Tarih boyunca kimi insanlar cinlerin özellikle geleceğe dair gaybı bilebileceklerine inanmışlardır. Kur’an’ın indirildiği ve Hz. Peygamber’in (s.a.v) gönderilişinden önce kehanetin ve kahinlerin yoğun gündem oluşturmaları ve insanların onlara çokça inanmaları bu vaziyeti göstermektedir. Ancak Allah (c.c) bu inancın batıl olduğunu Kur’an’da açıkça beyan etmiştir. Nitekim Sebe süresinde şöyle buyurulmaktadır. ‘’ Süleyman'ın ölümüne hükmettiğimiz zaman, onun öldüğünü, ancak değneğini yiyen bir ağaç kurdu gösterdi. (Sonunda yere) yıkılınca anlaşıldı ki cinler gaybı bilselerdi, o küçük düşürücü azap içinde kalmazlardı. ‘’ (Sebe süresi 14. Ayet)
Tebeyyenet fiilinin anlamından yola çıkarak müfessirler bu ayetin tefsirini yaparken iki farklı yorum ileri sürmüşlerdir. Birincisine göre cinler kendilerinin gaybı bildiklerini sanıyorlardı. Ancak ayette zikredilen olaydan sonra kendilerinin gaybı bilmediklerini anlamışlardır. İkincisine göre ise insanların bir kısmı cinlerin gaybı bildiklerini zannediyorlardı. Fakat mezkûr hadiseden sonra onların gaybı bilmedikleri kendileri için ortaya çıkmıştır. (Begavi Me’alimü’t-tenzil, altıncı cilt 392. Sayfa; Zemahşeri el-Keşşaf üçüncü cilt 573. Sayfa Razi Mefatihu’l-gayb )