Aslhnnn Nickli Üyeden Alıntı

Zikirin güzelliğini çok şükür yaşayanlardanım, Yorumlarınızda hocalarımız yazmış ama ben kendi cahil halimle yaşadığımı şöyle söyleyebilirim (kadınım bu arada),Annemler her hafta kuranı kerim okuyup zikir halkası kurarak zikir çekiliyordu, sohbetleri oluyordu orda çok feyz alamıyordum ama çok istiyordum onlar gibi zikr çekebilmeyi açıkcası sonrasında Kocaelinde dergahta bir kandil günü,toplu zikir var dediler dedim ki içimden ben kendimi veremiyorum ki neyse gidip göreyim, Kardeşim ben böyle bir huzur, böyle bir zikir hayatımda yapmadım zaten bir on dakika gözümü kapadım günahlarım yanlışlarım utançlarım gözüme geldi bir ağır geldi onun huzurundaki mahcubiyetimi anlatamam,sonra ben içimden Allahım affet diye af dilerken aslında dışarıdan dilim La ilahe illallah diyordu Allah diyordu ama içim Affet diyordu snaa geldim Rabbim huzuruna beni kabul ettin bana bunu nasip ettin diye seviniyordu, vücudumda bir soğukluk huzur birşeylerin böyle gittiğini hissettim vücudum karıncalandı Rabbim o dünyanın yükünü vücudumun ağırlığını aldı benden sanki havada bulutların üstünde gibi hissediyordum öyle hissettikçe Allahı daha bir içten Rabbimin o güzel sıfatlarıyla daha çok istekli övmeye çalışarak zikretmeye çalıştım, hani güzel birini görürsün sendeki uyandırdığı his ile onu etkilemek için güzel sözler söylersin o his ile Rabbimin yüceliğini güzelliğini eşssizliğini hissederek Allah diyordum,hatırladıkça bile huzurlu hissediyorum, imkanın var ise toplu zikire katıl,tadını al sonrasında ben ne zaman La ilahe illallah diye zikre başladığımda o anı tekrar yaşayıp gerisini hatırlamıyorum, Hocalarımızın tavsiyesi anlattıklarının yanında benimki çok cahilce bir tavsiye ama ben zikir konusunda böyle bir tecrübe yaşadım 8 sene oldu hala her zikirde o anı hatırlayarak başlarım zikir çekmeye.

Why Nickli Üyeden Alıntı

Kardeşim misal vereyim; çocukken hastalanınca, hastaneye gitmek istemez iğneden korkardık çoğumuz. Sırf tedavi olalım diye oyuncak, çikolata gibi nefsimize hoş gelen şeylerle ikna ederlerdi. Maksat tedavi olalım diye. Oyuncağın hatrına giderdik. Çocuktuk, bilmezdik tedavi olmak zorunda olduğumuzu.

Zaman geçti o çocuk büyüdü artık tedavinin önemini bildiği için kendi arzusuyla hastaneye gitmek ister.Randevu alır sıraya girer günlerce bekler durur tek maksadı tedavi olmaktır artık.

Bu yolda işte böyle bir yol. İlk başlarda dualarım kabul olsun, borcum çok bi ödeyim. Bir şifa bulayım. Bi sonraki evre rüyamda şunu bi görsem, bi acayiplik daha olsa. Bi uçsam bi kaçsam..
Sonra yavaş yavaş çocukluktan çıkınca, nasıl rızayı kazanırız, nasıl daha güzel bir kul olabiliriz, Ahirette Resulullah Sav efendimiz güler yüzle mi karşılayacak? Elini ya öptürmezse ne yaparız gibi dertlere kadar gidiyor bu yol. Bu derde düşmüş adama da çikolata kimse vermez zaten.

Namazlarını kılabiliyor Allahı anabiliyorsan şu ahir zamanda, Allah izin verdiği ve istediği için yapabiliyorsun asla unutma. Yetmez mi ? İlle Sema’dan bir nida mı edilecek filancaya Allahın selamı var dün ne zikretti be öyle diye. Allahın senin kulluğuna ibadetine ihtiyacı yok unutma. Senin kulluk etmeye ihtiyacın var bu şuura erişmek için dua et, yardım iste. Hiç bilemedin Rahman’ın has kulları gibi beni de adam et Allahım de.