Ebû Hanîfe, "Dâru'l-harbde (Müslümanlarla savaş durumunda olan bir ülkede) bulunan bir İslam ülkesi vatandaşı Müslümanın, bu ülke kanunlarına göre caiz ve meşru olan, ama İslam'a göre caiz olmayan bir yoldan (bir akit, bir işlem ve eylem ile) harbînin (o ülke vatandaşının) malını alması, mülkiyetine geçirmesi caizdir" diyor. Bu içtihada göre mesela kumar oynamak ve faiz almak İslam'da haramdır, ama dâru'l-harbde yasak değilse ve Müslüman, bir harbî ile kumar oynadığında kazanacağını biliyorsa kumar oynar, harbîye faizle kredi verir ve bu yollardan elde ettiği gelir helal olur. Bu niçin böyledir? Çünkü savaş halinde düşman ülkenin mal ve can dokunulmazlığı ortadan kalkar, düşmanın malını zorla almak caiz olur. İki ülke arasındaki ilişki savaş olmakla beraber bir Müslüman izin alarak (bir mânada anlaşma yaparak) düşman ülkesine girdiğinde, onların mal ve canlarına dokunmama sözü verdiğinden (anlaşmada bu hüküm de bulunduğundan) harbînin malını zorla -veya orada da yasak olan bir başka yoldan- alamaz. Ama onlara göre caiz olan kumar gibi bir yoldan mal alırsa, zaten helal olan bir malı almıştır, kumar ve faizli akit meşru ve helal olan bir mal elde etmek için yalnızca formalite kabilinden bir araçtır... Ebû Hanife’nin bu içtihadına başta Ebû Yûsuf gibi talebeleri olmak üzere diğer müçtehitler katılmıyor, itiraz ediyor ve şöyle diyorlar: "Müslümanın tabi olduğu kanun ve kurallar ülkeye göre değişmez, İslam ülkesinde haram olan akit ve davranışlar, izinle girilmiş harb ülkesinde de haramdır, Müslüman orada da faiz alarak kumar oynayarak harbînin malını alamaz..." Muteber olan budur.