Psişik ilim, ruhsal olayların bir neticesidir ve genel düzene aykırı değildir. Yıldızlarla bezenmiş bir gökyüzü, Astronomi ilmini gerektirmiş ve onu bugünkü seviyesine yükseltmiştir. İnsandaki zihnî ve bedenî arızalar da tıpda pek çok dalların doğmasına vesile olduğu gibi, ruhsal olayların farkedilmesi de insanı bu yönde bir araştırmaya sevk etmiş ve onların anlaşılır olmalarına
yol açmıştır.

Yıldırımın sebebi, atmosferdeki elektriklenmenin bir deşarjı olduğu bilindiği gibi, ruhsal olayların da sebepsiz yere zuhur etmedikleri artık bilinmektedir. Her olay, bir sebepten zuhur etmiş bir neticedir. "Değişim" hariç, hiçbirşey sabit değildir. Her sonuç, daha başka sebep ve sonuçların zincirleme olarak sebebidir. Her türlü olayın incelenmesi ve onların oluşlarındaki normal ve normal üstü kanunların ortaya konulması ilmin mesuliyetindedir. Ruhsal olaylardaki gerçeklik de araştırmaları menfilikten müsbete çevirmiş ve ilimler yelpazesindeki yerine inkâr edilmez bir şekilde oturtmuştur.

Ruhsal olayların pek çok değişik oluşumları vardır. Her bir oluşum kendine has özel bir takım şartlara bağlıdır. Ruhsal olaylar iki gruba ayrılır; birincisi maddî dünyaya ait olup bedenli insan psikolojisinin sonucudur (şuurlu veya başka bir şekilde). Bu gibi olaylara "Olağan ruhsal olaylar" denir. İkinci grupta ise olağan üstü özellikteki oluşumları görürüz ki, bu görüş üzerine ruhların ölümsüzlüğü inancının temeli atılmıştır. Bu şekildeki olaylar bedenlilerle bedensizlerin irtibatlarının sonucudur ve genellikle "Olağanüstü ruhsal olaylar" olarak nitelenirler. Bu sonuncusu, birincinin varlığını sağlam bir temel üzerine koyabilir, fakat birincisi, ikincinin varlığını bir temele dayamıyabilir. Her ne kadar ikisi bir olarak ele alınabilirse de, her biri ayrı bir inceleme konusudur.

Ruh fotoğrafçılığı olarak bilinen konu da bir medyomluk çeşididir, fotoğrafı çekende de, çektirende de bu medyomluk melekesi geliştirilebilir. Yüz sene evvel, 1862 de, Amerika'da, Bostonlu bir hakkak olan Mr. Mumler arkadaşlarının fotoğraflarını çekmişti, negatiflerinde, arkadaşlarının yanısıra başka kimseler de bulunuyordu. Burada mühim olan husus, bu başka kimselerin hepsinin de poz veren kimselerin ölmüş akraba ve dostları olmalarıdır. Bundan dolayı bu tipteki olaylara "Ruhsal Fotoğrafçılık" ismi verildi. Mumler, bu fotoğrafçılardan ilki olarak tanınır. O zamandan bu yana buna benzer pek çok ruhsal fotoğraf elde edilmiştir.

Bizlerin, spiritüalist olarak (Ruhbilim felsefesi ile uğraşan), insanın maddesel bedeninden öte daha büyük bir kıymet taşıdığına sarsılmaz bir inancımız vardır. Ruhsal yönün, tıpça ölüm diye bilinen şartın ötesinde yaşamağa devam ettiğine inanıyoruz. Bazı şartlar altında, ölmüş bir insanın ruhunun, yaşayanlarla irtibat kurabildiğini biliyoruz. Bizce bu irtibat canlı bir insanın aracılığı ile mümkündür. Ruhlarla irtibat kurar bilme melekesine sahip olan kimselere "medyam" denilmektedir, bu melekelerin çeşitleri vardır, bunlardan biri de ruh fotoğrafçılığıdır.

Uzun araştırma yıllarının neticesi olarak şu sonuca vardım ki, bedensiz ruhlardan çıkan ışık radyasyonları, fotoğraf filmi yüzeyine birtakım izler kaydedebiliyorlar. Tıpkı gün ışığı ve diğer ışınların film üzerinde husule getirdikleri şekiller gibi... Burada takdim edeceğim deliller, bu ön kabulü fazlasıyla destekleyecek ve inkarcıların inançsızlığını dahi giderecek niteliktedir.

