Ye’cûc ve Me’cûc

Mîrhând Târihi’nde; Yafes b. Nûh Aleyhisselâm’ın Oğlu Minşecin, Ye’cûc ve Me’cûc Adlı İki Oğlu Olup, Yafes’in Evlâdı Âleme Dağıldıkta, Bunlar da Doğu Memleketlerinin Tâ Nihâyetine Varıp, Yerleştiler. Evlâdları Gâyet Çoğalıp, Sayılamayacak Kadar Çok Oldular. Mervîdir ki; Bunlar Üç Kısımdır: Bâzılarının Boyları ve de Enleri Yüz Yirmişer Ziradır (60X60 Metre). Bâzılarının Boyları O Kadar, Enleri Yani Kalınlıkları Azdır. Bâzılarının Bir Karıştan Yirmi Metreye Kadar Boyları Olup, Bu Üçüncü Kısmın Kulakları Gâyet Büyük Olduğundan, Fil Kulaklı, Kilim Kulaklı da Denirler. Fil, Gergedan ve Yırtıcı Hayvanları Tutup Yerler, Kendi Ölülerini Dahi Gömmeyip Yemek Âdetleridir. Ekseri Yiyecekleri O Taraflarda Çok Yetişen Keçiboynuzu Yemişidir. Hiçbirinin Din ve Şeriatları Yoktur. Hiçbir Şeye Tapmazlar. Hakk Teâlâ’yı Tanımayıp, Hayvanlar Gibi Gezerler Deniyor.

Harîdetü’l-Acâib’de de; Ye’cûc ve Me’cûc, Yafes b. Nûh Aleyhisselâm Neslinden İki Kardeş idiler. Zürriyetleri Çoğalıp, Büyük Dedelerinin İsmi ile Tanındılar. Yüzleri Yuvarlak, Boyları Birer yahût Üçer Karış Olup, Kulaklarının Birini Döşeyip, Birini Örtünürlerdi. Parmakları Kuş Pençeli Olup, Ağızlarında Büyük Azıdişleri Vardır. Bedenleri Tamamen Kıllarla Kaplı Olduğu İçin Soğuk ve Sıcaktan Etkilenmezlerdi. Hepsi Fesâd Ehli Olup, İnsan Öldürmek, İnsan Yemek, Memleketleri Yağmalamak Âdetleri idi. Hazreti Zülkarneyn Bunların Vilâyetlerinin Çıkışında İki Büyük Dağ Arasında Demir ile Bakırdan Sağlam Bir Set Yapıp, Halkı Bunların Şerrinden Kurtardı. Birbirleri ile Cidal ve Kıtal Edip, Memleketleri Büyük Okyanus’a Varır.

Tefsîrlerde; Ye’cûc ve Me’cûc Birer Tâife ve Her Biri Dört Yüz yahût Dört Bin Tâifedir. Gâyet Uzun Yaşayıp, İçlerinden Her Biri Silâh Taşıyan Bin Sulbî Oğlunu Görmeyince Vefât Etmez. Bâzıları Ye’cûc Türk’ten, Me’cûc Cîl’den yahût Deylem’dendir Dediler. Bâzıları İkisi de Türklerdendir Dediler. Bâzıları Türk Bunların Cinsindendir, Zirâ Bunlar Yirmi İki Fırka Olup, Bir Fırkası Setten Dışarıda Kaldığından Türk Diye Adlandırıldılar Diyor. Teysîr Tefsîri’nde; Abdullah İbn-i Ömer Hazretleri Ye’cûc ve Me’cûc, Kardeşini Katleden Âdem Aleyhisselâm’ın Oğlu Kâbil’in Neslidir Diyor. Mukâtil Hazretleri de, Bütün İnsanların Sayısı Ne Kadar ise Ye’cûc ve Me’cûc Dokuz O Kadar ve Mağrible Meşrikte Olan Cablika ve Cablisa Şehirlerinin Halkı –ki Birisi Hûd Aleyhisselâm’ın Diğeri Sâlih Aleyhisselâm Kavminin Bakiyeleri [Geriye Kalanları]dır– Ye’cûc ve Me’cûc’ün Dokuz Katı Kadardır. Onların Ötesinde Bulunan ve Yafes b. Nûh Aleyhisselâm Neslinden Olan Târis ve Mesnek Adındaki İki Tâife de Dokuz Cablisa ve Cablika Kadardır Deniyor. Hakkında Geniş Bilgi, Sâlih Aleyhisselâm Bahsinde Geçmiştir.

