Denilebilir ki iyilik ve güzellik ilahi kumaşın bir yüzüyse kötülük de diğer yüzüdür. Sınanma süresinde iyilik ile kötülüğün bir arada bulunması kaçınılmazdır. Kaldı ki insan tabiatı iyilik kadar kötülük de barındırır. Şems süresi 8. Ayetteki ‘’ فَاَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوٰيهَاۙ’’ (Allah, insan nefsine hem günaha dalma hem de günahtan sakınma dürtüsünü ilham etti) ifadesi bu gerçeği anlatır. İnsan her ne kadar kendi iradesi dışında tesis edilmiş bir varlık aleminde yaşıyorsa da fiillerini hür iradeyle gerçekleştirdiğinden kişinin kendisinden sadır olan tüm kötülükler kendi fiillerinin sonuçlarıdır. İnsan gerçek anlamda fail olması sebebiyle bütün bu kötülüklerden birinci derecede sorumludur. Çünkü şer fiillerin gerçekleştirilmesi Allah’ın (c.c.) hayra yönelik talebine muhalefetten başka bir şey değildir. Kişinin günah sebebiyle hesaba çekilecek olmasının gerekçesi de tam olarak budur. Kısaca söylemek gerekirse Allah (c.c.) ahlaki kötülüğe rıza göstermeyip insanların mutlak surette hayırdan yana olmaları ve tüm fiillerini bizatihi hayır veya hayra müncer olacak şekilde yapmalarını ister. Fakat gerek insanın hür irade sahibi olması gerek hür iradeyle sınanmaya tabi tutulması hasebiyle alemde kötülük mevcut olmak zorundadır ve fakat ‘’İblis/Şeytan’’ imgesi üzerinden Allah’ın ahlaki kötülüklere rızasının olmadığı sıkça vurgulanır.