Biliyorum o bahsettiğin resmi de kardeşim, çok eski bir hurafedir o.
Neden hurafe dersen, yakından uzaktan alakası yok da o yüzden
İstersen şöyle yapalım..

Şemaili Şerif’i yazalım buraya hem fikir sahibi olmuş olursun,
Bir de sen bak bakalım sence hiç alakası var mı?

Peygamber Efendimiz (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) beyaz tenliydi son derece güzel renkli, göz bebekleri koyu siyah, gözleri iriceydi, kirpikleri siyah uzun ve dolgun, doğuştan da sürmeliydi, gözlerinin akı nur gibi beyaz, kirpikleri uzun ve sık, yüzü aydınlık, kaşları kaba değil, kalem gibi ve kavisli araları da birleşik değildi, burnunun ucu ne sarkık ne çok kalkık ve muntazam kibar ve düzgündü, burun kemiği de düzdü. Ön dişleri ne çok sıkışık, ne araları açıktı gayet muntazam idi, beyaz inci gibi güldüğünde parlardı.Başı iriydi, yüzü yuvarlakça hafif uzundu, alnı geniş ve açık, sakalları siyah ve yüzünü saracak biçimde dalgalı ve gürdü, göğsü ve karnı eşit seviyede, omuzları hayli genişçe, genel olarak kemikleri iri, pazuları kol ve bacakları kalın, oldukça heybetliydi, avuçları ve ayakları geniş, el ayak ve parmaklarının uzunluğu gayet uyumlu, bedeninden çıkardığı giysiler parlak, göğsündeki kıllar göbeğine kadar ince bir hat şeklinde, boyu aşırı şekilde uzun değildi ama orta boyludan uzuncaydı. Boyu uzunluğu ile bilinen herhangi bir kimse onunla yürüdüğünde Peygamber Efendimiz (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) o kimseden uzun görünürdü, fiziki yapısı oldukça heybetliydi.

Saçları (ne düz ne kıvırcık olmayıp) dalgalı, (dişleri görünecek şekilde) tebessüm ettiğinde, dişleri şimşek gibi parlak, inci gibi beyaz görünürdü, konuştuğunda ön dişlerinin arasından nur gibi bir aydınlığın çıktığı görülür idi. Boyun bakımından da insanların en güzeli olup, boynu ne kalın ve yağlı ne de yüzüne bitişik şekilde kısa idi. Beden azaları (sarkık ve gevşek olmayıp) birbirlerine kuvvetle bağlı sıkıydı, eti (kuru veya yoğun olmayıp) hafif ve latif idi.Terlediği zaman, teri gül kokardı.

Yürüdüğü zaman meyilli ve engebeli bir yerde yürürcesine ayaklarını sürtmeden sertçe kaldırıp geminin suda akışı gibi yürürdü ve yokuştan iner gibi sallanırdı.

Yürümesi sekînet ve vakarla olup, adım araları geniş idi.

Bir tarafa bakarken sâdece mübârek başıyla değil, bütün vücûduyla o tarafa dönerdi.

Kalabalığa bakarken, herkesle göz göze gelir, kimseyi es geçmezdi.Bakışları çok tesirli ve gözlerinin içine bakardı.

Mübârek göz uçları yere doğru eğik olup, vahiy bekleme ânı dışında yere bakışı, göğe bakışından daha uzun vukû bulurdu.

Ashâbını önünde yürütür: ‘Arkamı meleklere bırakın!’ buyururdu. Son derece tevâzuundan dolayı karşılaştığı kişiye önce kendisi selâm verirdi.

Mübârek sırtında bulunan iki kürek kemiği arasında peygamberlerin sonu olduğunu gösteren nübüvvet mührü vardı.

Hülâsa; Kâinatın Efendisi (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) insanların en cömerdi, en açık gönüllüsü, en doğru sözlüsü, en yumuşak huylusu ve en arkadaş canlısı idi.

Kendisini ilk defa görenler heybetinden çekinirlerdi, fakat tanıyıp dostluk kuranlar O’nu çok severlerdi.

Hâsılı; Fahr-i Kâinat Efendimiz, gözleri kamaştıracak şekilde nûrların nûru idi. O’nu tarife çalışanlar: ‘Ne O’ndan önce, ne de O’ndan sonra, O’nun gibi bir zat görmedik!’ derlerdi.

Allâh-u Te‛âlâ’nın sâlat ve selâmları; Rasulüllâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem)in ve Ehl-i Beyti ile tüm ashâbının üzerine olsun.