Bir gün zamanın sultanı Hazreti Abdülkâdîr'i yemeğe davet etti. Sofrada bir de üfürükçü hoca vardı.
Ortaya, bir sahan, lokma geldi.

— Buyurun!... diye ikram etti.

Gavsü'l-âzâm elini uzattı lokmayı aldı, tam yiyecekti ki hocanın üflemesiyle lokma kayboldu. Hazreti Gavs sesini çıkarmadı. Gene bir lokma aldı. Gene hoca üfledi. Lokma kayıp oldu.
Sultan bıyık altından kıs kıs gülüyordu.

Buyursanıza! dedi. Hazreti Gavs elini uzattı. Hoca gene üfledi. Bu sefer hem lokma hem sahan kayboldu.
Hazreti Gavs sedirin köşesindeki arslan işlemeli yastığa elini uzattı:

— «Huz ya esed!»

Dedi, O'nun bu hitabından sonra; yastıktan bir arslan pey-dah oldu ve hocayı kapmasıyla gene yastığın içine girdi. Sultan şaşkınlıktan ve korkudan dilini yutmuştu.
Koca hoca kayıp olmuştu...

Kıddes Allahu esrarahum

Büyüklerin işine akıl sır ermez

Biz ya esed? Türkçesi mutluluk getiren manasindadir değil mi?

Huz ya esed, "al ey aslan" gibi bir anlama gelir.

Teşekkür ederim.

Subhan'Allah, kaşınmış ama üfürükçü de...