Abdullah Yafiî "rahmetullahi aleyh" hazretleri, Ravzu'r-Reyahin kitabında anlatır:

Bâhiye isimli saliha bir hanım, ölmek üzere olduğunu hissedince şöyle dua etmişti: "Ey hayatımda ve ölümümde ihtiyacımın kaynağı ve güvencimin dayanağı olan Yüce Rabbim! Ölüm sırasında beni yardımsız bırakma; kabrimde korku ve yalnızlığa terketme!" Kadıncağız ölünce, onun bir oğlu her cuma gecesi ve günü onun kabrine gelir, yanında biraz Kur'an-ı Kerim okur, onun için dua eder ve af diler; diğer kabir ehli için de aynı şeyi yapardı. Bu oğul şunları söylemiştir: "Rüyamda annemi gördüm, ona selam verip dedim ki: "Anneciğim nasılsın, halin nicedir?" Annem şöyle dedi:
"Ey oğlum, Allah'a hamdolsun ki, kıyamet gününe kadar, içinde güzel kokuları olan döşenmiş bir berzahta (kabir âleminde)yim. İpekli ve atlaslı yastıklar içindeyim." Ben dedim ki: "Bir ihtiyacın var mı anne?"
O şunları söyledi: "Evet oğulcağızım. Bizleri ziyaret etmeyi, kıraat ve duaları terketme. Bilhassa Cuma gecesi ve gününde bize gelmene seviniyorum. Sen geldiğin zaman kabristandaki bütün mevtalar seviniyorlar ve: 'Ey Bâhiye, işte oğlun gelmiş!' diyorlar. Çünki, burada okuduğun Kur'an-ı kerim'den bütün mevtalara da nimetler veriliyor"


Not:Eski alimlerin eserlerinde kabir ziyaretinin cuma günü yapılması gerekir diyor.Hikayede onu teyit ediyor bir bakıma..