İşte kalbi temiz demek budur.

Allah onu bir daha sınadı. Oğlun İsmail'i kurban et dedi. İbrahim'in kalbi temiz mi göreceğiz! Hiç tereddüt etmeden oğlunu kurban etmek istedi. Çünkü emir büyük yerden idi. İşte kalbim temiz demek budur. Kalbi selim budur.

Şimdi sen kalbim temiz derken, İbrahim'in kalbi gibi temiz demek mi istedin?

Putları kırdı. Hem de ateşte yanma pahasına.
Babasını terk etti. Şehrini terk etti. Ailesini ıssız yere bıraktı. Oğlu İsmail'i kurban etmek istedi.

Kalbim temiz derken iki defa düşün! Ne kadar temiz? Pırıl pırıl mı? Dünyalık her şeyi elinin tersiyle itecek kadar temiz mi?