Rabbimin sonsuz cömertligi sayesinde bahşettigi bir kazancim var evet calisiyorum.Namaz ibadetimi yakin zamandir seferi olmak ya da hastalik harici hic aksatmiyorum.Vaktinde imkan olmadiysa kaza yapiyorum.Ben bilerek isledigim günahlarimin utanciyla,pismanlikla zaten yanip kavruluyorum.Kullarinin icinde en gunahkar en zelil,en nankör kuluyum Rabbimizin.Ailem de olsa farkedilmek sevilmek ilgi gormek degil istedigim.Rabbim sevdigini fanilerin icinde yalniz birakirmis kendine cekmek icin.Sikayet etmiyorum sadece dilimin tutuklugu,kanimdan canimdan insanlara kendimi ifade edememek,onlarin nazarinda dusunce soylediklerimin degersiz olmasi uzuyor beni.Ozelimi paylasan biri olmadim hic.Ama şu an isler oyle cigrindan cikti ki.Yanimda giybet edildiginde günah diyorum ailem beni giybetini yaptiklariyla dost ,kendilerine düsman olmakla sucluyor en basiti...Onlar icin baya borca girdim umurlarinda degil.Görmuyorum ama duyuyorum surekli birileri konusuyor yanimda ayetel kursi,nas felak okuyorum susuyorlar.Ama gece uyurken can acisiyla uyaniyorum fiziksel aci veriyorlar.Kavga aninda odalari dolasip "ya dasim euzu billahi minke" diyorum ev halki sakinlesiyor. aileme soylesem hastaneye yatirirlar beni 😥