Öbür dünyadaki ruh dostlarımızın, fizik veya maddesel dünyamızla, daha geliştirilmiş bir şekilde irtibat kurabilmelerine aracılık edecek yeni buluşlarımızı beklemekte olduklarına eminim. İlmî bilgilerimiz geliştikçe uygun yeni metodları kullanarak daha iyi irtibatlar kuracaklardır.
Fotoğrafçılığın 1839 da keşfolunmasından 23 sene sonra, ruhların bu metoddan faydalanmaları çok düşündürücü. O zamandan bu yana binlerce ruh fotoğrafı, tanınmış veya tanınmamış medyomlar aracılığı ile çekilmiştir. Yalnız benim elimde binden fazla belge mevcuttur ve her birinin de ayrı bir hikâyesi vardır. Faaliyette olan bu kudreti, ölümden sonra hayatın devam etmekte olduğu inancı dışında başka bîr şeyle izaha imkân yoktur.

Son yıllarda, İngiltere dahil, dünyanın çeşitli yerlerinden, bana bu tür ruhsal olaylardan pek çok örnekler gönderilmiştir. Bunların reprodüksiyonu benim için bir hayli masraflı oldu, fakat onların, ölümden sonra hayatın devam etmekte olduğuna dair kıymetli delilleri ihtiva ettiğinden hiç tasalanmadım.

İngiltere'de, Sheffield'den Mr. E... 5 Haziran 1961 de bana bir fotoğraf gönderdi. Zarfın içinden bir de şu mektup çıktı:
"Bu fotoğrafı çektiğim zaman film rulosundaki rakkam 8'i gösteriyordu, niyetim, yeni dekore. ettiğim mutfağımın resmini çekmekti. Akşam kameramı mutfağa, uygun bir yere yerleştirmiş ve objektifi bir müddet açık bırakmıştım; önünden geçmemeğe özellikle dikkat ettim. Daha sonra, filmi, banyosu ve baskısı için fotoğrafçıya gönderdim. Netice bu fotoğraf oldu.
"Fotoğrafın karıma ait olduğuna eminim. Onun, ölümünden beri yine burada bizimle beraber olduğuna dair daimi bir his içindeydim. Fotoğrafta karım, eskiden yaptığı gibi masaya eğilmiş, oğlumuz David'in dört yaşında iken çekilmiş bir fotoğrafına bakarken görülüyor.
"Ruhsal konular üzerinde şimdiye kadar hiç uğraşmamış ve duyduğum bazı şeyler üzerinde de hiç durmamıştım.''

Mr. E... emekli bir polis memuru olup halen sorumlu bir görevde bulunmaktadır. Gönderdiği, ruhsal ilmi ilgilendiren bir fotoğraftır.

Son on sene içerisinde bana gönderilen ruhsal fotoğraf hikâyelerinden en ilgi çekicisi, Brezilya, Porto Alegre şehrinde, Hospital Espirita'nın genel müdürü dostum Prof. Conrado Ferrari tarafından gönderilmiştir. Conrado, hastanenin neşrettiği "Desobsessao" isimli aylık mecmuanın ayni. zamanda yazı işleri müdürlüğünü de yapmaktadır. Hikâye, Brezilya'da, Goyas eyaletinde küçük bir köyde yaşayan José Rodrigues ile ilgilidir. Bu hikâyedeki fotoğrafa "öcünün alınmasına yardımcı ruhsal fotoğraf" diye bir isim takılabilir. Olay, birkaç sene önce olmuş; fotoğraf iyice incelenirse, yalnız cinayete kurban gitmiş kadının net görüntüsü değil, annesinin yüzünün yanında bir de öldürülmüş oğulun yüzünü görmek mümkündür.

Josée Rodrigues evli ve on yaşında bir oğlan babasıydı; senelerce karısı ile yaşamıştı ve çevresine mutlu bir koca izlenimini vermekteydi. Birgün, karısı için bazı alışverişler yapmak üzere yakın bir şehre gitmişti. Şehre giderken yolda genç bir kızla karşılaşır. Anlaşıldığına göre birbirlerinden derhal hoşlanırlar. Yaptıkları bu yolculuk onların anlaşmalarına sebep olmuş, kız da aynı şekilde ondan hoşlanmıştı. Daha sonraları birkaç kere daha şehre birlikte gidip geldiler. Derken nikâhsız da olsa birlikte yaşamağa karar verdiler.