Meâricü’n-Nübüvve’de; Rasül-i Ekrem Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Mi’râc Gecesinde Ye’cûc ve Me’cûc’a Uğrayıp Îmâna Dâvet Ettikte, O Mel’ûnlar Kabûl Etmedi. Cablika ve Cablisa Halkını da Dâvet Ettikte, Bunlar Kabûl Ettiler. Mesnek, Tavil ve Târis Halkını da Dâvet Ettikte, Kabûl Etmediler Diye Bir Hadîs-i Şerif Mervîdir. Birçok Kitaplarda; Ye’cûc ve Me’cûc İki Millet Olup, Her Biri Dört Bin Bölüktür. Hepsi Üç Çeşittir. Biri Deve Gibi Büyük Olup Boyları Çam Ağacı Gibi Yüksektir. Birinin Boyu ve Eni Altmışar Metredir. Bu Çeşitte, Dağ ve Demir Dayanmaz. Biri de Bir Kulaklarını Serip Diğerini Örtünen Fil, Domuz ve Yaban Canavarlarını, Hattâ Kendi Ölülerini Dahi Yerler Diye Bir Hadîs-i Şerif Mervîdir. Bir Rivâyette; Bedenleri Hayvanlar Gibi Kıllı, Yırtıcı Hayvanlar Gibi Keskin Tırnaklı, Azıdişli, Kurt Sesli, İnsan Şekilli Olup, Yiyecekleri Böcekler, Canavarlar, Timsahlar ve Ejderhâlardır.

Fâide: Âhir Zamanda Ye’cûc ve Me’cûc’ün Çıkışı: Kitaplarda, Bunlar Zülkarneyn Seddini Her Gün Kazıp Güneş Işığı Görününce, Bir Rivâyette Duvarı Dille Yalayıp Yumurta Kabuğu Kadar İnceldikte, Reîsleri, “Dönüp Gidelim. Yarın Gelip Kazalım. Dışarıya Çıkalım.” Deyip Gittiklerinde Allahû Teâlâ Hazretleri Seddi Evvelki Gibi Edip, Deccal Çıkıp Helâk Olduktan Sonra Yine Reîsleri, “Yarın İnşaAllah Kazarsınız.” Deyip, İnşaAllah Dedikleri İçin Set Duvarı Olduğu Hâlde Durup, Ertesi Gün Tamamen Yıkıp Dışarıya Çıkarlar. Mekke, Medîne, Kudüs, Mısır’daki Tûr Dağından Başka Her Yeri Gezip Buldukları İnsanları Kırıp, Yürüyüş Kolunun Başı Şam’da, Sonu Horasan’da Olur. Taberîye Denizini [Hazar Denizini] İçerler. Arkadan Gelip Uğrayanlar, “Vaktiyle Bunda Su Var imiş.” Derler. Bu Esnâda Hakk Teâlâ Hazretleri, Îsâ Aleyhisselâm’ı Gönderip, “Kullarımı Tûr Dağına İletip, Orada Muhafaza Eyle. Zirâ Kullarımdan Öyle Bir Tâife Çıkardım ki, Hiç Kimse Onlara Karşı Duramaz!” Diye Buyurur. O da Yeryüzündeki Bütün Müslümanlarla Tûr Dağına Gider. Ye’cûc ve Me’cûc, Kudüs Dağına Gelip, Yeryüzünde Olanları Kırdık. Gökte Olanları da Öldürelim Diye, Oklarını [Silâhlarını] Göğe Atıp, Hikmet-i Hakla Uçları Kanlı Döndükte, Sevinirler. Daha Sonra Tûr Dağında Müslümanları Muhasara Ederler. Kıtlığın Şiddetinden Bir Sığır Başı Yüz Altından Kıymetli Olur. Hazreti Îsâ Aleyhisselâm, Belânın Giderilmesi İçin Duâ Edince, O Gece Bunların Boyunlarında Bir Hastalık Çıkıp, Hepsi Ondan Helâk Olur. Müslümanlar Dışarıya Çıkınca, Ye’cûc ve Me’cûc’ün Leşleri ve Pis Kokuları ile Karşılaşıp Îsâ Aleyhisselâm ile Müslümanlar Duâ Ederler. Hakk Teâlâ Hazretlerinin Emriyle Deve Gibi Büyük Kuşlar Gelip, Her Biri Bir Leşi Götürür. Sonra Bir Yağmur Yağar. Dünyâyı Temizler. Müslümanlar Bunların Silâhlarını Yedi Yıl Odun Yerine Yakarlar. Çok Zaman Sonra Bütün Müslümanlar Vefât Edip, Yüz Yıl Sonra Kâfirler Üzerine Kıyâmet Kopar. Sonra Kıyâmette Âdem Aleyhisselâm’a, “Ey Âdem! Zürriyetinden Ba’s-i Nâr [Cehennemlik Olanları] Çıkar!” Diye Hakk Teâlâ Hazretlerinden Emir Gelir. Âdem Aleyhisselâm, “Yâ Rabbi... Ba’s-ı Nâr Nedir?” Deyince, Hakk Teâlâ Hazretleri, “Evlâdının Bin Kişisinden Dokuz Yüz Doksan Dokuzunu Cehennem İçin Ayır!” Buyurur. Her Binden Dokuz Yüz Doksan Dokuzu Ye’cûc ve Me’cûc Olup, Onlar Cehenneme Gönderilir. Kalan Binde Biri Diğer İnsanlar Olsa Gerektir Diye Birkaç Mufassal Hadîs-i Şerif Mezkûrdur.