Efexor Nickli Üyeden Alıntı

Selamın Aleyküm arkadaşlar. Bu siteyi bir süredir takip ediyorum, faydalanmaya çalışıyorum. Sonunda üye olup hikayemi sizlerle paylaşmaya karar verdim. Takip ettiğim kadarıyla burada çok bilgili arkadaşlar var, beni de yönlendirirler belki. Öncelikle burada insanların yaşadıklarını okudukça halime şükrettim. Çok şükür, bana gözüken, beni korkutan bir şey yok. Allah göstermesin zaten. Amma ve lakin yıllardır kendimi bildim bileli bir mücadele içindeyim. Her şey çocukluktan çıkıp ergenliğe girişimle başladı. Ondan önce de çekingen bir çocuktum ama sorunlu bir çocuk değildim. Derslerimde başarılıydım ayrıca, iyi bir öğrenciydim. Orta sondayken tuhaflaşmaya başladım. Tuhaf bir hal geldi. Kendimi değersiz hissetmeye, insanlardan kaçmaya, derslerden uzaklaşmaya başladım. Kaygılar ve takıntılar başladı. Sıradan ergenlik belirtileri değildi kesinlikle bunlar. O sıralarda babaannem tuvalette düşüp yatalak hale gelmişti. Daha sonra vefat etti. Annemler de o sırada evde karartılar gördüklerini söylüyorlardı. Babaannem rahmetli de, Allah rahmet eylesin, huysuz, değişik bir kadındı. Onun cinleri bana mı musallat oldu da öyle oldum diye aklıma geliyor açıkçası. Neyse o zaman cin min aklıma gelmiyor tabi, ben niye böyleyim diye araştırmalar yapıyorum kendi kendime. Evdeki sağlık ansiklopedilerini karıştırırken bende depresyon, sosyal fobi ve OKB belirtileri olduğunu farkettim. Ailem hiçbir şeyin farkında değildi. Onlara psikoloğa gitmek istediğimi söyledim. Onlar da sağolsun götürdüler. Psikolog da beni psikiyatriste yönlendirdi. Psikiyatrist ne yapacak, iki dakika dinleyip ilaç yazdı. İşte o gün bugündür ilaç kullanıyorum. En az 15 yıl oldu. Yıllardır psikolog, psikiyatrist ve hoca hoca geziyorum. Dönem dönem iyi oluyorum. Tam artık iyileştim derken başa dönüyorum. Sebep yokken kötüleşiyorum, işimi gücümü yapamaz hale geliyorum. Hep sonbaharda kötüleşiyorum nedense. Yine öyleyim. Kaygı, vesvese, sıkıntıyla başlıyor hep. Elimi kolumu bağlayıp beni engelliyorlar sanki. Ölü gibiyim. Yattığım yerden kalkamıyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Tek başıma yaşıyorum. Ne yemek yapabiliyorum, ne temizlik yapabiliyorum. Normalde titiz biriyim ama şu an bir bardağı bile kaldırıp yerine koymaktan acizim. Geçen sene yine sonbaharda kötü olmuştum böyle. Bir aile dostumuzun vesilesiyle bir hocaya gittik. Papaz büyüsü mü ne yapmışlar. O hocaya gittikten sonra iyileştim. Hatta yıllardır evlenmek istiyordum, olmuyordu. Çok şükür geçen ay nişanlandım. Nişanlımla aram iyi ama benim durumum iyi değil 😔 Aynı hocaya söyledim, hatta yanına gittim. Nazar değmiş dedi. Geçmeyince kendisine yazdım. Uzaktan baktı, bu sefer büyü yapmışlar dedi. Temizledim, bir şey kalmadı üstünde dedi ama hala iyileşemedim. Kendisi güvendiğim bir abim. Uzaktan olmadı mı artık bilmiyorum, bir daha gideyim diyorum yanına. Ben artık iyi olmak istiyorum. Yuvamı kurup işime gücüme bakmak istiyorum. Yıllardır debelenip duruyorum. Hikayem bu... Yorumlarınızı merak ediyorum açıkçası.