José'nin karşısına, böylece yepyeni bir problem çıkmıştı; karısı ile olan hayatına artık tahammül edemiyeceğine kanaat getirdi ve onu öldürmeğe karar verdi. Ve bir gece uyurken karısını bir balta ile öldürdü. Bu sırada gürültüye uyanan çocuk, babasının, annesini öldürdüğünü gördü. José, polise haber vereceğini söyleyen oğlunu da ayni şekilde öldürdü; cesetleri bahçeye gömdü. Ertesi günü komşularına; karısının oğlunu da yanına alarak aşığına kaçmış olduğunu söyledi.
José, birkaç sene sevgilisi ile birlikte yaşadı. Bir gün çevredeki bir panayırda iyice eğlendikten sonra, bir de birlikte fotoğraf çektirmeğe karar verdiler ve bir fotoğrafçıya gittiler. Fotoğrafı, birkaç saat sonra almak üzere fotoğrafçı ile anlaştılar.

Fotoğrafçı, negatifi kontrol ederken fotoğrafta fazladan kimseleri hayretle fark etti. Negatifi temize çektiği zaman bu fazla kişilerin ruhsal görüntü olduklarını anladı, zira daha evvel başından böyle bir olay geçmişti. José ve karısı olarak tahmin ettiği kadın, fotoğraflarını almağa geldiklerinde, fotoğrafçı onlara resimdeki diğer kişileri tanıyıp tanımadıklarını sordu (Res. 1). José Rodrigues resimdeki iki ruhsal çehreyi tanımıştı, bunlar öldürdüğü karısı ve oğlu idiler; bundan sonra José düşüp bayılıyor. Fotoğrafçı polise telefon edip durumu anlatıyor. Karakolda José'yi muayene eden doktor, onun şok neticesi aklını kaybetmiş olduğunu söylüyor. Ve, zannedersem José, bugün, o zaman kaldırılmış olduğu akıl hastanesinde bulunmaktadır. Bu kitabı yazarken (1965) de orada bulunuyordu.
Bostonlu Mr. Mumler, ne bir fotoğrafçı, ne de bir spiritualist idi. İlk ruhsal fotoğrafı çekinceye kadar da bu melekesinden haberi yoktu. Şöhreti derhal duyulup yayılmış, teklifleri karşılayabilmek için mesleğim bırakıp profesyonel medyom olarak faaliyet göstermek mecburiyetinde kalmıştır. Ruhsal fotoğrafları 1861 yılında çekmeğe başlamıştı, fakat ciddi araştırıcıları, ancak ertesi yıl ikna etmeğe muvaffak oldu.

Resim
Res 1 - Öldürülmüş kadın ve çocuğun ruhsal görüntüsü. Bir Brezilya fotoğrafı.

Mumler'in ruhsal fotoğrafları, zaman aşımıyla bir hayli solmuşlar, onların çoğaltılmaları bugün imkânsız hale gelmiştir. Bunlardan en meşhuru, ölü Amerika Cumhurbaşkanı Abraham Lincoln'ün ruhsal tezahürü ile bayan Lincoln'e ait olan fotoğraftır. Bu resmin orijinalinde oğularına ait bir görüntü de gözükmektedir, fakat bir hayli silik olduğu için yapılan reprodüksiyonlarda gözükmüyor (Res. 2).
Mumler bu fotoğrafı çektiği zaman müşterisinin kim olduğunu bilmiyordu. Fotoğraf, bayan Lincoln'e gösterildiği zaman, başka bir kadın müşteri, fotoğraftaki ruhsal tezahürü görür görmez "Aman ne kadar da Abraham Lincoln'e benziyor..." diyerek hayret ediyor. Yaşlı kadın, "Elbette, ta kendisi, ben onun dul eşiyim..." diye cevaplandırmış. Bu meşhur fotoğraf, Mumler'in ilk tezahürlerinden biri olarak tanılır. Başkanın sağlığında bu pozda bir resmi çekilmemişti.

Resim
Res 2 - Başkan Lincol'ün ruhsal resmi. W.Mumler'in İlk Fotoğraflarından

Mumler'in ruhsal fotografían, Amerika'da büyük bir heyecan yaratmakta gecikmedi. Kendisine, büyük bir müşteri akını başlamıştı. Mumler, onları anlayışla karşılıyor, kendilerine, gerçeğin duyurulmasında onlar kadar heyecan duymakta olduğunu ifade ediyordu. Araştırıcılara her türlü kolaylığı gösteriyor ve her türlü kontrolün yapılmasını tabii karşılıyordu. Çektiği her fotoğrafta, araştırıcının net olarak teşhis edebileceği ölmüş bir yakınının görüntüsü bulunuyordu.

