‘’– Tövbe tövbe estağfurullah, peki doktor hanım ben neden Allah’la uğraşıyorum, kafayı takacak başka şey yokmuş gibi?– Sizce neden?– Bilmem ki, ben dinden mi çıktım şimdi? İnanın, ben dinime çok bağlı bir Müslüman’dım, ne oldu bana?..– Hayri Bey, zaten siz bu kadar inançlı olmasaydınız bu hastalık size buradan saldırmazdı. Hayatta en çok önem verdiğiniz şey neyse, bu takıntı oradan gelir. Örneğin, çocuğuna çok düşkün bir annede bu hastalık “Çocuğuma bir kötülük yapar mıyım?” şeklinde olur, yani en sevdiği varlığa yönelir. Çünkü bu hastalığın amacı, bu düşünce yoluyla kişide sıkıntı yaratmaktır. İnancı olmayan birinde Tanrı’ya küfretme şeklinde bir düşünce sıkıntı yaratmaz ve böylece biriken enerji dışarı atılamaz.– Demek benim günahkâr ya da kâfir olmamla bunun bir ilgisi yok.– Siz ne günahkârsınız ne de kâfir. Bu, sizin durduramadığınız, tamamen sizin dışınızda bir parazit düşünce. Yani sancı gibi bir şey. Siz iradenizle sancıyı durdurabilir misiniz?– Sancı gibi ha? Demek benim bir suçum yok. Peki, bu düşünce gelince ne yapayım?– Hiçbir şey, onun önüne geçmeyin, durdurmaya çalışmayın çünkü böyle bir inatlaşmaya girerseniz o sizi yener ve sıkıntı daha da artar. Bırakın o düşünce istediği gibi akıp gitsin. Ama bilin ki bu size ait bir düşünce değil, sadece bir hastalık. – Çok zor.– Ayrıca size ilaç da vereceğim.– İlaç ne işe yarayacak, benim kafamın içindeki düşünceyi mi değiştirecek?– İlaç hem sizin sıkıntınızı azaltacak hem de durmadan tekrarlayan ve sizi çok rahatsız eden bu düşünceyi yavaş yavaş yok edecek.– Zehir olsa içerim, yeter ki bitsin artık. – En az ilaç kadar önemli diğer önerim ise, bugünden itibaren hem kendinize hem de çevreye olabildiğince hoşgörülü olmaya çalışın. Sizin hastalığınızın asıl ilacı hoşgörüdür. ‘’

(Madalyonun İçi Dr. Gülseren Budayıcıoğlu REMZİ KİTABEVİ )