merhaba. bu benim burdakı ilk sorum. bu siteyi de daha bir kaç saat önce google'da arama yaparken buldum. umarım sorunlarıma bir çare bulurum. 20'lerin sonunda bir kardeşiniz olarak başımdan geçen bi şeyi paylaşmak istiyorum. nerdeyse 13-14 sene önce daha üniversiteye hazırlanırken yakın bi yakın akrabamızın karısı bize misafirliğe geldi. neyse bir az konuştuktan sonra anneme benim hangi odada sınava hazırlandığımı sormuş. annem önce odayı göstermiş ama odaya geçmesini istememiş. içeri dağınık diye. kadın da israr etmiş, "ya n'olucak, bi dakika bakıp çıkacam" demiş. annem de mecburen girmesine müsaade etmiş. neyse bunlar(kızı ve kendisi) gittikten bir kaç gün sonra annem bu kişilerin oturduğu koltuğun, halının altında baya bi nohut bulmuş. dahası benim odam da eskiden iki bitişik yatak vardı. onun da arasından bu nohutlardan çıkmış. bu kişinin kızı da benim hazırlandığım fakülteye benden bi sene önce girmiş. benim de aynı üniversiteyi istediğimi bildiğinde bi kaç kez anneme başka üniversite mi yok, hem orası zor, neden orası için uğraşıyor diye de ikaz etmiş. hocalarım falan kesin kabul alacağım gözüyle bakarken istediğim fakülteyi tutturamadım 82/100 oranla. tabi burası neyse. ondan sonra bir kaç kez yurtdışına başvuru yapmak isterken her keresinde bi problem çıktı. tabi ortak akrabalarımızın sayesinde onların da anında haberi oluyordu. ve hiç birinde başarmaya bile fırsat bulamadım. bakın başarısız oldum demiyorum. başarısız olmak için oturup çalışmak lazım ki, neticesinde yeterli olmadığın çıksın. bense hiç bir şeye oturup çalışamadım. kafam inanılmaz allak bullak olmuş o zamanlar. hiç bir şeye konsantre olamıyorum. her seferinde de bi problem çıkıyor. en sonunda ulan bu kez oturup adam akıllı yapacağım bu işi dedim kendime. zaten zor değil. zor olsa zor derim kendime zaten baştan kolları sıvamam. her şey tamam olmuş en son. belge işine gelince bana tam 2 ay sonra mesaj attılar. belge teslimi yapacakken kimliğimi kaybettim. neyse en son gün yetiştirdim. ama meğerse en son gün bi belge daha lazımmış onu da istediler. ki belgeyi de götürüp teslim etmek en az bir kaç gün çeker. o iş de yaş oldu tabi. her şey tamam olmuyorsa olmuyor dedim. zaten üniversiteyi de bıraktım. döndüm memlekete. başka bi işin ucundan tutalım dedim. durmadan türlü türlü başka şeyler çıktı. ulan bi insanın bilgisayarı bir hafta içinde 3 kez bozulur mu? ama her keresinde bu kez yapacağım dedim. 4. kez bi başka şey geldi başıma. belki o yıl 15-20 kere bilgisayarım bozuldu. her defasında bir 10 günüm boş geçti. tamam bu işi yaparım da sonrasında ben ama o zaman kadar da boş durmayayım en iyi bildiğim işi yapayım dedim, elim ekmek tutsun bari. baya bi müşteri profilim oldu. aramışlar, anlaşmışız. yarın işe başlayacağım. ne olsa dersiniz sadece 2 kişi geldi. olsun dedim. ben motivasyonumu kaybetmeyeyim. işimi iyi yaparsam. zaten duyulur. küçük şehirdeyim. fiyat kırdılar. aldığım para da ikisi için 1000 lira, akrabalar. aynı işi bu seviyede yapan birinin kişi başına alacağı meblağ. ama olsun dedim. ama adamlar bir ay veriyorlar, bi ay vermiyorlar. artık 7-8 ayın sonunda bıktım. yol verdim, tabi kavga gürültüyle, adamlar o fiyata bu kalitede birşey bulamayacaklarını biliyorlar tabi. 3 ay da alacağım vardı, helal hoşları olsun. umurumda değil .ben size sonra haber vereceğim diyorum yeniden katılırsınız diyip yol veriyorum. ama o sıralarda işimi iyi yaptığımı duymuş bir çok kişi arıyor. abi lütfen bi şeyler ayarla da biz de katılalım diyorlar. tamam diyorum. isterseniz bi hafta sonra başlayalım. adamlar bi gece önceden arayıp unutmadınız dimi yarın başlayacağız soruyorlar. tabi efendim, dedik ya. sabah başlamadan bi yarım saat önce adamları arıyorum cevap yok. bi kere de değil üstelik. bu durum başka kişilerle de defalarca yaşandı. aklımda çok iyi fikir var. sadece kendim kazanayım diye de değil, hem de neticesinde etraftaki ihtiyaç sahiplerini de bu meşguliyete celp edip bi yardımımız dokunsun. bunu işe dökelim diye bu işlerden anlayan biriyle görüşüp tartışıyoruz. çok muhteşem bi fikir diyor. lütfen gel başlayalım diyor. tamam diyorum üç beş ay müsaade et ben işin teknik taraflarını kendim için daha da detaylandırayım. hangi fazlardan geçecek diye. sonra birlikte üstünde çalışırız diye anlaşıyoruz. daha ben başlamadan detayına girmeyeyim türlü alakasız sorunlar çıkıyor ki, ben bi şeye niyet etmeyeyim. elimi neye atsam kuruyor. her başarısız denemeden daha doğrusu denememden sonra kendime motivasyon buluyorum. tamam n+1'de başaracaksın diye. ama olmuyor. 20 saat aylak aylak durayım uyku muyku hak getire. ama 5 dk sonra işime başladığım an gözümden uyku akıyor. tamam yapmıyorum uyuyayım diyorum. uyku yok. yine aynı avareliğe devam. artık gerçekten bunalıyorum. unutkanlık artık bi alışkanlık haline geldi. bir dakika önce okuduğumu, yaptığım işi, bıraktığım eşyayı. tam unutuyorum, yeniden yapacağım diyorum. zamanımı aynı şeyi bi kere yapmakla geçiriyorum. her şey böyle yokuş aşağı gidiyor. artık hayatta dikiş tutturamayacağıma dair bi inanç oluştu içimde. ne yaparsam yapayım olmayacak diye. her defasında bu kez yapacağım diyorum ama bi türlü olmuyor. her şeyi evde bulduğumuz nohutla ilgilendiriyorum artık. yıllarca varlığına bi türlü inanmadığım ne olduğunu bilmediğim bi şeye. annem o zaman söylediğinde de ya olur mu öyle şey demiştim. ama artık galiba inanmağa başlıyorum. ne yapacağım bilmiyorum. allah hatırına, bu işlerden anlayan, bilen biri varsa yardım etsin. çok rica ediyorum. yardımcı olacaklara şimdiden çok minnettarım.