1978’de journal of the American Medical Association’da dolaşım sorunları nedeniyle trajik biçimde her iki ayağı da ampüte edilen yaşlı bir beyle ilgili bir vaka raporu yayımladı. İşlemin ardından ‘’hayalet’’ ayaklarında dayanılmaz kaşıntısı olmuştu. Her iki bacağın bitim noktalarını çılgınca kaşıyor ama kaşıntısı geçmiyordu. Ne yapmalıydı? Var olmayan bir uzuvdaki hayalet kaşıntıyı nasıl kaşırsınız?
Bu kaşıntı hissinin, bedenin artık yerinde olmayan kısımlarına yanlışlıkla atfedildiğini biliyoruz. Adam, ayakları olmadığının bilincinde ve farkında olduğu halde beyninin bilinçdışı kısmı bu gerçeği idrak etmemişti. Aradaki uçurumu nasıl kapatabilirdi? Bir eylemi zihinde canlandırmak için kullanılan beyin bölgelerine o eylemi fiziksel olarak gerçekleştirmek için kullanılanlarla aynı olduğu ilkesinin yardımına başvurarak. Kaşınan cildi gerçek anlamda kaşıyamıyorsanız, kaşıdığınızı olabildiğince gerçekçi biçimde hayal etmeye çalışın. Hasta da öyle yaptı. Parmaklarını kıvırıp, ayaklarının bulunduğunu hayal ettiği boşluğu tırnakladı.
Yöntem işe yaradı. Gerçekten kaşınan ayaklarını kaşıyor olsaydı beyninde kullanmış olduğu bölgeleri hayal gücünün yardımıyla uyararak hayalet duyumunun üstesinden gelebildi. Yıllar sonra nörolog Vilayanur Ramachandran aynı ilkeleri esas alarak, hayalet uzuv algısında ‘’ayna kutusu’’ terapisini geliştirdi. Söz konusu kutunun ortasında ters yönlere bakan iki ayna ve her iki tarafında kol ya da bacakları yerleştirmek için birer delik bulunur. Diyelim ki sol eli ampute edilen biri hayalet ağrı çekiyor. Ağrısını dindirmek için sağ elini kutunun bir tarafına elsiz bileği ise diğer tarafa yerleştirir. Ardından sağ elinin (sağlam taraf) olduğu yönden aynaya bakarak elini hareket ettirmeye başlar. Hareket eden sağ elinin yansımasını gördüğü sanki sol eli de sağlammış ve eş zamanlı hareket ediyormuş gibi görünür. Bu manevra hayalet ağrı ve acıyı dindirmede müessirdir.