Bu olayın Hadim ve Huddam la alakası yok tefsirlerden bakıp nüzul sebebine binaen tetkik etmek iktiza eder. Kerdem b. Ebi Saib el-Ensari (r.a.)’dan rivâyet olunuyor. O diyor ki bir gün babamla birlikte Medine’ye bir ihtiyacımızı görmek üzere yola çıktık. Bu Peygamber (s.a.)’e Mekke’de peygamberlik verildiği ilk zamanlardaydı. Geceyi geçirmek üzere bir koyun çobanına vardım. Gece yarısı olunca bir kurt gelip sürüden bir kuzu kaptı. Çoban: “Ey vadinin idarecisi! Komşunu gözet” dedi. O esnada bizim göremediğimiz bir ses: “Ey kurt! Onu serbest bırak” dedi. Bunun üzerine kuzu gelip sürüye katıldı. Kuzunun üzerinde herhangi bir diş izi yoktu. İşte bu hâdise üzerine Allah Teâlâ Mekke’de Peygamber Efendimize: “Şüphesiz insanlardan bâzı kimseler cinlerden bâzı kimselere sığınırlardı da onların azgınlıklarını arttırırlardı” âyet-i kerimesini indirdi. Mukatil der ki: Cinlere ilk sığınanlar Yemen’den bir topluluktur. Bunların ardından Hanife kabilesi cinlere sığınmışlardır. Sonra bu gelenek Araplar arasında yayılıp gitmiştir. İslam dini gelince insanlar Allah’a sığınmaya başladılar. Bunun üzerine cinler insanların yakasını bıraktılar. [Kaynak: Ruhu'l Beyan 22 İsmail Hakkı Bursevî ERKAM YAYINLARI]