New York'da 1847 -1851 yıllarında yüksek adalet makamlarında görev almış, sonra da ayni eyaletin yıllarca senatörlüğünü yapmış Judge Edmond'un da, Mumler'in ruhsal yeteneğini kabul etmesi, meseleye daha da bir ağırlık katmıştır. "Mumler'i ziyaret ederek çektirdikleri fotoğraflarında ölmüş dost ve akrabalarının fotoğraflarının da hayretle tezahürüne şahit olan pek çok kimseleri biliyorum" diyen Judge Edmond'un kendisi de Mumler'e iki defa gitmiş ve çektirdiği fotoğraflarında, rahatlıkla tanıyabildiği ölmüş yakınlarının yüzlerinin belirtileri görülmüştür.

Mr. Mumler de, kendisinden sonra ün yapmış diğer ruhsal fotoğraf medyomları gibi, her kademeden mütehassıslar tarafından amansız bir şekilde tetkik ve kontrole tabi tutulmuştur. Bu sıkı kontroller sonunda kamera medyomluğunun bir gerçek olduğu ortaya konmuştur. Ve yine bu kanalla bugün Washington'da "Aquarian Foundation of Seattle'in televizyon programlarını takip eden milyonlarca seyirci, ölümden sonra hayatın devam etmekte olduğunu bizzat görebilmektedirler. Ruhsal fotoğrafların elde edilmesinde, insan müdahalesi söz konusu değildir. Bize ölümsüzlüğün ve ruhsal şahsiyetin delillerini verenler, insana benzer tabiatta, olağan üstü nitelikte olan bir başka girişimin olduğunu mantıken de kabule zorlamaktadırlar.

İngiltere'de ilk ruhsal fotoğrafı çekmeğe muvaffak olan Mr. Hudson'dur. Kendisinin, Londra'da Halloway semtinde küçük bir fotoğraf stüdyosu vardı, bu olay 4 Mart 1872 de Hudson'un Spiritüalizma ve medyomluğun inkişafına merak sardığı saralarda olmuş. Bay Hudson, Bay ve Bayan Guppy'lerin yakın dostuydu, bayan Guppy bir medyomdu ve Dr. Alfred Rüssel Wallace'ın düzenlediği bir denemede, şişman bir kadın olmasına rağmen havalanmıştı (levitasyon).

Birgün, Guppy'lerin evindeki bir toplantıda, Hudson'un stüdyosunda bir ruhsal fotoğraf çekme denemesi yapmak için karar verildi. Stüdyoda, gündüz yapılan bu denemede Bay Guppy, başına bir şeyin konduğunu hissettiğini söylemiş. Çekilen fotoğraf banyo edildiği zaman Bay Guppy'nin başı üzerinde bir çelenk ve yanında da adeta tüllere bürünmüş bir görüntü mevcutmuş. Hatırladığım kadarla bu resim, İngiltere'de çekilmiş ilk ruhsal fotoğraftır. Birkaç gün sonra ayni stüdyoda ikinci bir ruhsal fotoğraf çekilmiştir (Res. 3). İki sene sonra 14 Mart 1874 de ünlü Naturalist Dr. Wallace, Hudson'a poz verdiğinde, annesinin ruhsal fotoğrafını elde etti.

(Res. 4) deki fotoğraf negatifi, İngiltere, New Castleon-Tyne'de bir ruhsal fotoğrafçı olan Bay Gerry Clarke, bana özel olarak gönderdi, baskısını kendim yaptırdım. (Res. 4) için Bay Clarke şöyle diyor:
"Bu Hudson'un fotoğraflarına güzel bir misaldir. Bu fotoğrafı bay Staveley Bulford'dan temin ettiğim zaman medyomun kim olduğunu bilmiyordu. Onu, Hudson'un diğer tezahür neticeleri ile mukayese ettiğimde, onun, tam mânası ile Hudson'un olduğuna şüphe etmedim. Onun, elde ettiği bütün ruhsal görüntüler sanki bedenlenmişçesine tecessüm ediyorlardı..."

Resim
Res 3 - Ruhsal Görüntünün tüllere bürünmüş olarak tezahürü Hudson'un ilk
fotoğraflarından.

