Kardeşim misal vereyim; çocukken hastalanınca, hastaneye gitmek istemez iğneden korkardık çoğumuz. Sırf tedavi olalım diye oyuncak, çikolata gibi nefsimize hoş gelen şeylerle ikna ederlerdi. Maksat tedavi olalım diye. Oyuncağın hatrına giderdik. Çocuktuk, bilmezdik tedavi olmak zorunda olduğumuzu.

Zaman geçti o çocuk büyüdü artık tedavinin önemini bildiği için kendi arzusuyla hastaneye gitmek ister.Randevu alır sıraya girer günlerce bekler durur tek maksadı tedavi olmaktır artık.

Bu yolda işte böyle bir yol. İlk başlarda dualarım kabul olsun, borcum çok bi ödeyim. Bir şifa bulayım. Bi sonraki evre rüyamda şunu bi görsem, bi acayiplik daha olsa. Bi uçsam bi kaçsam..
Sonra yavaş yavaş çocukluktan çıkınca, nasıl rızayı kazanırız, nasıl daha güzel bir kul olabiliriz, Ahirette Resulullah Sav efendimiz güler yüzle mi karşılayacak? Elini ya öptürmezse ne yaparız gibi dertlere kadar gidiyor bu yol. Bu derde düşmüş adama da çikolata kimse vermez zaten.

Namazlarını kılabiliyor Allahı anabiliyorsan şu ahir zamanda, Allah izin verdiği ve istediği için yapabiliyorsun asla unutma. Yetmez mi ? İlle Sema’dan bir nida mı edilecek filancaya Allahın selamı var dün ne zikretti be öyle diye. Allahın senin kulluğuna ibadetine ihtiyacı yok unutma. Senin kulluk etmeye ihtiyacın var bu şuura erişmek için dua et, yardım iste. Hiç bilemedin Rahman’ın has kulları gibi beni de adam et Allahım de.