Müminlerin annesi Cüveyriye radıyallahu anhâdan rivâyet edildiğine göre, Nebiyy-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem bir gün sabah namazından sonra hanımı Cüveyriye ’nin yanından erken ayrıldı. Kuşluk vakti tekrar onun yanına döndüğünde, Cüveyriye radıyallahu anha hâlâ namaz kıldığı yerde oturup zikretmekteydi. Fahr-i Âlem sallallahu aleyhi ve sellem ona, “Sen yanından ayrıldığımdan beri burada mı oturuyor musun?” diye sordu. O da: “Evet, oturuyorum” dedi. Bunun üzerine Nebiyy-i Muhterem sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: “Ben senin yanından ayrıldıktan sonra şu dört cümleyi üç defa söyledim. Bu dört cümle senin sabahtan beri söylediğin zikirlerle tartılsa, elbette sevabı onlardan fazla olurdu: Sübhanallah ve bihamdihî, adede halkıhî ve rızâ nefsihî ve zinete arşihî ve midâde kelimâtihî Ben Allah’ı, O’nun yarattığı varlıklar sayısınca, Zatının hoşnut olduğunca, Arş’ının ağırlığı miktarınca ve bitip tükenmeyen kelimeleri adedince yüceliğine yakışmayan bütün kusurlardan tenzih eder ve O’na hamd ederim (Müslim, Zikr 79, nr. 2726. Ayrıca bk. Ebû Dâvûd, Vitir 24, nr. 1503.)