Resim
Res 4 - Yoğunlaşmış Ektoplazmik Tüllerle bir Ruhsal Görüntü

Hudson'un elde ettiği ruhsal resimlerin ekserisinde tamamen ektoplazmik tüller gözüküyor, bu tüller, görüntünün adeta bütün bedenini sarıyor. Robert Boürsnell'den başka diğer foto medyomların elde ettikleri neticelerde ise sadece bir baş görünür. Hudson'unkilerde ise, adeta materyalizasyon veya etherializasyon vari bir görünüş vardır ve görüntü, sanki poz verenle alâkadardır, ona çiçek v.s. veriyor gibidirler.

Ruhsal görüntünün meydana gelmesindeki ruhi metodu bana izah eden meslektaşım Gerry Clarke, şöyle diyor:
"Binden fazla metod olduğuna eminim. Şahsen ben ondört çeşit tipte tezahür gördüm. Tipden kastım, ruhsal görüntüyü belirli kılan ektoplazmik detay v.s. dir."
Gerry Clarke'ın fotoğrafçılık alanındaki geniş bilgisi ve ruhsal fotoğrafçılık tecrübesiyle geçmiş yılların verdiği görgü, ona, tanınmış ruhsal fotoğrafçıların tezahür ettirdikleri görüntülerin tarzlarına bakarak han*gisinin kime ait olduğunu kesinlikle teşhis yeteneğini vermiştir.

Ruhsal fotoğrafçılığın ilk yıllarında alman sonuçların doğruluğundan normal olarak şüphe edilmiş ve elde edilen fotoğraflardaki görüntülerin ikinci poz olduğu ileri sürülmüştü. Daha sonra izahına geçeceğim kontrol şartlarında görüleceği gibi, medyomun değil makineye dokunması, ayni odada dahi bulunmaması gerektir. Araştırıcılar, fotoğrafın çekimini ve banyo edilmesini bizzat kendileri yapmışlardır; filmleri kendileri getirmiş, hazırlıklarım kendileri yapmışlar ve fotoğraf çekimi sırasında medyom uzakta tutulmuş. Fakat, bu tedbirlere rağmen, ruhların görüntüleri daima tezahür etmiştir. Hattâ, fotoğraf makinesinin keşfinden evvel öl*müş kimselerin de görüntülerine rastlanmıştır.
Bir süre önce, elimdeki bu fotoğraflardan birkaçını, İngiltere'deki Cinayet Masası mensuplarından emekli bir zata gönderdim, kendisi onbeş sene Cinayet Masası Fotoğrafçılık Servisinde çalışmıştı. Fotoğraflarda çift poz veya negatifleri üzerinde herhangi bir müdahaleye rastlamadığını beyanla: "Anladığım kadariyle bunlar tam manası ile temiz fotoğraflardır. Dünyanın herhangi bir yerindeki bir kanun merciinden veya meslek erbabından gerçeklikleri hakkında karar alınabilir" diye fikrini anlattı.
Ondokuzuncu asır içerisinde yetişmiş olan ruhsal fotoğrafçıların çoğu tanınmış ve meşhur olmuşlardır. Ruh alemindeki bedensiz dostlarımız, fotoğraf denen bu icat vasıtası ile tezahür edebilmenin yolunu bulmuşlar ve ondan mümkün olduğu kadar istifade etmişlerdir. Şüphesiz bu tezahürlerin hepsi kayıtlara geçmemiştir. Fakat fotoğraf medyumluğunda isim yapmış Slater, Farkes, Beattie, Guppy, Jones, Thomson, Reeves Duguid, Hudson, Hope, Marcroft ve Lynn, Amerikalı Mumler ve Fransız Bugued gibi kimseler ortaya yeterli sayıda olay koymuşlardır. 1901, yirminci asrın başı ise, Mr. R. Bournsnell gibi bir isim yetiştirmiştir. Ondan bu yana yetişmiş pek çok fotoğraf medyomlarını bizzat keşfettim. Bundan birkaç yıl evvel ruhsal fotoğrafçılık kadar heyecan verici olan, televizyonda ruhi tezahüre şahit oldum. Bu husustaki geniş izahatımı "Medyomluk" adı altında yayınlayacağım daha büyük eserimde vereceğim.

Ruhsal fotoğrafçılık hakkında edindiğim tecrübelere göre, bir fotoğraf elde etmek için yüz sene evvel, nasıl bir seans odasına lüzum olmuşsa, bugün de ayni metodun geçerli olduğuna inanıyorum. Modern fotoğrafçılık, ruhların bu tür tezahürlerine daha da kıymet kazandırmıştır. İkinci kısımda, ruhsal fotoğrafçılığın 1909 dan sonrasının hikâyesini nakledeceğim.

Tom Patterson