Aklıma konu ile alakalı bir hikaye geldi yazayım dedim
Meşhur filozof ve hekim ibni Sina, girdiği fikir girdabında bunalıma düşmüş ve huzura kavuşmak için bir mürşid aramaya başlamış . Bu durumunu gören dostları ona Ebü'l-Hasen-i Hırkânî Hazretleri'ni bulması onunla konuşmasını tavsiye etmişler . O da uzun yolculuk ve sıkıntılarına katlanarak bu büyük mürşide gelmiş . Kapısını çalmış. İçeriden yaşlı bir kadın çıkıp ve ne istediğini, kimi aradığını sordu. İbn Sina, Hazreti Şeyh'i aradığını, ziyaretinde bulunmak istediğini söyle*di. Yaşlı kadın: "Ne şeyhi be? Ne mürşidi? Duyup duyup geliyorsunuz. Sizde akıl diye bir şey yok mu? Benim kocam şeyh olmak şöyle dursun, ona Müslüman bile demek doğru değil. Yürü git, bir başka kapıya be akılsız adam." der. Ebü'l-Hasen Hazretleri o sırada evde yoktu. Hanımı da onu inkâr eden*lerden ve aleyhinde bulunanlardan biri idi. Aynı zamanda çok huysuz bir ka*dındı. İbn Sina hayret ve ibretle titredi. Ta Rey şehrinden kalkıp Kars'a kadar gelmişti. Hayretli bakışlarla kadına sordu: "Hatun, siz onun neyisiniz?" Kadın gök gürlercesine: "Nesi olacağım, zevcesiyim" dedi. Daha sonra şöyle ilave etti: "Dünyada benim kocamdan daha sahtekâr ve adi kimse yoktur." İnbi sina sonra çarşıya çıkıp onu çarşı esnafından sordu. Sorduğu kimseler: "Ebü'l-Hasan fakir bir kimsedir. Dağdan odun toplar, satar ve onunla ge*çinir. Şehir dışına çıkarsanız onu yolda bulursunuz" dediler. İbni Sina şehir dışına çıktığında ne görsün. Bir ihtiyar zat gelmektedir. Odunu bir aslanın sırtına yüklemiş. Kamçı olarak da elinde bir yılan var. Yavaş yavaş şehre doğru geliyor. İbni Sina olanca gücü ile haykırdı: "At o yılanı elinden. Elindeki yılanın zehri on tane fili anında öldürür." Şeyh Hazretleri tatlı tatlı gülümsedi ve: "Ey Ebu Ali! Onun zehri beni öldürmez." İbni Sina daha da şaşırdı ve: "Ebu Ali olduğumu nereden biliyorsun?" dedi. Şeyh Hazretleri: "E, eve uğradın ya!" "Ben yoktum, fakat zevcem evde idi. Onu gördün değil mi?" "Evet, gördüm ve hayrette kaldım." "Hiç hayrette kalma. İşte ben tam kırk yıldır o canavar ruhlu kadının zulmüne sabrediyorum. Yüce Allah da sabrımın karşılığı olarak bu canavarları benim emrime verdi." Daha sonra Şeyh Hazretleri, aslanı ve yılanı salıverip ormana gönderdi. Birlikte eve geldiler. Kadın bir sürü hakaretten sonra kapıyı açıp kocasını ve misafirini içeriye aldı. Şeyh Hazretleri misafire ikram için bir tavuk vermesini istedi. Kadın, sırtına binip yedi defa evin içinde kendisini dolaştırması karşılığında buna razı oldu. İbni Sina, olanlara hayretle ve ibretle bakıyor ve bir anlam veremiyordu. "Aman ya Rabbi! Bu ne sabır!" demekten kendini alamadı. Şeyh Efendi tavuğu alıp kesti ve pişirip ikram etti. Bir de etini yerken ta*vuğun kemiklerini kırmamasını misafirine tembihte bulundu. İkram sona er*dikten sonra ellerini kaldırıp şöyle dua etti: "Allah’ım! Bu tavuğa yeniden can ver!" Tavuk dirildi ve gidip kümesteki diğer tavuklara karıştı. Buna rağmen kadın inançsızlığında ve inadında ısrar ediyordu. İbni Sina olan bitenlere ilikle*rine kadar sarsılmıştı. İbni Sina, döneminin en büyük tabibi idi. Ondan sonra da tabipliğindeki üstünlüğü asırlarca devam edecekti. Burada şöyle bir ibret ve hikmet ortaya çıkmaktadır: O, bir büyük doktordur. Her hastalığa şifa bulur ama ölmüş olan bir can*lıyı yeniden diriltemez. Ebü’l-Hasenü'l-Hırkânî Hazretleri ona kendi gücünün yetmeyeceği bir keramet göstermiş bulunuyordu. Bu kerameti gören İbni Sina, derhal Şeyh Efendi Hazretleri'ne gönülden bağlandı ve irşadına mazhar oldu.