Diğer bir bahsim olsun hebimize:
Kalp gözü açmak görmek isteyenler var merak ederler...

Derimki misalen, kalpteki gözün açılırsa bu yeterli olmazki! Niye desen, oradan o gözden iman zenginliği ile bakan ruh gerekir.
Bizim kalbimize ise hakim olan kırkayak li nefsi emmare. Nefsi emmare baş gözüyle baksın yahut kalp gözü ilen baksın yine ve halen nefsani şeylere bakar anca.
Nasıl bir tavukta iki göz var ve bu yaratık baktığında yerdeki yemi görüp bakar daim, aynı bunun misali bizim emmare nefis.

Hadi diyelim nefsin mertebelerini biraz aştın levvame mulhimedesin, kalp gözüyle ne görecen.
Bakmak istediğin neyse onu. Diğer ruhani manevi ulvi şeyleri merak edersin görmek, ama ruhunla imaninla yerleşme missin kalbe, kalbin nefsinin elinde. O nefs ne görmek istiyorsa anca ona bakar.
Nefsani duygularla yine tavuk misali yeri kazıp durmaktan öteye varamazsın. Kalbe ruhunun özlediği ruhani alemin hasreti yerlesmedikce, kalbine hükmeden nefsin bu ruhani güzelliğin varliginindan/mevcudiyetinden bihaber kalır, nefsani arzularının görmek istedigine bakar takilir kalır.
Bı yandan ruhunun gıdası olan zikrin nurunu kalbe ve letaiflere vericen, diğer taraftan nefsini islaha kamil-mürşidi-insani(nefs ve insani bizzat bilen kendi zatında terbiye etmiş zat) bulucan intisab edcen ve o şeyhinin derslerini ihmal etmicen.

Allah muvafk etsin. Amin

Ruhani varlıklar da nefs yılki, nasıl terbiye etsinler seni.